Kinderen en cadeau’s. Heel leuk om zo nu en dan eens een cadeautje te geven. We verzuipen in speelgoed, hoe ga je hiermee om? Met games is dit niet anders. Sinterklaas is ook iets dat je niet wilt overslaan, en met de verjaardagen van je kind kun je tegenwoordig niet met alleen een taart aan komen zetten. Mijn vriendin en ik zijn zelf ook al gek op speelgoed, onder het mom van “you don’t stop playing because you grow old, you grow old because you stop playing”. Het levert alleen wel een beetje een probleempje: we hebben wel erg, ERG veel speelgoed in huis. Maar om heel eerlijk te zijn ken ik geen huishouden waar dit niet het geval is, ook al zijn sommige gezinnen beter in verstoppen en “doen alsof het niet zo is”. Wij hebben echter wel heel veel met zijn drietjes, en we zijn heel goed in “chaos creation”. Ook een talent.
Ook al heb je geen cent, speelgoed is er zat
Speelgoed hebben kinderen altijd genoeg, lijkt het. Een goede vriendin van mij was in de eerste paar jaar met haar gezin met twee kids nagenoeg straatarm. Ze hadden net genoeg om van rond te komen en elk dubbeltje moesten ze omdraaien. Als er echter ergens geen tekort van was in hun kleine appartement, was het wel speelgoed. Nog geen 2 verjaardagen en 2 Sinterklaasvieringen meegemaakt, en er was al een Kallax kast vol aan speelgoed. Heel leuk natuurlijk, maar het blijft bizar. Het is een nieuwe standaard geworden lijkt het. Is het nog wel van waarde als het zoveel is en beseft een kind dit nog wel?
De meeste ouders die ik ken hebben daarom dat ze, bij de tweede of derde verjaardag van de kids, zorgen voor specifieke wensen (lees: strikte regels) aangaande cadeau’s. Van die verzoeken als: Geef ons maar geld, of iets van Lego. Dat is ook erg wijs naar mijn mening. Vanaf de geboorte en eerste verjaardag hebben wij dit gedaan voor ons zoontje, want ik en mijn vriendin wisten al van tevoren dat het uit de hand zou lopen. Onze verzoeken voor de geboortecadeau’s waren: Houten speelgoed, geen speelgoed dat lawaai maakt (nog een aanrader), en anders het liefst geld.
Besef van waarde
Sowieso hebben we het hier over een beschamend eerste wereldprobleem. Ik vind het zelf ook niet leuk om geld te vragen, noch om te geven. Het is altijd het leukst om met een attent cadeau aan te komen, zolang ik er de tijd voor heb deze te vinden. Maar met ons zoontje gaan we nu wel echt vragen om geld. We hebben het niet breed met ons muzikantenbestaan, maar wederom, speelgoed is er in overvloed. Met dit geld kunnen we eens uitjes doen naar de Efteling,Wildlands of, een mooie combinatie van speelgoed en beleving, mini Billund! Omdat we dit vanaf het begin redelijk goed hebben aangepakt is vrijwel alles dat ons zoontje heeft degelijk in kwaliteit en niet van veel verschillende dingen.
Lego, Playmobil, Transformers en dino’s/dieren, dat is eigenlijk waar het gros uit bestaat. Nog een goede tip: we pakken maar 1 soort speelgoed tegelijk erbij, de rest wordt opgeborgen in de kast. Er moet ook geknutseld worden en riddertje gespeeld, dus zoveel tijd voor al dat speelgoed heeft iemand van 4 eigenlijk al niet eens. Doordat niet met alles door elkaar gespeeld wordt, en dingen periodiek in de kast verdwijnen, blijft het voelen als waardevol. En dat besef is belangrijk.
Jezelf opvoeden
Maar hoe zit het met de volwassen persoon en ouder met hun eigen spullen? Met games werkt het voor mij hetzelfde dat ik mijzelf moet doseren in de omgang ervan. Volwassen mensen hebben dezelfde manier van waardebesef. Toen ik via een emulator in 1x zonder moeite een paar honderd games tot mijn beschikking had, deed ik er uiteindelijk niks mee. Sowieso ben ik geneigd een fysiek aangeschafte game eerder te spelen dan een digitale, omdat het voelt als meer waardevol. Bij mijn zoontje merk ik hetzelfde met branding: is er een tekenfilm, boek of game van, dan is er een sterkere “immersiveness”, en daardoor meer waardegevoel. Marketingmensen weten heel goed wat ze doen.
Met gaming pak ik het voor mezelf op dezelfde manier aan: Ik speel er een handjevol over periode x, en dan pas ga ik andere games weer spelen. In mijn eerste blog heb ik het er ook al over het besef gehad van wat je hebt. Hierbij ben ik mij ontzettend bewust van de enorme luxepositie waarin ik mezelf bevind. En dat is iets dat iedereen, ook ik zelf, nog altijd niet vaak genoeg besef. Minimalisme is daarom ook een goed iets. Heb je er niks aan, heeft het geen waarde voor je om te houden, doe het dan weg. Ik echter, ben heel erg blij met mijn enorme collectie games, dus die behoud ik lekker. Uiteindelijk: Wees tevreden en gelukkig met wat je hebt, en besef wat je hebt.
