De drugs die nostalgie heet

Nostalgie is een krachtig iets, het zorgt voor sterke “nostalgie-trip”. Wanneer je weer eens een film of televieserie kijkt uit je (al dan niet prille) jeugd, schieten soms al bijna de gemoederen vol. Zelfs wanneer het eigenlijk een hoop stront was waar je destijds naar keek, lijkt het. Toen ik als kleuter ooit de He-Man film zag met Dolph Lundgren, vond ik dit lange tijd het mooiste en meest spectaculaire visuele spektakel dat ik ooit had ervaren. E.T. en de Disney-films konden hier echt niet aan tippen, vond deze filmrecensent van 6 jaar oud.

More than meets the He-Man

Een paar jaar terug, ruim 20 jaar na mijn eerste bezichtiging van de Masters of the Universe motion picture, zag ik voor de tweede keer de film. Wat een idiote en matige gewaarwording, al is de jaren 80 vibe wel echt gaaf. Ik kan niet zeggen dat ik er emotioneel van werd. Het was wel een (jeugd-)trippy ervaring, want ik kon mij nog best veel dingen herinneren. Zo vond ik het nagenoeg traumatisch destijds dat die hagedis-achtige slechterik “Saurod”, werd doodgemaakt door Skeletor. Dat was juist mijn favoriete figuur als speelgoed, en het is de enige die doodgaat in heel de film. Go figure… Maar echt sterke heftige nostalgische gevoelens opwekken deed mijn herbeleving van deze He-Man film niet.

Iets dat wél de “nostalgia-feels” flink opwekte, was na 20 jaar weer eens de originele Transformers cartoon kijken. Over een nostalgie trip gesproken. Hiervan was ik ook veruit het meeste fan toen ik een klein mannetje was. Optimus Prime was mijn grootste held, en zal dit denk ik altijd voor mij blijven. Een ander jeugdidool heb ik nooit gehad, al komt Inspector Gadget wel in de buurt. Als “nadeel” wakkerde het herzien van dit ultieme jeugdsentiment in mij ook het “vuur der transformers verzamelen” in mij, met als resultaat twee planken vol binnen twee jaar. Maar waarom had de oude Transformers cartoon op mij zo’n sterke respons in verhouding tot He-Man? Dat ik meer fan was van Transformers dan van He-Man? Was het kwalitatief eigenlijk beter?

Smaakt iets naar meer

Kwalitatief beter is de Transformers cartoon beduidend niet. De meeste episodes zijn vol met clichés en voorspelbare plottwists en -gaten. Maar toch is er iets speciaals aan. En wat valt mij op: mijn zoontje vindt Transformers ook exceptioneel tof. Toch is er iets waardoor Transformers bovengemiddeld goed is. Teenage Mutant Ninja Turtles is ook zoiets, dat blijven kids gaaf vinden. Dit zijn de IP’s die toch net iets meer aanspreken, originaliteit en karakter hebben, waardoor het bijna onbewust al als beter en leuker wordt ervaren. Zo werkt het met nostalgie ook, volgens mij.

Ondanks dat je soms affiniteit had met iets dat behoorlijk matig was, toch is er altijd nog een soort “smaakmeter”. Met games is het wel iets anders maar niet veel. Voor nostalgie draait iets met name om de sfeer, en bij games vind ik dat altijd het belangrijkst. Games geven voor mij helemaal de ultieme nostalgie-trip. Dit komt met name omdat het medium interactief is, en hierdoor is de beleving en herinnering sterker. Het opnieuw spelen van zo’n game van vroeger, brengt mij altijd weer helemaal terug naar die tijd. Ik ben niet voor niets qua reviews gestart met retro (georiënteerde) gamereviews.

Games en nostalgie

De eerste jaren dat ik games speelde, in de tijd dat ze nog “computerspelletjes” werden genoemd, speelde ik vrijwel alleen op de MSX. De MSX is een oud soort Japanse pc, waarvoor Konami een hele hoop goede (vooral arcade-stijl) games heeft uitgebracht. Deze games zijn ooit verloren gegaan, maar een tijdje terug kwam ik erachter dat er voor de Sega Saturn een Konami Antiques MSX Collection is uitgebracht. Deze collectie is enkel in Japan uitgekomen, vandaar dat ik dat had gemist.

Toen ik vorig jaar deze titel in handen kreeg en nu met mijn eigen zoontje mijn oude games uit mijn kleuterjaren eens liet zien, was dit toch wel een hele unieke nostalgie-trip van jewelste. Dat een paar van die games asociaal moeilijk zijn en eigenlijk helemaal niet leuk zijn om te spelen, boeit helemaal niks. De nostalgie-bril verblindt dat wel, en mijn zoontje vond het machtig interessant. Liefde is blind, en nostalgie is liefde.