Al jaren breekt Konami mijn hart. Hoe ging het van Love Konami naar Fuckonami?
Konami flikt afgelopen week weer eens een streek die vele gamer-harten breekt. Dit is helaas al jaren een trend. Dit maal kregen de Castlevania liefhebbers weer eens zweepslagen. De kersverse houten staak die Konami deze keer door onze harten ramt is de algehele cancel van de nieuwe Castlevania: Grimoire of Souls, terwijl de game nog niet eens officieel uit is gekomen in Europa. Is dit een grote ramp? Nou, zoals altijd is dit een gevalletje “JA” maar ook “NEE”. Ik vermoed hiermee dat Konami, afgezien van de PES voetbalgames, zich volledig uit de gamemarkt trekt. Wat ooit één van de beste, zo niet dé beste gamedevelopers was, is inmiddels de poepfabriek van de game-industrie. Hoe is het zover gekomen?
KonamiGamePapa
Inmiddels heb ik het al meerdere keren erover gehad hoe belangrijk dat Konami voor mij is. Nou ja, gewéést vooral. Het is voor mij de meest belangrijke gamedeveloper geweest ooit. De allereerste game die ik speelde ooit (mid-80s) was van Konami. De MSX die we thuis hadden was vergeven van de goeie Konami games, zoals Yie-Ar Kung-Fu 2 en Knightmare. Vervolgens kwam in de jaren 90 Konami aanzetten met Metal Gear Solid, Silent Hill en Castlevania: Symphony Of The Night. Alledrie deze games en series ben ik groot (GROOT) liefhebber van. Als ik één van deze drie vandaag de dag aanslinger, heb ik nog altijd moeite met de controller weer neer te leggen.
Konami bracht daarnaast nog vele andere goeie games uit, laten we niet vergeten. In de jaren 80 en 90 was Konami echt een Seal of Quality: wanneer je dat op de verpakking zag staan, was de kans 90% dat de game supergoed was. Konami was ook vaak publisher, dus dan kon het weleens minder positief uitvallen, maar dit was zeldzaam. Als ik Konami zag staan op de hoes, kocht ik vrijwel altijd de game. Op deze “blind vertrouwen” koopwijze kwam ik onder andere aan Hellnight, Shadow of Memories, Sunsetriders en A Shadow’s Tale. Allemaal topgames die ik anders links zou hebben laten liggen. Nog steeds koop ik regelmatig oude Konami games. Maar hoe zit het vandaag de dag met deze “Zeehond Seal of Quality”?
Removable Teaser
In de jaren 00 bleef het allemaal behoorlijk goed wat Konami uitbracht, met vooral goeie sequels en nieuwe delen binnen de bekende IPs. Gedurende deze consolegeneraties kwamen er vele goeie games uit, vooral op de GBA, DS en de PS2 zelf. Deze trend zette zich door op de Xbox 360, PS3, PSP en 3DS. De Silent Hill games die toen uitkwamen waren iets minder, maar nog altijd best goed. Begin jaren 10 kwamen de Castlevania: Lords of Shadow games, beginnend in 2013, die toch echt erg goed zijn. Daarnaast zijn het de best verkochte Castlevania games allertijden. Het leek even erop dat Konami helemaal DA MAN bleef, zeker toen in 2014 ene gratis titel uitkwam genaamd P.T. op de PS4, wat staat voor “Playable Teaser”. Echter is dit zo’n beetje het laatste positieve dat er met Konami is gebeurd. Ik wou dat ik hier een grapje maakte.
