Castlevania II: Simon’s Quest

Pulling a Link’s Adventure

Tijd om eens aan de (zweep-)slag te gaan met de tweede Castlevania game die ooit is verschenen, mits we Vampire Miller op de MSX niet meetellen*. Castlevania II: Simon’s Quest (of gewoon met het normale getal 2) werd meteen gemaakt na de originele Castlevania en kwam al een jaar later uit. De makers wilden wat nieuwe dingen proberen. Dat is op zichzelf een erg goed plan, maar of het ook zo geslaagd is? Simon’s Quest is naar mijn mening uiteindelijk net als het tweede Zelda avontuur Link’s Adventure: vol goede (nieuwe) ideeën, maar de executie ervan laat her en der te wensen over. Laten we eens meegaan met Simon zijn queeste, die er uiteraard om draait om Dracula te verslaan!

*Is eigenlijk een alternatieve versie van de originele Castlevania.

Releasedatum	Japan: 1987 (Famicom), USA 1989, Europa 1990
Platform	NES (Nintendo Entertainment System)
Developer	Konami
Publisher	Konami

Peter’s Avoidance

Ik zal eerlijk toegeven dat ik deze queeste van Simon tot aan 2021 altijd heb vermeden om te spelen. Ik wist al dat Castlevania 2 op de NES niet zo best was, al voordat ik de hilarische review van The Angry Video Game Nerd zag op YouTube. Toch bezit ik de game op de NES en zit de titel ook in de Castevania Anniversary edition erbij gepropt. Bovendien had ik mijzelf ook voorgenomen, als zijnde een Peter’s Quest, om alle Castlevania games te reviewen voor deze site. Ik heb zelfs een speciaal Castlevania tabblad aangemaakt nota bene! Dus ik moest er wel aan geloven om toch weer eens in de dikke stappers van Simon Belmont te… ehh stappen met Castlevania II: Simon’s Quest.

Wat ik wel besloot om te doen is om er van begin af aan bij een walkthrough erbij te hebben. Uit alle reviews en dingen die ik ook hoorde en las over Castlevania 2 is dat het een ramp is, zelfs nagenoeg onmogelijk, als je alles zelf moet uitzoeken. Ik kan gelijk zeggen dat ik hier goed aan heb gedaan. Advies numero uno aangaande de queeste van Simon is: houd er een walkthrough bij. Tenzij je alle tijd hebt van de wereld en jezelf wilt sarren. By all means, wees lekker eigenwijs in dat geval.

Repo Belmont

Castlevania II: Simon’s Quest doet qua verhaal een dappere poging. Simon is gewond geraakt na het gevecht met Dracula in het eerste deel. Als een vloek rust dit op hem en zal hij uiteindelijk sterven aan deze wonden. De wonden kunnen enkel genezen als hij “Dracula’s missing pieces” weet te vinden en ritueel vernietigen. Normaal vernietigen kan natuurlijk niet, want het gaat over de ultiem duistere Dracula, en anders zouden we geen eindbaas gevecht hebben. Enkel een niertje, hartje, oogballetje enzo kapotstampen is weinig spannends aan.

De overblijfselen van Dracula zijn allemaal in aparte mansions verstopt. Wie daar allemaal de tijd voor heeft gehad en waarom, wordt nooit uitgelegd. Het levert in elk geval een game op die uit meerdere gebieden bestaat en waarin Simon heel wat moet wandelen van hot naar her. Uiteindelijk moet je in Castlevania 2 dus Dracula’s nail, rib, hart, oog en ring vinden (elk in een aparte mansion/dungeon, waarna je vervolgens dus Dracula voorgoed kan verslaan (nou ja, niet écht voorgoed natuurlijk).

