Demon’s Crest

In Demon’s Crest speel je een demoon in een wereld vol demonen. Je hangt dus zelf de grote rode slechterik uit, maarre ja, heel de wereld is ook één en al monsters. Slecht vs. slechter? Het klinkt wellicht als een vaak voorkomend iets in een game, maar integendeel. Eigenlijk speel je zelf nooit een echte demoon. Wanneer je er dan eentje bent zie je er normaal of sexy uit, niet als een groot rood puntig gruwelbeest. Vechten als mens tégen demonen, ja daarvan zijn er meer games dan genoeg. De bekendste game waarbij je dit doet is natuurlijk DOOM (zie ook mijn retro review). Maar zo is er ook de oude Ghosts ’n Goblins! Uit die antieke gamereeks komt namelijk onze hoofdpersoon van Demon’s Crest: De “Red Arremer” gargoyle genaamd Firebrand.

Releasedatum	PAL: maart 1995
Platform	SNES (Super Nintendo Entertainment System)
Developer	Capcom
Publisher	Capcom

Het Geld Firebrand in je Zak

Demon’s Crest is de derde game met de demoon/gargoyle Firebrand in de hoofdrol. De eerste Firebrand game ooit was Gargoyle’s Quest op de Gameboy, wat ook de eerste titel is die ik zelf ooit heb gespeeld. Ik vond het gelijk supergaaf dat je zelf eens speelde met een monsterfiguur (Ja grappenmakers, “lijkt het meest op jezelf natuurlijk”, HAHAHAHAHA). De sfeer was ook erg vet, maar de game was wel duivels moeilijk. De eerste game die ik uiteindelijk zelf kocht en uitspeelde met Firebrand was Demon’s Crest. Lang twijfelde ik of deze game wel wilde kopen, want de hoes vond ik wel mooi, maar niet echt aantrekkelijk als game. Maar er stond Capcom op de doos! Dat was altijd een soort “Seal of Quality”.

Vervolgens kocht ik Demon’s Crest bij Bart Smit voor 139 gulden. Heel eerlijk was dit “bij gebrek aan beter”, omdat ik per se een game wilde kopen. Precies een week later was de game 90 gulden. Destijds had ik het lef niet om hiervoor naar de kassa te lopen en geld terug te eisen. Ik voelde me een beetje genaaid. Uiteindelijk heb ik nu de laatste lach, want vandaag de dag is Demon’s Crest één van de meest schaarse en waardevolle games op de SNES. Het bleek een game te zijn die per speelsessie vetter werd. De gameplay, graphics, muziek, alles was eigenlijk goed gedaan. Ik was inmiddels ook al behoorlijk fan van Megaman X en eigenlijk kun je Demon’s Crest het beste omschrijven als een soort Gothische/Demonische versie van Megaman.

De geschiedenis van Firebrand

Ridder Arthur moet het bij alle Ghosts ’n Goblins regelmatig opnemen tegen de Red Arremer, de meest irritante vijand uit heel de gamereeks. Wellicht om die reden dat een Red Arremer werd verheven tot protagonist met de naam Firebrand, welke zijn eigen gamereeks kreeg. Dit begon met Gargoyle’s Quest op de Gameboy in 1991, welke werd al snel werd gevolgd door de prequel Gargoyle’s Quest II op de NES in 1993 (overigens een rare keuze, gezien de SNES al minstens een jaar uit was). De serie kwam alweer tot zijn eind met deel 3 op de SNES: Demon’s Crest. Helaas, want de games zijn keigaaf! Echter zijn ze nooit super populair geweest volgens mij, want alledrie de games zijn behoorlijk zeldzaam. Gelukkig zijn ze alledrie digitaal heruitgebracht op 3DS en Nintendo Switch. Check hier Demon’s Crest op de Nintendo site.

Wat heel uniek is aan Gargoyle’s Quest I en II, is dat er RPG elementen bij zitten. Je loopt met Firebrandje rond in een top-down view open wereld en je praat met verschillende Ghouls en andere vage monsters, om vervolgens bepaalde krachten of items te krijgen waardoor je weer een platformlevel voor je puntige kiezen krijgt. Bij Demon’s Crest is dit minder het geval. Je vliegt in de Mario Kart 3D SNES stijl rond over de wereldkaart, maar echt praten met verschillende figuren doe je bijna niet. Zodra je ergens landt, krijg je een platform level. Er is één locatie waar je spells en potions kunt kopen, alsook een paar andere wezens spreken, maar that’s it in principe. Demon’s Crest heeft wel andere originele elementen, die ik zo verder zal demoonern doornemen.

The Crest of Story

Het verhaal van Demon’s Crest draait om 6 crests. Een crest is Engels voor blazoen, waardoor de meeste lezers nog steeds geen reet wijzer zijn. Een soort steen met een teken erop, is het in dit geval. Deze 6 crests geven elk unieke krachten, en op een dag vielen ze vanuit de lucht neer in de Demon Realm. Er brak een enorme oorlog uit tussen alle Demonen, waarbij Firebrand “The Red Demon” uiteindelijk ze allemaal wist te bemachtigen. Het laatste gevecht tegen de Demon Dragon was erg zwaar. Uiteindelijk deelt de lafbek demoon Phalanx een suckerpunch uit waardoor Firebrand ten onder gaat en Phalanx alle crests heeft. Raad eens wie de eindbaas zal zijn! Firebrand zint op wraak. De game speelt zich vervolgens af in de Human Realm, ook al zijn er overal enkel monsters. Arme mensen.

