De perfecte game om nu in deze corona-tijd te spelen.
Als groot fan van de Cyberpunk setting had ik enorm veel zin in Cyberpunk 2077. Ik vind de game ook erg gaaf (ondanks vele ruwe randjes), maar ik kom er niet in. Dit gebeurt weleens vaker, zoals ook met Mass Effect Andromeda. Ik kwam gewoonweg niet in die game, ondanks dat ik net als bij Cyberpunk 2077, heel erg naar de release uitkeek. Nu kreeg ik ineens keiveel zin in Mass Effect Andromeda, en ben ik helemaal in diens wereld gezogen. Waarom dan nu wel? Ik heb hier echt even over moeten nadenken, even psycho-analyzetje op mezelf.
Ass Effect
Toen Mass Effect Andromeda uitkwam stond ik te springen. Eenmaal de game aan het spelen kwam ik er niet in. Hoe kwam dit? Ongetwijfeld om meerdere redenen:
- De game was anders dan de voorgaande trilogie
- Ik had het druk, en kon mezelf er niet toe zetten in een RPG te duiken
- De rare gezichts-features en bugs trokken je steeds uit de game
- Ik had afgelopen jaren voor de release alle Dragon Age delen doorgespeeld
Deze punten speelden allemaal parten. Daarbij gaat het ook wederom om “managing expectations”, waar ik het al dikwijls over heb gehad. Onder andere bij mijn reviews van Cyberpunk advies-blog en blog over grote games kaart ik aan hoe vaak dit ervoor zorgt dat iets goeds toch erg tegenvalt of als slecht wordt ervaren. Nu had ik weinig specifieke verwachtingen bij Mass Effect Andromeda, maar om één of andere reden beviel mij het bezoeken van een geheel nieuw universum niet. Mijn pet stond daar niet naar.
Cyberthaler
En zo kwam ik erachter dat mijn pet ook veel minder stond naar Cyberpunk 2077 dan ik had gedacht. Ik kies altijd heel erg vanuit een onderbuikgevoel wat ik wil spelen. Niet alleen gameplay, maar ook vooral de sfeer en setting is belangrijk bij wat ik kies. Dit komt soms door hele duidelijke factoren. Wanneer ik met mijn gezin het Natuurhistorisch Museum heb bezocht met de holenmens/Neanderthaler expositie, kan ik niet wachten om thuis aan de gang te gaan met Far Cry Primal. Ik heb een speciale blog besteed waarin ik uitleg waarom ik The Division speel tijdens de pandemie. In tijden van grote frustratie speel ik liefst lekker gewelddadige brute games als Doom of Call of Duty.
Maar andersom gebeurt ook: dat is iets juist niet wil spelen. Dit komt meestal ook door hoe het in mijn eigen leven op dat moment gaat. Zo merk ik dat dus nu ook met Cyberpunk 2077. De game ademt chaos, misère en verpietering. Er zit in de verhaallijnen ook telkens een gevoel in van teloorgang, bitterheid en verslagenheid. Normaliter vind ik dat erg gaaf, maar met alle stress en ellende die ik en mijn gezin hebben meegemaakt afgelopen jaar, vind ik Cyberpunk 2077 een erg onaangename wereld nu om mezelf in te bevinden. Met de huidige lockdown nu is het nog altijd zwaar, met 2x zoveel werk voor minder geld. Ik begin te merken dat mentaal iedereen, ook ik, aan zijn tax zit.
Mass Erect
In Mass Effect Andromeda gaat het initieel niet veel beter. De game begint met een volle bak ellende omdat je ontwaakt in een complete desillusie. Je zou aankomen na 600 jaar slaap in het Andromeda stelsel bij meerdere perfecte leefbare, bewoonbare planeten, maar alles is dood en kapot. Waarom zou ik dat dan nu willen spelen? Juist omdat Mass Effect Andromeda gaat over het heropbouw en niet opgeven. Jouw hoofdpersoon is een baken van hoop en doorzettingsvermogen. Uiteindelijk is de kernboodschap van de game: geef nooit op en werk hard om je doelen te realiseren.
Als je dit zo leest kan ik mij voorstellen dat je wil vragen om een teiltje om even de kneuzige cumbaya-feelings uit te kotsen. In de meeste games ben je overigens “the chosen one”, “the savior ” of “the (wo)man of the hour”. Iets wat op zich niet gek is, want als je “soldaat P. Ineut, kanonnenvoer nummer 13” zou zijn, duurt de game maar kort. Laat staan dat je een euforische game-ervaring zal hebben. Maar ik vind dat Mass Effect Andromeda het op een vrij realistische manier de zware dilemma’s en problemen portretteert. JA het is sci-fi met allemaal aliens, maar het gaat hier om hoe de personen zich gedragen, wat ze meemaken en hoe men hiermee omgaat.
Messias Effect
In RPG’s zoals Mass Effect beslis je zelf vooral hoe je dingen aanpakt. Daarbij kun je dus best een grote lul of trut uithangen (ik speel met female main character). Maar zoals ik al eens aangaf in een blog over ethische keuzes in games, blijken veruit de meeste gamers juist een goedzak spelen, ondanks dat het allemaal make-believe is in gamertjesland. Zeker nu in deze vervelende tijd van lockdowns, naasten verliezen, werk verliezen of juist overwerkt raken, heb ik behoefte aan een game waarin de hoofdpersonen doorzetten en niet opgeven, ondanks vele tegenslagen. Niet dat je een opgever bent in Cyberpunk 2077, maar die game draait niet echt om een positieve outcome of benadering van jou als hoofdpersoon.
In Mass Effect Andromeda ben jij voor de andere mede-sterrenstelsel-migranten het licht aan het einde van de tunnel. Het is aan jou om met hard (digitaal fictief) werk te zorgen dat alles beter wordt. Jij gaat de planeten leefbaar maken, en zorgt voor meer vrede en balans tussen iedereen. Dit ook ondanks vele onverwachte obstakels en dat je met incompetente leidinggevenden zit die ongeschikt zijn voor hun functie. Klinkt voor mij erg herkenbaar. Maar laten we allemaal onze eigen situatie ook niet opgeven, en voor elkaar het licht zijn aan het einde van de inmiddels erg lange donkere tunnel.
Ironisch trouwens dat Mass Effect Andromeda nu voor mij zo’n positieve game is, want bij de release dachten veel mensen er anders over. Destijds was ik toch redelijk positief. Inmiddels begint de game meer respect te krijgen en is er bovenden een nieuw Mass Effect deel in development, waarbij de kans groot lijkt dat BioWare de werelden en characters van de oude trilogie samenvoegt met die van ME Andromeda. Ik hoop het. En hoop is belangrijk. Zo hoop ik ook dat voor ons allemaal 2021 een beter jaar zal zijn.