Ducktales

Cwakcom’s kwekkerigste titel op de NES

Ducktales op de Nintendo Entertainment System is geen vreemde eend in de byte, want het is een 2D platformer. De game is al zo’n 30 jaar oud, dus is het nog wel de moeite waard? Willen we nog wel met een bejaarde eend pogo-springend op zoek gaan naar waardevolle diamanten en schatten? Zo idioot als dat de premisse is van Ducktales, toch is het nog écht wel de moeite waard. Kwekt u maar eens met mij mee!

Releasedatum	1989 (US), 1990 (Europa)
Platform	Nintendo Entertainment System (NES)
Developer	Capcom
Publisher	Capcom

Hoe ben ik de game gaan spelen

Ducktales is echt een leg-eendarische serie uit mijn jeugd. Het is nog altijd één van de kwekste tv-series en tekenfilms die Disney ooit heeft gekwaakt. Voor de avonturen van Dagobert Duck en zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak zat vrijwel elk kind op kwakerdagochtend aan de buis gekroosterd. Uiteraard kwaken er dankzij het succes van de Ducktales serie ook games ervan uit. Veruit de meest bekwekste game is Ducktales op de NES die werd uitgebroed in 1989 en kwam overvliegen naar hier in 1990. Toch heb ik deze gevleugelde klassieker pas onlangs echt fatsoenlijk gespeeld, zoals je in mijn speciale Ridders van de Retro Tafel podcast kunt terugluisteren.

Dit kwam omdat ik zelf geen NES had, en ik kwaakte zelf al met de pc versie van Ducktales. Die vond ik heel gaaf, dus pfoeh, laat die NES versie maar kwekker zitten! Aantal jaartjes geleden kwam ik erachter dat Ducktales en andere Disney NES platformgames allemaal gemaakt zijn door Capcom. Oh jee! Capcom games in die era waren toen al een seal of quality. Toch moest ik ze maar eens een keertje ooit gaan proberen dan. Uiteindelijk zou het nu dus pas duren tot 2021, omdat ik met mijn podcast ridders besloot om Dagobert Duck zijn stokspringende avontuur door te springen en kwaken.

Digitale rijkdommen

De NES game van Ducktales gaat simpelkwek erom dat Dagobert Duck (Scrooge McDuck in Engelse versie) nog meer dikke monnie wil hebben. Als je kijkt met hoeveel gemak onze opa eend overal diamanten en edelstenen vindt, zou je verwachten dat de diamant geen kwak waard is. Je hebt 5 levels, waarbij je net als bij Mega Man vrij kunt kiezen in welke volgorde dat je deze speelt. Daarmee voel je je een beetje in het diepe gegooid (in geval van African Mines level letterlijk). Echter is het prima te doen als je gewoon van boven naar beneden de levels afgaat. Het maakt ook niet veel uit qua moeilijkheidsgraad, op het vrij pittige Moon level na.

Ducktales is een typische platformgame met echte Capcom-stijl strakke besturing en sterk leveldesign. Zoals Capcom ook zo vaak deed/doet, is dat ze er een uniek gameplay-element in hebben gekwaakt. In deze NES titel is dit pogo-springen met de wandelstok! In de lucht druk je naar beneden en de springknop in, en Dagobert gaat kwetterhard pogo-jumpen. Dit speelt echt geweldig, zelfs nog vandaag de dag. Het is niet voor niets in menig game na-geaapt, zoals bij Donkey Kong Country Tropical Freeze (wat overigens prima is; ik vind DKC helemaal banana’s). Daarnaast kun je met Dagobert ook stenen en andere objecten wegslaan, waarmee je vijanden en kistjes uit de lucht kunt slaan.

Reiseend

Met Ducktales is het dus klassieke platformpret met een bejaarde geldwolf-eend. Er zijn daarbij ook ouderkwekse dingen aan de game die je “feathers in a ruffle” kunnen brengen. Zijn je levens op (meestal heb je er zo’n 2-3 of maar eendje), dan is het “game over” en linea kwekta naar het startscherm. Begin maar opnieuw! Ik moet eerlijk toegeven dat dit weer eventjes wennen was. Dit gebeurde mij in het begin een paar keer, maar bij elke herstart ging het makkelijker, kwi(e)ker en beter. Capcom hield hier al rekening mee, want je merkt dat je een lekkere flow in zo’n level kunt houden als je alles een beetje weet. Ducktales is bedoeld om vaker te herspelen, en ze hebben ervoor gezorgd met sterk leveldesign dat dit eerder leuker wordt dan vervelend.

In totaal heb je 5 levels (plus nog een geheim leveltje) waarbij de locaties zijn erg verschillend zijn. Ze zitten vol originele gameplay stukken en je komt geregeld bekende eenden uit de serie tegen. Dagobert bezoekt en plundert: The Amazons, Transsylvanië, African mines, The Himalayas en The Moon. Stuk voor stuk leuke levels om te spelen met allemaal een bossfight op het eind. Daarbij is Ducktales bij lange na niet zo lastig als andere Capcom games als Mega Man. Ducktales is dus een soort kiddy of instap Mega Man. Onderschat de game ook weer niet, het vergt wel wat oefening. De bossfights zijn erg simpel gelukkig. Ik houd wel van een uitdaging, maar in deze game had ik pittige bossfights niet gepast gevonden. Op het eind heb je nog wel een paar gave eindbazen en krijg je een ander einde aan de hand van de hoeveelheid dikke monnie die je hebt weten te vergaren.

Eindoordeel

Ducktales op de NES is echt een oldskool platformer die vandaag de dag nog altijd superleuk is om te spelen. Het diverse en sterke leveldesign staat nog altijd als een huis. Daarbij moet je wel een beetje kunnen opkwaken tegen een uitdaging, al is die niet zo groot. Bovendein is met Dagobert de levels steeds opnieuw door pogo-jumpen voelt toch niet als een straf. Een enkel kwekje kan nog weleens echt verveel-eend zijn, maar dat is slechts 10% van het hele avontuur. Echt een aanrader voor iedereen die van platformgames houdt.

Hoe en waar kun je nu het beste Ducktales spelen? Uiteraard via emulators, maar de game is ook verkrijgbaar op de pc, Xbox One en PS4 via de Disney Afternoon Collection. Dan heb je gelijk alle Disney games van Capcom op de NES! Met deze collection heb ik zelf Ducktales ook gespeeld voor deze review.