Fade to Silence

Een hidden gem die een second (ice-)wind verdient

Fade to Silence is een Lovecraft stijltje crafting-survival-horror game met sterke Far Cry en Dark Souls gameplay elementen. Ik en velen met mij lieten deze game links liggen vanwege de vrijwel unaniem slechte reviews. Uiteindelijk trok ik toch de stoute stappers aan en waagde mijzelf aan Fade to Silence. Ik geloof overigens best dat deze titel initieel erg slecht speelde. Inmiddels is de game een x aantal updates verder, en ik kan niks anders zeggen dat dat ik Fade to Silence grotendeels “geweldritch goed” vind. Dit bewijst ook wederom dat je tegenwoordig eigenlijk minimaal 2x een game moet reviewen.

Releasedatum	augustus 2018
Platform	PS4, pc, Xbox One (gespeeld)
Developer	Black Forest Games
Publisher	THQ Nordic

Hoe kwam ik aan Fade to Silence?

Fade to Silence is een game die ik eigenlijk gelijk al wilde kopen vanaf het moment dat ik de coverart zag. Het lijkt voor sommige mensen wellicht weinig bijzonders, maar ik vind van niet. Naar mijn mening en smaak is het één van de tofste designs van een gamehoes ooit. Nu komt het ook doordat ik al heel mijn leven zelf ook kleine mens-krijgertjes teken die het op moeten nemen tegen grote onverslaanbaar ogende monsters. Waarom ik dit doe en hoe dit psychologisch bij mij zit, ga ik wel een andere keer induiken (of mensen in laten duiken). Waarom kocht ik dan uiteindelijk de game niet? Omdat de reviews echt über-tastisch fabel-horrific slecht waren.

Normaal laat ik mij niet beïnvloeden door reviews, maar ome Lovecraft op een kerfstok, de meeste reviews gaven niet eens een 4! Destructoid opent zelfs met de sub-kop “Do not buy this game.” Waarom kocht ik de game uiteindelijk dan toch wel? De game kost momenteel niet veel, en wederom die hoes! Die supervette hoes! Oh ja, en het is gebaseerd op Ome H.P. Lovecraft zijn grim-creatie, de Eldritch Horror. En wat bleek eenmaal toen ik de game ging spelen? Fade to Silence is gewoon goed. Sterker nog, ik vind het een ijskoude, grimmige en zelfgebouwde dijk van een game.

Verhaal en setting

Vanuit een vreemde plek wordt een man uit zijn dood herrezen door een schimmig, spookachtig wezen. Op sadistische, minachtende toon wekt hij de man weer tot leven. Waarom? Dat wordt later pas duidelijk, maar eigenlijk vooral om hem opnieuw te laten lijden. “The cycle of torment”, wordt het ook wel vrolijk en wel in Fade to Silence genoemd. Deze getergde man, die speel jij. Helaas duik je dus niet in de schoenen van een gemene intergalactische horror, maar je bent weer eens een Jan met de Korte Achternaam. Godver. Ach ja, ik had wel weer eens zin in een uitdaging. De man die je speelt heet Ash en het eerste wat je ziet als je weer levend naar buiten komt, is hoe je alles hebt verloren. Alle huizen platgebrand, heel de settlement dood en kapot. Enkel je dochter leeft nog.

Heel de wereld zit in een koude eeuwige winter. Bijna alles is verrot en overal lopen monsters rond. Geregeld zijn er blizzards, waaraan je dood gaat als je niet direct onderdak vindt. Zo leuk als dat tijdelijke sneeuw is, zo verschrikkelijk is het wanneer het permanent jou het leven zuur maakt. Aan jou dus om opnieuw weer een kleine settlement op te bouwen en te overleven. Het horror-spook blijft ondertussen te allen tijde bij jou als een soort anti-lifecoach door met reverse-peptalks. Lachen en gieren met kosmische horrors is er helaas niet bij, grienen en kermen wel. Hoe dat deze wereld zo de pineut is dankzij deze Eldritch Horror, kom je door middel van flashbacks tijdens je dromen achter, en op het eind.

Hoe is het beeld en geluid?

Er zijn twee dingen die mij opvielen bij het opstarten van Fade to Silence: 1. De game begint gelijk met een originele hook qua plot en cyclus van doodgaan 2. De game lijkt grafisch wel een oudere Xbox 360/PS3 titel. Dit merk je vooral bij de character modellen van de mensen en de gezichtsanimaties. De game draait ook in hooguit 1080p. Afgezien daarvan, ziet alles er eigenlijk best goed uit. Het winterse landschap ziet er prachtig uit, waarbij je ook echt heel ver kunt kijken (draw distance). De vijanden, met name dat stalkende hoofd-spook zien er gaaf uit.

