Games gevuld met machteloosheid, overleven en bang zijn.
Om gelijk maar met de cemetery gate in het graf te vallen: Dit vind ik persoonlijk de engste games. Daarnaast heb ik ook niet elk spel gespeeld dat op de PS4, Xbox One en Switch is verschenen. Ik vind ook niet snel een game echt eng, maar afijn, deze onderstaande laten mij heerlijk mezelf onbehaaglijk, opgejaagd en met name ook machteloos voelen. Dikke aanraders dus! Mits je ertegen kan.
1: Outlast
Persoonlijk heb ik alleen het eerste deel uitgespeeld. In het pikkendonker in een verlaten oud complex zitten voor compleet gestoorde lui is natuurlijk een prachtpremisse om de speler van in zijn pantalon te doen pissen. Met de nightvision op je camera kun je de duisternis doorkruisen terwijl er gestoorde gekken achter je aan zitten of naar je op zoek zijn. Wat vooral ook angst inboezemt is het feit dat je eigenlijk niks terug kunt doen. Je hebt geen wapens in Outlast die je kunt gebruiken.
Outlast is naast één van de engste games ooit ook echt niet geschikt voor jongere gamers. De gore is bruut en er zit ook full-nudity in. Het laatste gedeelte van de eerste Outlast vind ik overigens totaal niet eng. Dan komt er een soort plot bij en krijg je een nieuwe vijand achter je aan, wat voor mij totaal niet werkte op gebied van engheid. De andere Outlast delen lijken mij minstens zo eng, zo niet enger als het eerste deel. Ik kijk er evenveel naar uit als ook juist niet naar uit om daar binnenkort eens aan te beginnen!
2: Alien: Isolation
In mijn uitgebreide review van Alien: Isolation heb je al kunnen lezen over hoe goed ik de game vind. De game is niet de hele tijd eng, maar weet heel goed er een balans in te brengen. Juist op sommige stukken loopt de spanning en druk alsmaar op. In Alien: Isolation kun je jezelf wel steeds beter verweren, maar uiteindelijk komt het erop neer dat je vooral veel moet vluchten en jezelf verstopt houden.
Wat Alien: Isolation ook vooral erg goed doet is het spelen met je verwachting. Lange tijd gaan bepaalde dingen steeds goed, waardoor je denkt dat dit altijd zo zal zijn in de game. Niet dus. De Alien gedraagt zich (meestal) echt onvoorspelbaar en geen enkele playthrough loopt hetzelfde daardoor. Daarnaast gooit de game, met name richting het eind, nog wat mooie plottwists en curveballs toe, allemaal om jou als speler de shockeren en een zenuwinzinking te geven. Missie geslaagd! Alien: Isolation is één van de engste games ooit gemaakt.
3: Amnesia: The Dark Descent
Dit is een game waarover vooral andere mensen beginnen hoe ontzettend eng ze het wel niet vinden. Niet onterecht, want Amnesia is inderdaad heel erg eng. Wat deze game heel sterk doet is dat “zoek het zelf maar uit” één van de core gameplay elementen is. Je hebt inderdaad geheugenverlies (ja dat is amnesia inderdaad), lijkt het op, want je wordt wakker in een soort kasteel. Uiteraard is het geen troetelberen kasteel, maar is het weer eens vol met griezels en enge wezens.
De ontwikkelaar Frictional Games is erg goed in timing, sfeer en opbouw. Ze snappen heel goed dat overdaad schaadt, want dan is iets niet eng meer. Geen HUD en game-stijl elementen helpt mee aan de immersiveness bij Amnesia, iets dat essentieel is bij het inleven in de horror. De studio liet al met de Penumbra games zien dat ze heel goed weten hoe je gameplay echt eng maakt, en met Amnesia hebben ze denk ik nog altijd hun engste game gemaakt.
4: Resident Evil VII
Tot mijn schaamte heb ik deze titel altijd nog amper tot niet nog gespeeld. Echter heb ik Resident Evil VII genoeg gespeeld om te weten dat deze game echt eng is. Jij zit als vrij hulpeloze stakker vast in het huis van een gestoorde familie, iets dat mij sterk aan The Texas Chainsaw Massacre doet denken qua opzet. Beklemmend en zenuwslopend. Uiteraard wanneer je de game in VR speelt is je beleving van RE VII het meest tergend genieten geblazen.
Met deze game gooide Capcom het roer om. Waar deeltje 6 eigenlijk eerder Land of Action kon heten, ging dit deel juist weer helemaal terug naar de “roots” en horror-core (horcore?) van de serie. Daarbij ging men ook nog een stapje verder door de gameplay first person te maken en het meer te laten lijken op Outlast en Amnesia. Dat alles maakt RE VII één van de engste games van de afgelopen jaren. Van mij had de Resident Evil gamereeks third-person mogen blijven en een mooie mix tussen horror, grimmigheid en actie, maar dat haalt niet weg dat ik erg kan genieten van RE VII.
Uiteraard is er nog veel meer. Momenteel zweet ik peentjes in The Evil Within, waarbij de game veel enger is dan ik dacht. De kleine trailer game P.T. van Kojima en Del Toro blijft ook een echte enge titel. Ik vind in de Resident Evil 2 Remake onze vervelende Mr. X ook echt ongelooflijk op mijn zenuwen werken, waarbij ik soms ook echt in zo’n “angstpaniek” modus kan vliegen. Bij werkt het qua angst ook minder sterk als er veel checkpoints zijn. Wetende dat je een heel lang stuk opnieuw moet doen, en dat doodgaan echt een nadelig effect heeft, maakt het zenuwslopender en draagt bij aan de “dread” en “fear”. Wat vind jij de engste games van de laatste jaren? Let me know!