Me, My Dad & Resident Evil

De eerste Resident Evil blijft een speciale game.

Het was op een regenachtige donderdagavond in 1997 dat ik Resident Evil: The Director’s Cut voor de PS1 kocht. Dit deed ik even snel na een bezoek aan de Nieuwe Veste in Breda, volgens mij voor een pianoles van Erik Vlasblom. Snel liep ik even snel langs de gameszaak waar ik de Capcom horror game had zien liggen tegen een scherpe prijs voor rond de 50 gulden. Mijn pa, die mijn chauffeur was, moest hiervoor even wachten in de auto. Toen ik terugkwam met de game zei mijn pa: “Je koopt nu weer iets om jezelf beter te voelen. Heb je nu zo zoetjes aan niet meer dan genoeg games?” Beiden statements vond ik onwaar. Nu ik erop terugkijk, 23 jaar later, had mijn pa meer gelijk dan ik destijds besefte.

Rising Evil

Ik heb het al eens vaker gehad over mijn griezelfetish, en hoe dit al op vroege leeftijd begon met Olivier Bommel en de Zwelbast. Ook kan ik mij mijn eerste bioscoopbezoek nog herinneren: Taran en de Toverketel, een wat engere Disney-film vol monsters. De eerste enge games die ik speelde waren Alone in the Dark en Doom, die ik beiden al eens heb gereviewd.

Uiteindelijk was er dan ook Resident Evil, die uitkwam in een tijd dat horror-games totaal niet “in” of sexy waren, al helemaal niet op de consoles. Games die immers al bestonden, waren tot dan toe nooit zo’n daverend succes. In elk geval niet zo’n griezelig groot succes als dat Resident Evil uiteindelijk werd. Dat kun je je nu niet meer voorstellen met al die vele, en vooral ook succesvolle, survival horrorgames. Het blijft overigens met enge games wel met ups en downs gaan, het is niet alleen maar dikke successen boeken. Zo zijn we voorlopig wel even zombie-moe na al die jaren The Walking Dead kijken en vele zombie-games spelen. Capcom had zelf het gigantische succes ook niet verwacht.

Meer dan genoeg games?

Ik moest veel moeite doen om aan een game te komen, want het geld stroomt je bepaald niet toe op je 16de. Ik moest het grotendeels hebben van mijn bijbaantje bladen bezorgen en zakgeld. Vond ik dat ik genoeg games had? Nee, nooit. Ik speelde de meeste games ook uit, maar doorverkopen deed ik uiterst zelden. Dat is overigens iets waar ik vandaag de dag nog erg blij om ben. Ja het aantal steeg gestaag constant door, maar het is ook allemaal zo leuk! Was Resident Evil een miskoop? Een “troostkoop” die ik eigenlijk niet echt wilde hebben of spelen?

Ik was griezelfan, maar ik had Resident Evil om één of andere reden een beetje gemist. Ik noemde het volgens mij ook een “Alone in the Dark RIPOFF”, want zo puristisch kon ik zijn. Maar… Toen ik eenmaal aan de grimmige Capcom klassieker was begonnen, was ik eigenlijk instantaan fan. Sfeer, setting, premisse, FMV-kitsch: heerlijk! Nu nog steeds, wanneer ik de originele game aanslinger, heb ik moeite om ermee te stoppen. Ik bezit de game inmiddels immers ook niet voor niets 3x: Voor de PS1, Sega Saturn en op de 3DS. Reken maar van “NO” dat dit een mislukte troostkoop was!

Om jezelf beter te voelen

Hier is waar mijn pa uiteindelijk helemaal gelijk in had. Ik kocht Resident Evil: The Director’s Cut inderdaad om mezelf beter te voelen. De game kocht ik niet omdat de game mij zo ontzettend aantrok. De kaft van The Director’s Cut is behoorlijk lelijk, ook nog eens. De game was tijdelijk afgeprijsd, en ik had er genoeg geld voor. Maar de hoofdreden was vooral dat ik inderdaad hoopte meegesleept te kunnen worden in een andere wereld, want mijn eigen realiteit had ik een grondige hekel aan. Ik hield altijd al van horror, dus kom maar op met dat spookhuis en die zombies.

Om nu te zeggen dat ik echt suïcidaal was tijdens de middelbare schooljaren van mijn leven is wellicht iets te overdreven. Dat ik over het algemeen zwaar depressief was is wel redelijk accuraat. Life just sucks, dacht ik. Ik weet wel dat als ik videogames niet had gehad, ik er wellicht niet meer zou zijn nu. Ik haatte mijn leven destijds. Ik pastte nooit echt ergens bij, voelde mij nooit thuis en was omringd door met name veel onaardige pislui. Thuis wisten mijn ouders ook totaal niet wat ze ermee aan moesten, noch konden ze inzien dat ik zo slecht in mijn vel zat. Godzijdank had ik 2-3 echte goeie vrienden, tekenen en videogames. Destijds had ik mijn grote passie drummen nog niet ontdekt.

Tot Slot

Resident Evil sleept je naar een digitale hel, maar het was een hel waar ik mijzelf liever in bevond dan mijn eigen leven. Gelukkig is mijn huidige leven nu vele, vele malen beter dan toen. Maar dat laat niet weg dat ik nog altijd erg graag Resident Evil speel. Ik prefereer het origineel ook boven de geniale remake vanwege de nostalgie. Het is één van die games die ik onmogelijk kan spelen zonder terug te denken aan mijn verschrikkelijke middelbare schooltijd. Maar ik denk er dan niet aan met nare gedachten, maar het laat de mooie herinneringen uit die tijd vooral boven drijven (in een plas bloed).

Zo heb ik met één van mijn beste vrienden destijds, Hugo, een hele nacht doorgehaald met gamen omdat we het wereldrecord wilden verbreken. We waren toen 17-18 jaar oud. Ik had toen al een backlog met onder andere The Legend of Dragoon en Final Fantasy VI. Maar nee, ik ging lekker weer eens voor de 5de keer Resident Evil uitspelen! Spijt? Dacht het niet!

En nog één ding: Terugkijkend hadden mijn ouders vaker gelijk dan ik destijds als eigenwijze puber dacht. Maar niet met alles, want “genoeg games hebben”, wat is dat voor paradox hahahaha!