Gargoyle’s Quest

The Legend of Red Blaze

Het is tijd om weer eens in een ver verleden te duiken, toen games spelen “on the go” nog aanvoelde als iets magisch. In deze magische handheld RPG actie-platform game kruip je in de duistere huid van ene Firebrand, een gargoyle-demoon die het op moet nemen tegen… mensen? Nee, andere demonen en monsters! Originaliteit alom, maar is deze 30 jaar oude game nog wel te pruimen vandaag de dag, of is het meer firebrandhout tegenwoordig?

Releasedatum	1990 (Jp en US), 1991 (EU)
Platform	Game Boy
Developer	Capcom
Publisher	Capcom

Firebrand’s Trilogy

Er bestaat een trilogie van games die gaan over een demoon. Je speelt nota bene ook nog eens deze demoon. Een demoon die begon als vervelende vijand in oude platformgames. Eerst was hij de irritante Red Arremer vijand in Ghouls ’n Ghosts, maar hij werd verheven tot de “anti-held protagonist demon” Firebrand. Gargoyle’s Quest is de eerste game die uitkwam waarin Firebrand als hoofdpersoon zijn eigen demonische avontuur beleefd. Daarbij begon hij bescheiden, zonder kleur, op de oldskool Nintendo Gameboy.

Ik heb al eens een review gepend van een avontuur van Firebrand, namelijk van de laatste in de trilogie: Demon’s Crest. Dit is één van mijn favoriete games op de SNES, zoals je in mijn review van Demon’s Crest kunt lezen. De eerste game met Firebrand die ik speelde was Gargoyle’s Quest op de Gameboy, toen ik ooit op iemand anders zijn handheld mocht spelen. Veels te moeilijk! Dat herinner ik mij eigenlijk vooral. En: Gave obscure sfeer. Je speelt een vliegende demoon met vleugels! Vet. Uiteindelijk kocht ik Gargoyle’s Quest voor mezelf pas nadat ik Demon’s Crest had gekocht en uitgespeeld.

Ghouls, Ghosts, Demons and no Humans

Gargoyle’s Quest draait qua verhaal om de demon ghoul realm dat wordt bedreigd door een soort overlord demoon die jij moet zien te stoppen. Daarvoor moet je eerst bepaalde dingen vinden en zo word je sterker, kun je meer en kom je verder. Dat is an sich niet vernieuwend. Het feit dat je een demoon bent in een demonenwereld maakt het wel origineel. De game is ook echt een platformgame gecombineerd met RPG (genre bending) en dat zie je zelden. Je speelt Gargoyle’s Quest uiteindelijk niet voor het spannende plot en dialogen. Maar wat het kleine verhaal wel doet, is je een duidelijk “sense of purpose” geven. Zodoende voegt ook een simpel verhaaltje echt wat toe. Niet alles hoeft altijd complex te zijn of groots.

Wat ik vooral tof vind is dat alles overkomt als een soort grimmige Zelda wereld. Je bent echt een soort monster in een monsterwereld vol monsters. Er komt in heel de game geen mens voor en dat is echt ontzettend uniek. Zelfs vandaag de dag vind ik nog altijd Gargoyle’s Quest (en de twee andere games) qua wereld erg origineel aanvoelen. De sfeer is hierdoor ook net een tikkeltje raarder dan dat de originele Ghouls ’n Ghosts en soortgelijke “gothic fantasy” games hebben.

Zeld(a)zame Gameplay

Gargoyle’s Quest heeft RPG stukken in topdown view en echte actie gameplay stukken die spelen als een 2D sidescrolling platformgame. Er zijn meer games die dit doen, zoals Zelda 2: The Adventure of Link, maar ze zijn bijzonder schaars. De game begint met een topdown view a la de RPGs van weleer. Er komt een paar keer een stervende ghoul naar jou toe, waarbij ze je telkens om hulp vragen. Omdat jij bad-ass Firebrand bent natuurlijk! Jij zou volgens de legende de “Red Blaze” zijn die vroeger ook al de boel heeft gered. Wanneer je daarna het eerste platformlevel gaat spelen kom je er trouwens al snel achter dat Firebrand het niet moet hebben van zijn incasseringsvermogen. Twee hits: dood.

Gargoyle’s Quest speelt minder vloeiend en voelt ouder aan dan Demon’s Crest. Daarbij is de game ook nog moeilijker. Maar dit maakt de game niet slecht, want Firebrand bestuurt dan nog altijd erg goed en gaaf. Je kan korte stukjes vliegen en hoveren, alsook blijft onze main-demon hangen tegen alle muren. Dit speelt eigenlijk super, ware het niet dat de game soms een beetje vertraagd. Afgezien daarvan lopen de 2D stukken erg goed. Makkelijk is het dus niet, maar gelukkig kun je wel upgrades vinden in de loop van de gargoyle zijn… eh… quest. En: skill loont, zoals altijd bij Capcom games.

8-Bit Blaze

Qua overall gameplay loop je via topdown view door het verpieterde Ghoul Realm landschap. Meestal moet je naar een dorp of een vijandig gebouw/level toe zien te komen. Onderweg kom je vijanden tegen, zowel die voor je in de weg staan alsook via random encounters. Daarbij ga je dan over naar platform-gameplay. Ondertussen verzamel je vials, wat de rupees zijn van Gargoyle’s Quest. Hiermee kun je extra levens kopen en soms upgrades in dorpjes. Geheel a la Zelda krijg je steeds abilities erbij waarmee je sterker wordt en meer kunt. Firebrand kan op den duur langer vliegen, hoger springen en allerlei soorten vuurballen afvuren (Mega Man stijl).

Wat mij blijft opvallen aan Gargoyle’s Quest is hoe leuk ik het blijf vinden om de game te spelen. Dit is ondanks dat het soms allemaal stug en traag aanvoelt. Saven via passwords ben ik geen fan van. De dialoogtekst gaat haperig en traag, de game vertraagd zo nu en dan en met topdown view krijg je soms echt irritante random encounters. Maar de platforming gameplay speelt lekker, de sfeer is geweldig en het is echt gaaf dat het zo’n Zelda stijl RPG actie-platform combo is. Overigens is grafisch en qua muziek nog altijd de game erg dik genieten vind ik. De gehele quest van Firebrand is uiteindelijk vrij snel voorbij altijd naar mijn gevoel.

Eindoordeel

Gargoyle’s Quest is een dikke aanrader voor de Game Boy. De game mag dan wel overkomen en soms aanvoelen als stugge demon sludgery, maar overall is de gameplay, sfeer en queeste een waar genot om te spelen. Besef daarbij ook dat het platorm-actie-RPG combo genre nog altijd erg zeldzaam is, en dat je een demoon speelt al helemaal. Firebrand for president, zeg ik. Ik wil dat Capcom eens een vierde deel maakt, porverdulleme.