Dementium: The Ward

Een unieke handheld horror game.

Speel je in Dementium voor de DS een suppoost die moet zorgen voor demente patiënten? Neen, in deze game speel je zelf een dement iemand in een horror-ziekenhuis. Ben je zelf compleet van het gamepadje dat alles zo bloederig, duister en naar is? Of is er meer aan het handheldje? Bij deze geef ik de horrormaand oktober aftrap!

Releasedatum	2007 (US), 2009 (Europa)
Platform	Nintendo DS
Developer	Renegade Kid
Publisher	SouthPeak Games (Europa)

DementiHillium: The Silent Ward

Het aantal enge games op de DS is denk ik op één hand te tellen. Of het nu om survival horror gaat of een game die gewoonweg creepy is, ze zijn vrijwel niet op de DS verschenen. Komt dit door de beperkte grafische kracht? Wellicht, maar dat hield consoles vroeger ook niet tegen, dus eigenlijk is dat onzin. De eerste Resident Evil, een PS1 en Saturn klassieker, is zelfs in een prachtige versie heruitgebracht op de DS als RE Deadly Silence. Jammergenoeg is dat met vrijwel geen enkel andere PS1 game gebeurd, vreemd genoeg. Laat staan dat dit gebeurd is met andere horrorgames. Silent Hill op de DS had ik echt de shit gevonden. Op de DS kwamen overigens vooral unieke titels uit, waaronder dus ook een hele enkele horror game, zoals Dementium: The Ward!

Toen Dementium werd aangekondigd en geshowd ergens bij E3 of Gamescom rond 2007, kon je gelijk veel gameplay zien. Een first-person horror-game op de DS! Heh, heh, eindelijk, dacht ik want de DS was al even uit. Ten eerste: first-person speelt dikke prima op de DS vanwege dat de stylus op het onderste scherm vrijwel hetzelfde werkt als een muis. Ten tweede: eindelijk een grimmige game op de DS! Het zag er ook best goed uit, mits je wel rekening hield met het feit dat het nogal een PS1 vibe had vanwege hardware beperkingen. Uiteindelijk kocht ik toch de game pas ergens in 2010-2011, toen er een mooi geprijsde dual-pack verscheen samen met Dementium 2. De game was namelijk compleet van m’n radar verdwenen. Hoe kwam dit? Omdat Dementium pas 2 jaar (!!!) later in Europa uitkwam, daarom!

Renegade Dementium = niet adamantium

Het is grappig om te weten dat Dementium oorspronkelijk gepland was door developer Renegade Kid* als een Silent Hill game. Konami zag het echter niet zitten, dus daarom maakte de ontwikkelaar er maar een unieke titel van. De vergelijking met Silent Hill is ook onvoorkombaar vanaf de eerste minuut dat je Dementium speelt. Er hangt een vieze, grimmige en rare verlaten sfeer. Zowel jij als speler als de hoofdpersoon die je speelt, weet je niet waar je bent, of wat er aan de hand is. Enige waar je al snel achterkomt is dat je in een soort ziekenhuis zit. Een duister, verlaten ziekenhuis dat meer lijkt op een ziek-maak-huis, om heel eerlijk te zijn.

Het verhaal niet echt de reden om Dementium te spelen, al is er wel voldoende plot dat het niet overkomt als willekeurig levels spelen. Uiteindelijk kom je er wel achter wat er aan de hand is en heb je ook een afgerond einde, zonder dat het allemaal ultravage shit blijft. Iets wat ze immers makkelijk hadden kunnen doen met een game die “Dementium” heet. Renegade Kid had full-on Lynch-style kunnen trippen, met als excuus “ja je bent dement heh, je weet niks meer en snapt er niks van, dus dat wilden we in de game zo laten voelen”. Ook al ben ik fan van David Lynch en wazig doen; ik ben blij dat ze dat niet hebben gedaan.

*Helaas bestaat Renegade Kid niet meer, ondanks dat ze vrijwel alleen maar goeie games hebben gemaakt!

Dement I Am?

De gameplay bij Dementium is echt first-person survival-horror. Wederom is de vergelijking met de bekende games in het genre hier snel gemaakt. Je hebt melee wapens die matig werken en geweren met te weinig ammo. De vijanden zijn vooral irritante gillende larven en zombie monsters, hierin is de afwisseling wel beperkt. Ondertussen moet je sleutels en dat soort dingen vinden om steeds verder te komen. Niks nieuws, maar om heel eerlijk te zijn ook niks mis mee. Een grote afwisseling in locaties en omgeving is er niet, maar als keerzijde lijkt het alsof men echt een realistisch ontworpen ziekenhuis heeft ontworpen waarin je rondloopt. Je merkt ook goed dat er nog zoveel mogelijk is geprobeerd om af te wisselen. Zo heb je ook stukken buiten en op het dak van het ziekenhuis.

Geregeld moet je ook wat backtracken, maar dat werd voor mij nergens irritant. Ik houd er wel van als het niet geforceerd lineair is, en een beetje aanvoelt als een echte omgeving. Daarbij hoort ook backtracking. Wat Dementium vooral ook goed doet, is dat het fijn bestuurt en speelt. De game loopt erg vloeiend op de DS, waarbij je nooit gezeik hebt met framerate. Je kunt, wederom heel erg a la Silent Hill, niet verder dan 3 meter voor je uitkijken. Je hebt ook veel stukken in pikkedonker, waarbij je enkel door middel van een zaklamp wat kunt zien. Maar het is horror-survivallen wat we hier doen, dus dat is allemaal prima in mijn optiek. Dementium: The Ward is overigens geen lange, grote game. Tegen de tijd dat het eentonig begint te worden, zit je al op het eind.

Eindoordeel

Dementium: The Ward is typisch een game die erg knap gemaakt is voor diens platform. Een 1st person survival-horror game is erg uniek en bijzonder voor de DS handheld console. Gelukkig is het ook nog eens helemaal geen slechte game. Zou je Dementium nu zo uitbrengen op de PS4 dan zou het bestempeld worden als bijzonder matig, dat dan weer wel. Ik vind sfeer één van de belangrijkste elementen in games, en daarin vind ik Dementium: The Ward hoe dan ook geslaagd. Ik heb er nog altijd veel plezier mee wanneer ik in een DS-game bui ben.

Er is trouwens Dementium: The Ward Remastered digitaal verschenen op de 3DS. Hoef je geen fysieke kopie, kan ik het beste die aanraden! Deze ziet er het beste uit (duh), en kost standaard € 15,-. De fysieke DS versie is langzaamaan schaars en duur aan het worden, dus als je die nog wil hebben, wees er snel bij.