Alien: Isolation – 2021 Review

Geniale titel of een snorefest?

De Alien franchise gaat inmiddels al meer dan 40 jaar mee, waarbij er naast de films ook altijd andere media van is verschenen. Veel Alien gerelateerde media is helaas niet altijd een “perfect organism” te noemen. Als je dan kijkt naar de games wisselt de kwaliteit al helemaal sterk. Maar als er één game is die naar mijn mening erg dicht in de buurt komt van perfectie, dan is het wel Alien: Isolation. Dat vond ik in elk geval ten tijde van de release in oktober 2014, bijna tot op de dag 7 jaar geleden. Vind ik dat echter nu ook nog altijd in 2021 het geval? Leest u mee!

Releasedatum	6 oktober 2014
Platform	PS4, Xbox One (gespeeld), pc
Developer	Creative Assembly
Publisher	SEGA

Alien films en games

Dé reden waarom ik een Xbox One heb gekocht is eigenlijk vanwege dat Alien: Isolation eraan zat te komen, en die moest en zou ik spelen. Het was wel even “shocking” om erachter te komen dat deze alien survival-horror game al 7 jaar oud is. Toen Alien: Isolation verscheen zat ik net echt middenin een survival-horror gaming fase, waardoor ik ontzettend veel zin had in de game. Ook had ik er veel zin in omdat het er allemaal verdomd goed uit zag, en het werd gepresenteerd als een direct vervolg op de originele Alien film uit 1979 (mijn favoriet van de films). Zelfs de originele voice-cast, inclusief Sigourney Weaver, hadden hun stem verleend aan deze nieuwe game. Dat klonk allemaal als “perfection”.

Vervolgens heb ik vooral tijd gemaakt in 2014 om Alien: Isolation te kunnen spelen. ’s Avonds. Alleen. In het donker. Met een headset. Zoals het hoort. De eerste week van release was mijn vrouw (toen nog vriendin) Vintagemama niet echt blij met mijn obsessieve game-avondjes. Een paar keer kwam ze als een agressieve chest-burster de kamer ingezet om te roepen naar mij dat ik “gewoon eens naar bed moest gaan”. Niet onterecht. Maar Alien: Isolation was zo goed! Ik kon niet stoppen. Uiteindelijk had ik na een week de game uitgespeeld, en zou ik in de komende maanden dit nog minimaal 2 keer doen. Nu in 2021 heb ik de game niet nogmaals volledig doorgespeeld, want ik weet het allemaal nog goed genoeg. Maar is mijn ervaring nu anders? Nee. Ik denk dat ik het zelfs nog meer een meesterwerk vind dan 7 jaar geleden.

Ellen(de) en Amanda Ripley

Alien: Isolation speelt zich af na de eerste Alien film, waarbij je de dochter speelt van Sigourney Weaver’s character Ellen Ripley, genaamd Amanda Ripley. Haar moeder is al enige tijd vermist, omdat het ruimteschip Nostromo nooit terug is gekeerd. Maarrrrr… De black box van de Nostromo is gevonden en aanwezig op Sevastopol, een groot ruimtestation bij Jupiter. Amanda besluit daar naartoe te gaan in de hoop om iets over haar moeder te weten te komen. Raad eens hoe dat zal gaan! Alom ellende natuurlijk, anders was het maar een saaie survival-horror game.

Creative Assembly heeft hele gave nieuwe dingen toegevoegd aan de lore. Zo is het ruimtestation Sevastapol van het “Wibra-Yutani” bedrijf Seegson, waarover ik het ook al had in mijn review van Aliens Fireteam Elite. Het station is verouderd en de bizar uitziende Working Joe androids die Seegson heeft zorgen voor een bizarre sfeer. Een originele sfeer die toch heel erg kloppend voelt in het Alien-universum. Kloppend is ook hoe heel de game voelt. Alien: Isolation speelt in een semi-open wereld/metroidvania stijl, waarbij je vaker bij hetzelfde stuk terugkomt met nieuw hack-apparatuur of tools waardoor je verder kan. Alles hierbij draagt bij aan een gevoel van realisme en “kloppendheid”. En ook je hart klopt behoorlijk ja bij het spelen. Geregeld in je keel.

In space, no one can hear you scream at the screen

Qua gameplay is Alien: Isolation echt een survival-horror game. Games kunnen nogal wisselen in dit genre, maar het lijkt hier vooral op games als Clock Tower en Outlast. In die specifieke survival-horror titels kun je vrijwel niks doen tegen de vijand(en). Je moet vooral jezelf verstoppen en proberen ongezien te blijven. En dat is iets dat je ook veelvuldig doet in Alien: Isolation. De game doet dit niet non-stop, want je hebt ook rpg-stijl praat en loop-momenten zo nu en dan. Daarnaast heb je ook een enkel moment dat je wel iets van een confrontatie moet aangaan, met name later in de game. Amanda is een technisch persoon, een soort van monteur, en je kunt zelf soort bommen en traps craften. Mits je de ingrediënten weet te vinden! Later krijg je ook een vlammenwerper.

Er zijn ook reviewers die de game niet goed vinden, zoals ook de mensen bij Red Letter Media. Ik ben fan van hen, maar het ontzettend niet met ze eens. Zij vinden de game saai omdat je alleen maar wat rondloopt en knoppen moet indrukken. Ja, zo is voetbal ook niks anders dan achter een bal aanrennen, Gears of War niks anders dan piew piew doen met geweren en Final Fantasy is eindeloos door lappen tekst heen klikken. Zo kun je alles reduceren en beschrijven alsof het een lading poep is. In Alien: Isolation vind ik alle stappen die je neemt heel geloofwaardig en je voelt de spanning. Red die persoon, probeer daar die spullen te halen, fix de antenne etc. Heel vaak lopen de dingen ook niet als gepland, en ik vind het juist heel interessant blijven en geloof in de situatie. Dat dit vaak knoppen indrukken behelst of punt B of C zien te bereiken, is doodnormaal en zit bijna elke game vol mee.