De settlement die je steeds verder uitbreidt met verschillende gebouwen ziet er steeds gaver uit. Van binnen blijft alles een beetje simpel, maar overall heeft het echt een charme. Elke upgrade die Ash krijgt met zijn kleren, baggage en wapens is ook altijd te zien. Niet enkel een ander kleurtje, maar echt een andere outfit.

The Sound of Fade to Silence

Fade to Silence zou een nummer kunnen zijn van Sigh-mon & Gore-funkel. Dat bedoel ik als een compliment, want qua sound design en muziek hoeft de game zijn naam geen eer aan te doen. De sferische, subtiele muziek ging mij na 30-40 uur nog altijd niet vervelen en de sound-effects zijn ook heel goed. Echter, het is nog altijd geen A-budget game, dus soms popt een geluidje weleens.

Zoals ik keer op keer zeg, vind ik sfeer het allerbelangrijkst aan een game. De horror-spirit die altijd bij je is (meestal in Ash en onzichtbaar), levert geregeld commentaar, waarbij ik bang was dat dit de hele tijd door zou gaan. Gelukkig is dit niet het geval. Fade to Silence weet erg goed de rustige stillere momenten sfeervol te laten ademen, zoals Death Stranding dat ook zo goed doet.

Hoe speelt de game?

Hier kan ik eigenlijk wel een alineaatje of 4-5 aan spenderen. Fade to Silence is een crafting-survival game waarbij je een settlement moet opbouwen en verdedigen, gecombineerd met Far Cry en bikkelharde survival-horror Dark Souls gameplay. Je hebt een makkelijke modus, maar survival mode is zoals de game is bedoeld. Deze vrij unieke combo is nogal overweldigend in het begin, ook al bouwt het (letterlijk) allemaal langzaam op. Dit is vooral omdat je zoiets hebt van “wat moet ik doen?” Dat is ook juist één van de core gameplay elementen van de game: Zoek het uit! De game geeft je met survival book wel al redelijk wat uitleg, maar lang niet alles. Je begint in je eentje dus rond te lopen in het woeste ijslandschap, op zoek naar resources. Al snel merk je dat je zo snel mogelijk een bijl moet zien te craften om bomen om te kunnen hakken, anders bevries je.

Ondertussen kom je sterke vijanden tegen en komen er zo nu en dan blizzards voorbij razen. Langzaamaan ga je doorhebben wat je moet doen, met zo nu en dan doodgaan. Dat je net als bij Far Cry basissen moet veroveren, kwam ik pas achter doordat ik eens naar zo’n grote enge tentakel-infested gebouw ging. Dat is ook een belangrijk element van Fade to Silence: durven door te zetten. Uiteindelijk vind je een enkele overlever, allemaal met hun eigen verhalen en expertises. Met hen bouw je gebouwen op je basis, waarmee je sterkere wapens, outfits en items weer kunt creëren. Je settlement wordt geregeld ook bestormd door monsters dus je moet ook zorgen dat je thuis goed is beschermd met muren en op den duur zelfs balista’s (pijlkanonnen voor de niet-kenners).

The Ring of Dire

Maar je hebt niet eindeloos veel levens en je kan zo doodgaan. Vooral latere vijanden wisten mij te pakken te krijgen. Zijn je levens op, dan moet je helemaal opnieuw beginnen! Dit lijkt rampzalig. Het overkwam mij ook, maar dit is toch ook echt de bedoeling in Fade to Silence. Hier komt de “cycle of torment” om de hoek kijken. Bij elke herstart kun je steeds meer dingen meenemen, en via een soort upgrade rooster bepaal je dit zelf. Begin je met extra levens, grote voorraad hout of met een paar gebouwen nog intact? Daarnaast vind je shards door heel de ijswereld heen die je permanent sterker maken, en deze upgrades krijg je ook mee. Uiteindelijk maakt dit de game steeds makkelijker/minder moeilijk.

Zelf lukte het mij al bij de tweede martel-ronde om heel de game uit te spelen. Afgezien van wat bugs die de game soms heeft en kleine B-gamebudget puntjes, heb ik enkel op het einde kritiek. Er zit een gave plottwist, en je hebt 2 eindes, maar het is qua gameplay een beetje een anti-climax. Geen unieke bossfight of een grote aanval op je settlement, maar enkel eigenlijk een cutscene en simpele keuze Veel mensen online mopperen dat de game te moeilijk is, maar wanneer je eenmaal bepaalde dingen doorhebt, is het helemaal niet moeilijk. Ik vind dat je het vooral zelf moet uitzoeken, want dat is juist leuk en onderdeel van de gameplay. Laat mij je wel 1 tip geven: Push forward. Ga niet lopen lanterfanten (Lovecraftefanten) in 1 gebied.