Alone In The Dark – 1992

Alone in the Dark is waar voor mij mijn horroravontuur begon qua games. Het is ook de game die door velen wordt gezien als de grondlegger van het survival-horror genre, ook al wist Resident Evil deze pas echt naar wereldwijde populariteit en faam te brengen. Ik ken Alone in the Dark al sinds 1992, maar speelde de game pas uit ergens rond 2000. Hoe zou ik nu in 2019 deze grimmige pc game ervaren? Eén ding weet ik wel: Alone in the Dark komt het beste tot zijn recht wanneer je deze alleen speelt… in het… ja ik ga het echt zeggen… donker.

Alone in the Dark stats

• Releasedatum: 1992 (pc)
• Platform: pc (gespeeld), 3DO, Mac
• Developer: Infogrames
• Publisher: Infogrames

If you stare into the abyss

Alleen in het Donker. Het is ergens een perfecte naam voor een enge game, want het combineert twee dingen waarvoor vrijwel iedereen instinctief een bepaalde angst voelt. Ook al is Alone in the Dark zelf meestal niet echt heel donker, de titel maakt gelijk duidelijk wat de intentie is van de game. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn vader de game opstartte thuis op de pc, toen deze klassieker van Infogrames net uit was. Mijn pa had lange tijd voor de pc vrijwel alle hippe games zodra ze net uit waren. Legaal? Nee, via het netwerk op de school waar hij les gaf. Alone in the Dark fascineerde mij vanaf het eerste moment, want jemig nog aan toe wat was die game ongeëvenaard eng. Zoals ik laatst in een blog al uitlegde, heb ik altijd al een griezelfetish gehad.

Alone in the Dark begint met een creepy intro waarbij jouw hoofdpersoon een overduidelijk erg eng landhuis in gaat in zijn/haar uppie. Waarom is dit? Ik had als manneke van 10 geen idee. Pas jaren later zou ik hier achter komen, toen ik de game eens echt weer goed ging spelen rond mijn 18de. Eigenlijk kom je voor de piano (not kidding), maar je komt vast te zitten in het vervloekte huis (de ultieme escaperoom!). Eenmaal op zolder aangekomen begint de game. Daar kun je documenten vinden die uitleggen wat er een beetje aan de hand is. Mijn Engels was net goed genoeg om te begrijpen dat de bewoner zichzelf van kant heeft gemaakt omdat het landhuis “Derceto” is vervloekt. De game laat er vervolgens geen gras over groeien om jou duidelijk te maken dat dit inderdaad het geval is. Er springt een weerwolf door het raam en er komt via een trapluikje een zombie op bezoek. Dood, en dubbeldood met jou!

Deadly house of doom

Vandaag de dag zien de vijanden in Alone in the Dark er een beetje grappig uit. Destijds scheten we echter in onze broek. De game is behoorlijk lastig, vooral zonder handleiding en internet. Het begon al met: Hoe werken die controls in hemelsnaam? Destijds hadden veel games een eigen manier van besturen vaak. Zo ook Alone in the Dark, met zijn houterige Edward Carnby als hoofdpersoon. Onze Edward vecht met de motoriek van een hoogbejaard persoon die nog aan het revalideren is van zijn hersenbloeding. Je kunt ook een vrouwelijk main character kiezen, namelijk Emily Hartwood. Hoe die “vecht”, mag geen vechten heten. Maar dat is niet het enige dat Alone in the Dark moeilijk maakte, want huize Derceto is uitermate dodelijk in al zijn hoeken en gaatjes.

En dodelijk is Alone in the Dark behoorlijk. Als je niet op elke moment handmatig kon saven zou het een klotespel zijn. Je kunt echt op 100 originele manieren de pijp uit gaan. De game combineert horror met puzzelen, vaak in combinatie met telkens een nieuwe vijand. Het is vooral uitzoeken hoe een bepaald monster te verslaan is, of hoe je voorbij een bepaald vervloekt stuk moet zien te komen. Je vindt daarbij allerlei items, die je vaak op specifieke manieren en plekken moet gebruiken. En je vindt ook allerlei boeken en manuscripten, met geregeld cryptische hints. Dit klinkt herkenbaar, want zo werkt het bij Resident Evil en Silent Hill onder andere ook. Alone in the Dark wordt ook niet voor niets gezien als de voorvader van survival-horror games.

Retrogamepapa’s eindoordeel

Is deze survival-horror klassieker vandaag de dag echter nog wel te pruimen? Ik vind van wel, maar ik ontkom er niet aan deze game door een nostalgiebril met een sterkte van min 25 jaar te bekijken. Ja het speelt ouderwets, maar het heeft nog altijd een unieke charme en stijl. In elke kamer en in elke gang gebeurt er weer iets nieuws en onverwachts. Voor mij blijft het een enorm belangrijke game. En dat IS het ook, want ik betwijfel of we ooit Resident Evil en vele andere survival-horror games wel ooit hadden gehad. Wat ik wel heel erg graag zou willen zien is een rerelease of wat dan ook. En dat eigenlijk voor heel de franchise, want Alone in the Dark lijkt een eenzame dood te zijn gestorven… in het donker.