Review: Alle Assassin’s Creed games

Compact en krachtig totaaloverzicht van alle games

UPDATE: Dit artikel is bijgewerkt in september 2025 omdat ik eindelijk weer wat van de nieuwere AC delen heb gespeeld. Work in progress nog altijd, we hebben nog niet met elke game de eindstreep behaald. Met een beetje een leap of faith halen we dat allemaal hopelijk dit jaar nog!

Assassin’s Creed is qua aantal releases een behoorlijke assassin’s crowd. Als liefhebber van de gamereeks sinds deeltje 1 leek het mij leuk om ze eens allemaal in één klap een mini-review te geven. Ik heb een enkele game (nog) niet uitgespeeld, en eentje helemaal niet gespeeld, maar de rest wel! Lees maar eens hoe ik eventjes alle games tackle, grapple en assassinate.

Assassin’s Creed (2007)

De OG blijft een voorbeeldfiguur in sfeer en stijl

Waarmee het begon! In de kruisvaart-tijd in het jaar 1191 dat de echte assassin order (Hashashin) bestond en druk bezig was met politieke moorden in het midden-oosten. Veel rust, sfeer en een soort niet te beschrijven gravitas die de meeste andere AC delen missen. Nog altijd proef je de oudheid. Relatief geen lange zit, maar dit is geen straf, want de game heeft weinig vet terwijl je wel veel vrijheid hebt. Het plot draait uiteindelijk om Assassins vs Templars, waarbij ze beiden achter Pieces of Eden aan zitten.

Cijfer: 9

Assassin’s Creed: Altaïr’s Chronicles (2008)

Leuke DS game, maar niet heel erg memorabel

Een (vergeten) prequel voor de Nintendo DS die eindigt waar de eerste game begint. Een lineaire platformgame die veel afwisselt qua gameplay. Soms unfair en buggy, maar toch wel leuk om eens door te spelen. Maakt leuk gebruik van DS functies. Doet verder niks met een verhaal of plot in hedendaagse tijd.

Cijfer: 6.5

Assassin’s Creed: Bloodlines (2009)

Dappere, maar beetje gefaalde poging op de PSP

Deze was ik zelf ook al bijna vergeten. Het is een directe (canon) sequel op het origineel, met wederom Altaïr. Hier kom je erachter wie de grote liefde wordt van hem (een Templar, nota bene), en zet het “pieces of Eden” plot zich voort. Een handheld AC game die net speelt als de pc- en console-versies leek geweldig, maar is niet echt gelukt. Verhaal is goed, graphics ook, maar 50% van de tijd speelt de game matig. Dit komt vooral door slordigheden in programmering, zoals dat de besturing soms niet meewerkt, vijanden vlak achter je spawnen en dat soort irritante dingen. Sneu dat met een beetje meer polish de game veel beter was geweest.

Cijfer: 6

Assassin’s Creed II (2009)

Enter renaissance, enter suaveness

Met Ezio, de suave “assassino” in Italië, eind 15de eeuw. Veel grotere game, met side-quests en veel dingen te verzamelen. De sfeer is wat luchtiger. De extra animus-puzzels en hedendaagse dingen met Desmond Miles vind ik erg sterke toevoeging. Uiteindelijk voelt alles qua gewicht ook luchtiger, iets wat ik moeilijk kan uitleggen, maar dat vind ik minder dan deel 1. Verder is de setting ook iets minder interessant, maar afgezien daarvan is vrijwel op alle vlakken AC II een verbetering.

Cijfer: 9

AC II: Discovery (2009)

Deze DS handheldgame is wellicht nóg onbekender. Zonde, want dit (niet helemaal canon lijkt het) vervolg op AC II met wederom Ezio is best de moeite waard. Het is platforming, maar wel met stealth elementen en het speelt behoorlijk goed, met afwisselende missies in gameplay qua achtervolging, stealth en platforming.

Cijfer: 7.5

AC: Brotherhood (2010)

Ezio zijn verhaal gaat verder, in Rome deze keer. Hier bouw je met Ezio een echt brotherhood helemaal op (vandaar de titel!), wat echt heel gaaf is om te doen. In Discovery is alles redelijk perfect qua balans. Niet teveel onzinnige side-quests, sterk verhaal en goede plotuitwerking in het heden met Desmond. Het is juist ook leuk dat je echt verder gaat met Ezio, vond ik.

Cijfer: 9.5

AC: Revelations (2011)

Hier komt Ezio zijn verhaal ten einde, alsook die van Altaïr, want de verhaallijnen komen hier uiteindelijk bijeen in Constantinopel. Je gaat geregeld op en neer in tijd en character in dezelfde stad. De game viel mij initieel tegen want ze hadden hier meer mee mogen doen. Uiteindelijk speelt het weer erg fijn en is de gameplay erg afwisselend en leuk.

Cijfer: 8.5

Assassin’s Creed III (2012)

Mid 18de eeuw. Weer over een hele andere boeg, letterlijk, want je vaart naar Amerika. Spelend als de half-Indiaan/Britse Connor was het weer terug in de schoenen van een stoïcijnse assassin. Ondanks een interessant verleden is Connor toch een beetje aan de saaie kant. De game is ontzettend moeilijk om in te komen, onder andere vanwege een te lang intro. Zit je er eenmaal in, dan is het toch echt een erg degelijke AC game. Er zijn veel dingen toegevoegd die passen bij de tijd en setting. Je kunt in bomen klauteren en jagen, wat perfect past bij de setting. Je hebt ook zeegevechten ter uitstap, wat een mooie voorbode bleek voor wat hierna uitkwam.

