Castlevania: The New Generation / Bloodlines

Zweepslagen en steekpartijen op de Mega Drive.

Zwieperde zweep nog aan toe, weer eens een Castlevania review. Deze keer bezweep ik de enige vampieren-killer op de Mega Drive. Echter heb ik naast zwepen nog een speerpuntje te melden, want je kunt in Castlevania: The New Generation (Bloodlines in USA) met twee verschillende personages spelen. Eentje met een zweep en eentje met een speer. En nee: degene met de zweep is niet een Belmont! Apart ja, maar daarom hebben ze het niet voor niets “The New Generation” genoemd in Europa. In de VS luidt de subtitel “Bloodlines”. Om heel eerlijk te zijn klinkt dat wel wat toffer.

Releasedatum	1993
Platform	Sega Mega Drive (Genesis)
Developer	Konami
Publisher	Konami

Dracula is geen Sega fan

Castlevania: The New Generation is de enige titel uit de bekende gamereeks die verschenen is op de Mega Drive. Al met al zijn er op Sega consoles überhaupt weinig Castlevania titels verschenen, namelijk slechts 2 in totaal. De andere is de re-release van Castlevania: Symphony of the Night op de Sega Saturn. Die kwam zelfs enkel in Japan uit, dus in heel Europa is er maar 1 Castlevania op een Sega console verschenen… Nou ja zeg! Omdat ik zelf precies de Mega Drive had gemist vroeger, en pas later eigenaar ervan werd, had ik ook compleet Castlevania: The New Generation gemist. Net als zoveel Castlevania games is het een behoorlijk dure om origineel te vinden. Maar dankzij een goeie ruil met een vriend van mij werd ik eigenaar van de game!

Uiteindelijk kun je Castlevania: The New Generation nu op alles praktisch spelen met de Castlevania Anniversary Collection. Op het startscherm staat er wel Castlevania: Bloodlines overigens. Maar is het wel een goeie game? Dat wist ik eigenlijk niet eens, om heel eerlijk te zijn. Alles wat ik erover hoorde was positief, maar zelf had ik voor 2019 de game nog nooit gespeeld. Castlevania: The New Generation is één van de laatste titels die nog in de traditionele 2D wijze speelt en volledig lineair is. Na deze Mega Drive titel ging Konami meer experimenteren, en/of over op 3D. Maar er is niks mis met een rechttoe rechtaan spelende platformer op zijn tijd vind ik. Castlevania: The New Generation is overigens her en der best origineel nog te noemen, kwam ik achter toen ik mijn tanden erin zette.

Europa vol monsters

Castlevania: The New Generation speelt zich af in 1917, wat een late setting is voor Gotische vampierenjaag-begrippen, want de enige titels die zich later afspelen is Castlevania: Aria of Sorrow en diens sequel. Qua verhaal begint het met een gemene heks-gravin genaamd Elizabeth Bartley , gebaseerd op Elizabeth Báthory, die echt heeft bestaan. Deze gemene mevrouw wil één zekere bloedzuigende heer der duisternis doen herrijzen uit de dood. Ach ja, supercliché maar boeit geen reet, want het verhaal daar draait het hier niet om. Wat wel opvalt aan de premisse en het “verhaal”, is dat je niet iemand speelt met “Belmont” als achternaam. Je kunt kiezen uit twee verschillende hoofdpersonen genaamd John Morris (met zweep) en Eric LeCarde (met brute speer). Beiden zijn afstammelingen van de Belmont familie, dat dan weer wél.

Toch is Castlevania: The New Generation best origineel in veel andere aspecten. Je gaat in het (relatief late) jaar van 1917 door Europa heen, waarbij je allerlei bekende plekken ook bezoekt, zoals de Toren van Pisa. Uiteraard heeft Konami er een bijzonder onrealistische schwung eraan gegeven. Maar ja: was jij in Europa in 1917? Nee heh, dus wie weet zat Griekenland wel echt vol minotaurus monsters en hadden de Duitsers een skeletleger! Het is in elk geval erg verfrissend om eens een Castlevania te spelen die afwijkt van de normale settings. Uiteindelijk is het nog altijd wel herkenbaar hoor, geen zorgen daar.

Diversi-tijd

Soms maakt het geen ene lor uit welk personage je kiest bij zo’n platform game als dit, maar onze John en Eric spelen beiden toch wezenlijk anders. Allebei hebben ze hun een eigen timing en unieke moves, waardoor de levels anders spelen. De plaatsing van vijanden is per character ook anders overigens, waardoor je wel merkt dat de game uitgebreid is ge-play-test. Aan heel Castlevania: The New Generation is dit trouwens te merken vind ik, want heel de game heeft voor mij echt zo’n sweetspot qua moeilijkheid en uitdaging. Het speelt gewoon ook echt lekker. Zelden tot nooit voelt het unfair en met een beetje oefening is alles goed te doen. Zo fan als dat ik ook van de eerste Castlevania ben, “fair” is die game regelmatig absoluut niet.

Het leveldesign is ook echt super. Niet alleen de locaties wisselen sterk af, maar ook de manier waarop deze spelen. Elk level heeft wel een eigen gimmick en unieke vijanden. Daarbij heb je ook per level een unieke midlevel-boss en een final boss. Het zijn ook best lange levels, waarvan het er in totaal uiteindelijk 6 zijn. Dit voelde voor mij ook als lang genoeg. Op de originele kun je vanaf elk level herstarten door middel van een password (oh ja, zo ging dat vroeger). Als laatste dan de graphics en sound: Dikke prima. Grafisch vind ik het één van de mooiste games op de Mega Drive, en de audio is echt Castlevaniatastisch, mét die authentieke Sega sound.

Eindoordeel

Castlevania: The New Generation is een geweldige en prachtige oldskool stijl Castlevania game. Het “verhaal”doet er niet toe, maar de alternatieve setting met afwijkende hoofdpersonen is dan wél weer leuk juist. Het viel mij ook op dat het fijn was om eens een lineaire Castlevania weer te spelen zonder poespas. Pak daar dan zeer goed en divers leveldesign bij, met 16-bits graphics en sound op zijn best, en het is dik genieten geblazen. Met zweepslagen én steekpartijen.