Helemaal logisch is het verhaal niet overal, maar in dit derde deel draait het hier niet zo om. Je bent een gemene demoon uit op wraak in een wereld vol nóg gemenere monsters en demonen. De game opent gelijk met een bossfight. Als verslagen en verslapte Firebrand moet je gelijk tegen de even zo goed verslapte Demon Dragon vechten. Na hem te hebben verslagen krijg je gelijk een upgrade voor je health. Firebrand wordt per bossfight sterker of krijgt een crest. De Crest of Fire is in 5 stukken verdeeld die zorgen voor unieke powers. Je moet dus crests zien te verzamelen. De eerste die je krijgt is op het eind van het eerste level, waarbij je tegen Arma vecht. Arma is de generaal van Phalanx, die je meerdere keren tegenkomt. Als je hem/het verslaat geeft hij (uit respect gok ik) een crest.

• 

• 

• 

Vele wegen naar het eind

Demon’s Crest speelt a la Megaman X dat het echt een solide platformgame is waarbij je verschillende powers steeds unlocked. Echter speelt het rustiger, en omdat je een gargoyle bent kun je altijd vliegen en zweven (totally awesome). Toch is de game uiteindelijk meer dan dat. Ten eerste is het niet lineair. Na het eerste level kun je kiezen tussen 3 andere levels. Daarnaast splitst elk level (naast het eerste) zich altijd op in twee delen, ergens vanaf het midden of soms al in het begin. Elk gedeelte is compleet anders qua omgeving en platform uitdaging. Dit gaat met de MetroidVania aanpak: Met nieuwe vergaarde powers kun je nieuwe gedeeltes in de levels bereiken. Elke crest (of crestpiece) geeft je namelijk unieke krachten. Zo zorgt de Crest of Earth ervoor je een soort Wario-beukmove kunt doen, waarmee je bepaalde doorgangen kunt openbeuken. Firebrand verandert heel gaaf per geactiveerde crest ook van gedaante.

Zo kun je uiteindelijk veranderen in 5 vormen: Normal Gargoyle, Earth Gargoyle, Air Gargoyle, Tidal Gargoyle (ziet eruit als Creature From Black Lagoon) en Legendary Gargoyle. Een echt minpuntje is dat je enkel via pauzescherm van vorm kunt veranderen, niet door L en R bijvoorbeeld. Wanneer je deze krijgt ligt er deels aan in welke volgorde dat je de levels speelt en welke splitsingen en bossfights je als eerste doet. In eerste instantie heb je 4 levels, waarna je al na een paar bazen naar de eindbaas kan. Dit kan vaker, en zorgt ervoor dat Demon’s Crest in totaal 3 verschillende eindes heeft. Versla je eerst meer bazen door ook de andere levelgedeeltes te spelen, dan komen er nog 2 levels bij. Dit maakt het ook een beetje een puzzel wat je het beste eerst kunt doen. Bovendien zijn veel levelsplitsingen ook verborgen.

• 

• 

The End?

Ik zou de inmiddels al behoorlijk lange review kunnen afronden, ware het niet dat er nog meer schuilt achter Demon’s Crest. Wanneer je Phalanx weet te verslaan waarbij je alle crests hebt, krijg je een extra grote baasversie van Phalanx voor je kiezen. Hiermee behaal je ook het beste einde. Ik had echter het gevoel dat ik hiermee destijds nog altijd niet alles had gehaald. Er bleef in het menu altijd nog een transformatie vakje leeg. Uiteindelijk wist ik alle potion vials, scrolls, power-ups en talismans te vinden. Dit zou vast leiden tot een extra level, of ander einde, dacht ik. Nee hoor, niks. Nergens was er een gids en niemand anders had de game. Ik belde zelfs de Nintendo Hulplijn, wat echt een verdoening bleek van mijn tijd.

Tot ik op een middag aan een vriend het einde van de game liet zien, en per ongeluk de SNES én TV liet aanstaan terwijl we iets anders gingen doen. Toen ik vervolgens terugkwam op mijn kamer, stond er een code op het scherm. De game had geen savefunctie, maar werkte net als Megaman X met een roostercode. 4 rijen van 4 letters. Eindelijk. Als je dus lang genoeg wacht op het einde, kwam die code. Met die code speel je de game post-eindbaas Phalanx, waarbij Firebrand alle 6 crests heeft, waardoor de Crest of Infinity ontstaat, en je kunt veranderen in Ultimate Gargoyle. Je kan alle bazen keihard pwnen nog eens, en je hebt een extra moeilijke extra eindbaas, de Dark Demon, die bijna onmogelijk is om te verslaan. Weet je die eindelijk te verslaan, dan krijg je nog een soort 4de einde. Supervet.

• 

• 

• 

Eindoordeel

Demon’s Crest is absoluut één van mijn favoriete games allertijden. Vandaag de dag speelt het nog altijd super. De game is niet geheel perfect, maar het zit in de buurt. De graphics, sfeer, muziek, speelstijl en alles vind ik demonisch goed. De Megaman X en MetroidVania achtige stijl is ook briljant gedaan, met een eigen twist eraan. Alle extra eindes, geheimen maken de game qua kwaliteit ontzettend afgewerkt. Omdat deze game zo’n jeugdsentiment is, kan ik niet geheel objectief de game reviewen. Maar hoe vaak speel je een bad-ass demoon in een wereld vol monsters, waarbij je ook nog eens jezelf steeds meer en meer bad-ass kunt maken? I crest my case.