Corestlevania II: Simon’s Alt-Quest

Dit tweede Castlevania avontuur speelt behoorlijk anders. Het lijkt aan het oppervlak allemaal gelijk: 2D platforming en zweepje meppen naar vijanden. De “core gameplay” is hetzelfde, maar daar houdt de vergelijking op. Ten eerste zijn er geen levels meer, maar is het één groot gebied en open wereld waar je vrij doorheen kunt platformen. Daarnaast zijn er wat RPG elementen aan toegevoegd. Je begint in een stadje waarin je met iedereen kunt praten. Nou ja, ze zeggen iets tegen je. De meesten geven je wel iets van een hint, maar het blijft vrij vaag. Je merkt wel dat het echt de intentie was van de makers dat je door middel van de informatie die je krijgt weet waar je heen moet, en wat je kunt doen.

Het blijft echter allemaal vrij onduidelijk vanwege meerdere factoren. De mensen waarmee je kunt praten zijn vaak vrij cryptisch met wat ze zeggen. Zelfs wanneer ze duidelijk iets aangeven dan is het weer onduidelijk wáár of wanneer precies je iets moet doen. Je hebt geen map in de game, en je kunt zelden checken hoe een gebied heet. Je moet ook de vaagste shit doen. Bij een meer knielen en dan na een paar seconden (waarin niks gebeurt initieel), zakt ineens het scherm en kun je naar beneden onder het meer verder lopen. Dat soort dingen. Zonder walkthrough is het bijna ondoenbaar. Daarnaast heb je ook upgrades voor je zweep en geven de meeste dracula’s remains extra powers of unlocken dingen. Maar hoe je hieraan komt en hoe dit allemaal goed is toe te passen blijft te vaag.

A HORRIBLE GAMEPLAY?

Wanneer je dus Castlevania II: Simon’s Quest speelt met een walkthrough erbij, verdwijnen vrijwel alle frustraties die de game heeft als sneeuw voor de zon… Totdat de zon zelf verdwijnt en je mid-WHAT A HORRIBLE NIGHT TO HAVE A CURSE-den in de game en je gameplay ineens overgaat naar de nacht. Heel de game bevriest en je krijgt de bekende tekst te lezen. De vijanden worden sterker en de dorpjes zitten vol zombies in plaats van bewoners. Deze soort gamefreeze gebeurt ook wanneer het uiteindelijk we-THE MORNING SUN HAS VANQUISHED THE HORRIBLE NIGHT-er dag wordt. Het is eigenlijk best gaaf bedacht, maar de uitwerking laat vooral te wensen over. Zelda: The Ocarina of Time wist dit jaren later beter te implementeren.

Dat het qua idee goed is, maar te kort schiet in de uitwerking, geldt uiteindelijk voor veel dingen in Castlevania 2. Het open wereld idee is gaaf voor Castlevania, maar met het absent zijn van een map is het frustrerend. De dag/nacht cyclus is iets dat ook perfect past bij de setting en alles van Castlevania, maar zoals je hierboven kunt lezen is de uitwerking minder. Daarnaast heb je ook nog dat RPG elementen aangaande het vergaren van informatie en items allemaal net iets te wazig zijn. Backtracking, wanneer nuttig, brengt immersiveness en kan leuk zijn. Maar na een bossfight kom je altijd de boss opnieuw tegen wanneer je weer terug de bossroom doorloopt. Beetje deuzig.

Eindoordeel

Castlevania II: Simon’s Quest vond ik uiteindelijk, met walkthrough dan wel, veel leuker om te spelen dan ik had gedacht. Met een simpele tekst die je handje vasthoudt speelt de game als een solide 2D platformer. Dat laat niet weg dat het een behoorlijke flawed titel is, maar er hoeft ook echt geen houten staak doorheen geramd. Castlevania 2 barst van de nieuwe probeersels en potentie, maar slaagt vrijwel in geen enkele echt qua uitvoering. De programmeurs hadden het beste nog paar maanden extra moeten hebben. Maar om even te relativeren: De game is ontwikkeld ergens in 1986-1987. Met wat Konami allemaal hier probeerde, was het echt vooruitstrevend. Al met al is Simon’s Quest toch echt een aanrader, al is het alleen al om te zien hoe ambitieus dat de game is. En tevens: de muziek, graphics, sfeer en 2D platforming is allemaal van echte Castlevania kwaliteit!