Castlevania: Circle of the Moon

De eerste Castlevania op de Gameboy Advance was voor mij in 2001 dé reden om Nintendo’s (toen) nieuwe handheld zo snel mogelijk in huis te halen. Hierover heb ik het al eens gehad in mijn review van de eerste Castlevania op de NES. Ik was vooral Symphony of the Night liefhebber, vanwege dat deze hetzelfde speelde als Super Metroid. En Castlevania: Circle of the Moon speelde dus ook zo! Hoog tijd dat ik deze Castlevania titel eens review, want hij is zweper weten de moeite waard. En wie wil er nu niet op een handheld vampieren kapotzwepen zittend onder een felle lamp? Menig avondje bracht ik zo door na aanschaf, want ironisch genoeg heb je aan maanlicht niet genoeg.

Releasedatum	Hier een jaartal of datum
Platform	Game Boy Advance
Developer	Konami
Publisher	Konami

Gewoon Castlevania

Castlevania: Circle of the Moon is weer eens zo’n Castlevania titel die in deze Europese wateren uitkwam als enkel “Castlevania”. De autocratische en eigenwijze localisatie experts dachten dat het niemand ene reet zou interesseren als totaal andere Castlevania games uit de reeks allemaal simpelweg “Castlevania” zouden worden genoemd. Naast deze Gameboy Advance titel moesten ook de eerste Castlevania’s op de N64 en PS2 onder dit lot vallen. Daardoor heten er nu 4 verschillende games uit deze vampieren-platformreeks simpelweg “Castlevania”. Fucking dom. Laten we even Simon Belmont de genieën die dit hebben bedacht wat zweepslagen geven, volgaarne.

Ten tijde dat de Gameboy Advance uitkwam was ik er niet gelijk voor in de stemming. De Gameboy Color was naar mijn gevoel pas amper op de markt en hiervoorhad ik slechts een handjevol games. Om gelijk een lading geld neer te tellen voor alweer een nieuwe Nintendo handheld had ik weinig zin in. Totdat er dus een Castlevania game uitkwam die speelde als een Metroid game. Als een bloeddorstige vampier dook ik op mijn portemonnee, en kocht meteen een Gameboy Advance met Castlevania: Circle of the Moon. Ondanks dat de game uitkwam in Europa zonder subtitel, wist ik die wel gelijk na aanschaf: in het boekje waren ze aan de binnenzijde vergeten de subtitel te verwijderen (sukkels!).

Baldwins en Graves

Het eerste dat opvalt als je Castlevania: Circle of the Moon opstart, is dat het startscherm en menu dezelfde stijl a capella zang heeft als bij Castlevania: Symphony of the Night. Vliegende vleermuizen nog aan toe, dat belooft veel goeds! Vervolgens na het opstarten van de game begin je gelijk wel met een klein interessant plotje. Ze boeien uiteindelijk niet heel veel bij Castlevania games, maar toch doen ze er wel toe vind ik. Circle of the Moon begint dat Dracula weer tot (on-)leven wordt gewekt door Carmilla (gemene heks vrouw-mens). 3 man sterk komt haar echter proberen tegen te houden: Morris Baldwin (geen familie van Alec of Adam) met zijn zoon Hugh en geadopteerde zoon Nathan Graves (geen familie van Rupert of Peter).

Uiteraard lukt het de drie vampierenjagers niet om de boel op tijd te stoppen, want anders hadden we geen game om doorheen te spelen. Nathan en Hugh komen diep in het Castlevania kasteel terecht nadat de vloer instortte. Hugh heeft geen zin om te wachten op jou en peert ‘m alvast, want dat is heel logisch inderdaad. Jij neemt vanaf dat moment Nathan over en begint aan jouw zinderende Metroidvania stijl platform avontuur! Uiteindelijk keert Hugh zich tegen jou en komen er nog wat plottwists, waarbij je uiteindelijk naar 1 einde toe werkt. Geen verschillende eindes dus deze keer. Herspeelbaar is Circle of the Moon wel, want je unlockt steeds andere manieren om de game te spelen, waarbij Nathan andere abilities en stats heeft.

