Silent Hill

Silent Hill heeft vanaf deel 1 al een hechte groep fans. Ook vandaag de dag, zelfs nu de serie wel officieel mag worden dood verklaard, zijn er nog wekelijks mensen mee bezig. Silent Hill 2 is volgens velen de beste en het meest geniaal, ook ik deel die mening. Maar onderschat ook niet de andere delen, met name degenen die gemaakt zijn door Team Silent. Het eerste deel is wat meer zoals men zou noemen een “nuts and bolts” horrorgame, maar er zit meer achter wat het toch boven de rest doet uitsteken. 

Introductie tot Silent Hill

Zoals ik al in mijn blog over de genialiteit van Silent Hill 2 beschreef, is voor mij de Silent Hill serie al vanaf deel 1 een geliefde gamereeks geweest. Ik kan mij nog goed herinneren dat er in een gamemagazine een tipje van de sluier over de game werd opgelicht in een kort artikeltje. Deze game zou super eng worden en hij kwam van Konami, wat destijds nog stond voor “superb quality gaming”. Het unieke was dat het stukje ging over de director van deze aankomende nachtmerriebezorger, Keiichiro Toyama. Deze man was fan van Stephen King en wilde met deze game, genaamd Silent Hill, een zo eng mogelijke speelervaring bezorgen. Het enige plaatje dat er verder bij zat, zag er al veelbelovend grimmig uit. Ik was eigenlijk al gelijk verkocht.

Lange uurtjes programmeren en grimmen

Toen verscheen Metal Gear Solid niet snel daarna. En wat zat daarbij? Een demo van Silent Hill! Net als dat ik de Metal Gear Solid demo zelf grijs gespeeld had, deed ik dat ook met de Silent Hill demo. En dat terwijl ik altijd iemand ben geweest die niet zo houd van demo’s spelen. Het was ook een behoorlijk substantiële demo kan ik mij herinneren, waarmee je echt wel een avondje zoet was. De demo stelde niet teleur. Grafisch was het wellicht niet top notch, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door hele goeie art direction qua camerawerk en stijl. De sfeer was om te smullen zo zeldzaam grimmig. Ik kon dus niet wachten totdat Silent Hill daadwerkelijk uitkwam. Het was weer eens een typisch “rennen naar de winkel” gevalletje op de dag van release.

Zelfs met hoog opgelopen verwachtingen wist Silent Hill mij alsnog te verrassen in zijn kwaliteit. En dat was al vanaf het opstarten van de game. De muziek en introductie CGI filmpje zie ik vandaag de dag nog als een leerzaam educatief “kijk, zo moet je dat dus doen” voorbeeld. Het zet perfect de (melancholische) toon. Als je dan later leest dat de muziek door 1 iemand is gedaan, en alle CGI ook door 1 iemand… Het intro is dus maar gemaakt door 2 mensen! Silent Hill is door een afdankteam van Konami gemaakt met een klein budget, maar zoals dit dan vaak ook gaat met films, heeft het juist een knap kwaliteitswerkje opgeleverd. Waarschijnlijk omdat ze hier echt in geloofden en vanuit hun zelf allemaal is verzonnen. Silent Hill is echt het kindje van het (ontwikkel-)Team Silent.

Silent Hill vandaag de dag?

Dat was dus dik duister genieten in 1999, maar is vandaag de dag Silent Hill op de Playstation 1 nog wel de moeite waard? Er is geen remake van of een remaster, dus je moet wel je oude PS1 aanslingeren, op de PSP zetten of een emulator gebruiken. Ik vind dat de game nog wel de moeite waard is, maar niet iedereen zal hierin mijn mening delen. De hoofdpersoon, Harry Mason, bestuur je met ouderwetse tank-controls, hij bestuurt (deels bewust zo geprogrammeerd) een beetje houterig. Onze Harry kan ook expres niet goed mikken en meppen, want hij is immers een normale kerel, geen ex-commando of elite agent. Leuk, die gedachtengang, maar veel mensen zal dit frustreren. Daarnaast heeft Silent Hill nogal verouderde graphics. Je moet echt tegen de oude PS1 graphics kunnen.

Persoonlijk draagt het voor mij juist bij aan de grimmige sfeer. Het klinkt gek, maar het is niet de bedoeling dat het lekker speelt. Het moet een beetje een lijdensweg zijn. De hoofdpersoon zit in een hel, is zijn dochter kwijt en lijkt langzaam gek te worden. Jij als speler ervaart met de crappy PS1 graphics, grimmige soundtrack en houterige controls het daarmee ook eigenlijk zoals het moet. Wederom is Silent Hill een game waarbij diens beperkingen en oude graphics vooral ook in diens voordeel werken. Zo hebben de conversaties ook allemaal zo’n gekke “langs elkaar heen praten” David Lynch stijl, al zal dit deels onbedoeld zijn geweest vanwege dat PS1 games dit destijds vrijwel allemaal hadden. Uiteindelijk dragen de beperkingen van deze antieke console naar mijn gevoel juist bij aan de sfeer.

Retrogamepapa’s eindoordeel

Vandaag de dag zijn er maar zat survival horrorgames die vele malen beter uitzien en aangenamer spelen dan Silent Hill. Maar er zijn maar weinig games die deze briljant grimmige drukkende sfeer hebben en met zulke geniale muziek. Het wat meer traditionele horrorverhaal van deze eerste Silent Hill wordt interessant verteld, waarbij je ook al van begin af aan meevoelt met hoofdpersoon Harry Mason in zijn tocht door de steeds erger wordende hel, op zoek naar zijn verdwenen dochter. De verschillende eindes die er zijn, blijven ook stuk voor stuk interessant. Het slechtste einde vind ik nog altijd even geniaal als deprimerend, en het beste einde verwarmt nog altijd mijn hart. Kortom, Silent Hill is dan wel een oude horrorknar, maar ik kom er nog altijd graag bij op bezoek.

Screenshots deze keer niet door mezelf, maar geplukt van gamefaqs.com