P.T. was een soort briljante mini-horrorgame die een teaser was voor Silent Hills. Deze “teaser” was zelfs dermate geniaal en briljant dat het eigenlijk een geheel nieuw genre survival-horrorgames heeft gecreëerd. En wie zaten hierachter: Hideo Kojima, de veteraan achter Metal Gear Solid, en Guillermo Del Toro, de legendarische filmregisseur! En toen kwam maart 2015: Konami haalt Kojima zijn naam weg van de hoes van toen aankomende Metal Gear Solid V. Vervolgens bleek dat er een enorme ruzie was tussen Kojima en de CEO van Konami. Daarna kwam er een lading negatieve informatie over Konami naar buiten aangaande slecht behandelen personeel, waar de vampiers geen bloed van lusten. Wat deed Konami daarna? Ze cancelden Silent Hills en gooiden P.T. offline. En ze maakten de aankondiging alleen maar te focussen op mobiele games.
Mobiele Doodskist
Nu is er dan dus een nieuwe mobiele Castlevania game aldaar, genaamd Grimoire of Souls. Deze is al eventjes uit in Japan, alsook stiekem uitgebracht in Canada. Je kunt heel makkelijk aan de game komen en hem hier ook al spelen. Maar deze wordt dus alweer offline gehaald in september. Zonder er heel diep op in te gaan komt het hierdoor: Niet door gebrek aan interesse of kwaliteit, maar compleet verkeerd business-/verdienmodel. De game is zo waar nog best tof, zul je binnenkort kunnen lezen in mijn review ervan. Kijk, het mag duidelijk zijn dat de leidinggevenden bij Konami geen flauw idee meer heeft waar ze mee bezig zijn. Twee van hun grote developers, Hideo Kojima en Koji Igarashi ( Castlevania), zijn ook niet voor niets opgestapt.
Konami heeft overigens na een idioot groot succes met een mobiele game in Japan zijn bedrijfsstructuur ook aangepast, en dat is wellicht nog hetgeen waardoor het écht allemaal fout is gegaan. Hierdoor mochten development teams niet meer zelf alle beslissingen nemen, maar kwamen die van “de grote (creatiefloze) bazen. Uiteindelijk met het gevolg: Konami gebruikt nu zijn dierbare IPs eigenlijk alleen nog voor walgelijke Pachinko gok-apparaten. Inmiddels is het enige goeie qua GAMES dat Konami heeft uitgebracht de Anniversary Collections van Castlevania, Contra en andere oude games vorig jaar. Heel ironisch en heel pijnlijk laat dit des te meer zien van welke grote hoogte Konami ten val is gekomen. Helemaal vanuit het bovenste topje van Kasteel Castlevania, helemaal tot in de diepe krochten van Pachinko gokhallen.
Tot Slotmachine
Konami wil uiteindelijk net als elk ander bedrijf ook gewoonweg geld verdienen uiteindelijk. Op zich is dat prima (anti-kapitalistisch betoog zal ik vandaag niet houden), maar de huidige bazen hebben totaal niks met games, kunst of laat staan artistieke integriteit. Uiteindelijk komt dit ze duur te staan vermoed ik, in elk geval binnen deze game-industrie. Vanaf 2015 is Konami bezig als een kip zonder kop, waarbij ze hun legacy van 30 jaar goeie games binnen recordtijd hebben om zeep geholpen. Misschien is het beter als Konami gewoon helemaal stopt met games en de IPs verkoopt aan bijvoorbeeld Capcom.
Is alle hoop dan weg? Bijna wel, want ik acht de kans klein dat Konami ooit weer “normaal” zal gaan doen. Ergens blijf ik nog altijd veel liefde voelen, ik kan het niet helpen. Ruim 25 jaar (!!) van mijn leven was Konami een trouwe leverancier van digitaal topvermaak. Ik heb ook nog lang niet al hun oude topgames gespeeld. Ik koop nog altijd gemiddeld elke maand wel een retro Konami game. Uit tijden waarin het logo voor mij meer heilig was dat die van Squaresoft, Capcom of Nintendo. Zo koester ik mooi die oude tijd, maar het wrijft de huidige ellende er wel in. Om mijn grootste game-sentiment zo hard te zien falen, keer op keer op keer, doet pijn. Veel pijn.