Circle of the Moonlight Metroid

Castlevania: Circle of the Moon speelt geheel in de stijl van Metroid: een open platformwereld waarbij je dankzij het vergaren van nieuwe abilities en items steeds nieuwe gebieden en bazen weet te bereiken. Destijds bestond de term Metroidvania nog niet, want Circle of the Moon was destijds slechts de tweede Castlevania game die op deze manier speelt. En gelukkig doet deze game het qua leveldesign erg goed. De gebieden en vijanden zijn divers en je hebt weinig rare irritante backtracking. De game geeft je veel vrijheid en je moet het echt zelf allemaal uitzoeken. Handje vasthouden zit er niet bij. Zoals ik inmiddels heb geleerd met The Nightmare Before Christmas op de GBA is het geen makkie om echt een goeie Metroidvania game te maken qua leveldesign.

Met onze Nathan rondlopen en rennen door het grote gothische kasteel is al van begin af aan een pretje, want de controls zijn snel en tight. Er zit een level-up systeem in en je krijgt/vindt geregeld upgrades voor je kleren. Je zweep wapen verandert niet. Dat is echter niet helemaal waar, want je kan door middel van magie(-kaarten) je (zweep-)krachten enorm veranderen. Hier is Castlevania: Circle of the Moon uniek: Dit gaat door middel van het “Dual Setup System” (DSS). Je hebt daarbij action kaarten en attributes, waarbij je van elk eentje kunt pakken om te combineren. Action bepaalt wat je gaat veranderen met magie, attribute bepaalt wat er dan gebeurt. Zo zorgt de Mercury kaart dat je zweep magie powers krijgt. Combineer je die met Salamander, krijg je een vuurzweep. Supervet bedacht.

Graphics en Sound

Ten tijde dat Castlevania: Circle of the Moon verscheen was er alleen nog maar de eerste versie Gameboy Advance, zonder backlit of frontlit. Er kwam destijds van veel reviewers kritiek dat de game te donker is, maar om eerlijk te zijn heb ik daar nooit last van gehad. Je moet de game wel echt spelen bij fel licht of in de felle zon, maar dat deed ik altijd al met elke game ook op de oude Game Boy (Color). Circle of the Moon is inderdaad donkerder dan de meeste GBA games, maar vanwege de gothische setting en atmosfeer vind ik dat niet vreemd. Ik vind het erg lijken op de stijl in Symphony of the Night, en dat is uiteraard een plus.

De audio en muziek van de Circle of the Moon is fantastisch. Nog altijd vind ik dit één van de best klinkende games op de GBA. De muziek is door iemand anders dan Michiru Yamane. Maar niet getreurd, want er hebben drie andere composer veteranen aan gewerkt en dat is te horen. De audio klinkt erg goed en doet mij ook echt aan de andere Castlevania games denken. De reden waarom Yamane de muziek niet heeft gemaakt is waarschijnlijk omdat Igarashi ook niet de director is bij deze Castlevania. Volgens mij waren zij toen al bezig met de eerste Castlevania op de PS2. Uiteindelijk is Circle of the Moon non-canon verklaard, iets wat het team blijkbaar zelf wilde. Ergens vind ik dit jammer, want ik vind het DSS systeem heel goed en het kleine verhaal juist wel interessant. Het had er naar mijn gevoel wel bij gekund.

Eindoordeel

Castlevania: Circle of the Moon is echt een hele goeie MetroidVania stijl Castlevania game. Het ziet er goed uit, speelt lekker en de muziek en audio is geweldig. Nog altijd speelt de game erg leuk, en zelfs na 20 jaar heb ik nog niet alle speelstijlen vrijgespeeld. Het inventieve DSS systeem houdt de gameplay erg divers. Enige kritiek die ik erop kan hebben is dat de hoofdpersoon weinig animatie frames heeft, en dat het maar 1 einde heeft ipv meerdere. Afgezien daarvan is dit echt een absolute topzweper van de bovenste doodskist!