Cijfer: 7.5

AC III: Liberation (2012)

Tegelijkertijd met de grote AC III kwam ook deze PS Vita game uit met uniek parallel lopend verhaal en hoofdpersoon. Met eindelijk een vrouwelijke assassin die gelijk één van mijn favorieten werd, Aveline de Grandpré. Een erg toffe halfbloed dame die gebruik maakt van vermommingen. De New Orleans bayou setting is erg origineel. Boordevol goede ideeën, zoals het jezelf voordoen als slaaf of dame door vermommingen, maar niet overal is het even goed geslaagd. Zo is het verhaal eigenlijk goed, maar het loopt qua plot allemaal stug. Dit is een game die met een remake een geniale game zou kunnen worden.

Cijfer: 7.5

Modern Day Timeline

Met AC 3 kwam er een einde aan het verhaal dat zich afspeelt in het heden, waarbij je als Desmond Miles speelt. Vanaf dat moment heb je amper nog een verhaal in het heden, al is het gelukkig niet in zijn geheel weggehaald. Niet iedereen vindt de hedendaagse tijdlijn nodig, maar wat ik er juist goed aan vind, is dat het een rode draad vormt voor alle AC delen. Bij elk nieuw AC deel was ik weer razend benieuwd hoe het verder ging. Deze spanning was vanaf AC IV eigenlijk zo goed als verdwenen.

De laatste paar delen heeft “modern-day story” echt weer aandacht en tractie gekregen, tot mijn grote vreugde. Echter heb ik de laatste games nog altijd niet helemaal doorgespeeld, dus kan ik nog geen absolute conclusies trekken. Dat vul ik later (ooit XD) aan met een update.

Assassin’s Creed IV: Black Flag (2013)

Pirate assassin! Compleet onzinnig, maar om één of andere manier is het gelukt om hier een erg goeie game van te maken, ook al voelt het geregeld als AC-light. De game wist elk saai element weg te halen uit deel 3 en voort te borduren op de goeie dingen. Veel scheepsgevechten en swashbuckling, maar toch heeft het genoeg AC DNA om als een volwaardig deel aan te voelen. Qua verhaal een prequel op AC III, want deze is begin 18de eeuw, en Edward Kenway is de opa van Connor. Qua hedendaagse verhaallijn ben je een onbekend iemand op een kantoor bij Abstergo, wat van de Templars is.

De DLC AC Black Flag: Freedom Cry kwam in 2014 uit en daarin speel je de Adéwalé, de ex-slaaf bikkelman assassin die in Black Flag de rechterhand is van Edward. In dit eigen avontuur is alles geënt op het bevrijden van slaven. Top DLC toevoeging!

Cijfer: 9

AC: Pirates (2013)

Arrrr-ggh. Een android game waarin je de piraat uithangt, varend met je schip en schietend met je kanonnen. Dat is niet het enige hangwerk dat er gebeurt, want de game bleef bij mij voortdurend hangen, zelfs maanden later na updates. Op zich wanneer de game werkt speelt het wel oké, mits je het meer ziet als een AC piraten mini-game. Voegt verder qua verhaal ook niks toe, is niet canon en de gameplay is redelijk matig. Kortom: best een kutspel, negeren.

Cijfer: 4

AC Unity (2014)

De eerste echte next-gen AC game. Samenwonend met een Francofiel keken we hier thuis ernaar uit om “VIVE LA REVOLUTION!” door de huiskamer te gillen. Helaas is de game op een x aantal vlakken teleurstellend. Ten eerste is Parijs compleet volgestort met side-quests en verzamelobjecten, waarbij het één heel gaaf is, maar het ander compleet ruk. De geforceerd aanvoelende multiplayer vond ik een straf om doorheen te zitten. Om goede wapens en armor te vergaren, moest je veel te veel doen, waaronder ook een stomme app, maar je kon ervoor betalen met vieze micro-transactions. Uiteindelijk is het verhaal best goed en zijn de hoofdpersonen gaaf. De sfeer van Parijs in zeer tumultueuze tijd is ook geweldig. Ik verwacht dat ik bij een tweede playthrough de game leuker zal vinden.

Cijfer: 7

AC Rogue (2014)

Deze kwam tegelijkertijd uit met AC Unity, maar dan op de “old gen” PS3 en Xbox 360. Dit is één van de delen waar ik erg ambivalent over ben. Het verhaal is erg tof waarbij je met “turncoat” (draai-jas!) Shay van Assassin naar Templar gaat. Maar het hoofdverhaal is te kort en niet echt uitgediept. Het koude winterse zeegebied waarin je rondvaart en “assassint” is echt schitterend, maar het is 80% stomme shit verzamelen zonder verhaal. Rogue is absoluut niet slecht maar had met gemak veel beter kunnen zijn. Wat ik ook jammer vind is dat we uiteindelijk nog altijd niet weten wat er na deze game met Shay is gebeurd. Kortom, vette setting en sfeer maar er is teveel filler en het hoofdverhaal is te beperkt.

Cijfer: 7

AC Chronicles (2015-2016)

Dit zijn 3 verschillende 2.5D oldschool Prince of Persia stijl spelende games, die eerst verspreid verschenen over het tijdsbestek van ongeveer anderhalf jaar. Je speelt 3 interessante assassins in 3 totaal verschillende tijden en locaties: 1. China 1526 als Shao Jun, de protégé van Ezio. 2. India 1841 als Arbaaz Mir, de vader van Jayadeep (AC Syndicate). 3. Rusland 1918 als Nikolai Orelov. Ik vond deze games uiteindelijk veel leuker dan verwacht. Het is weer eens wat anders, zeg maar. Veel mensen vinden AC Chronicles lastig, maar dat is wellicht omdat je in deze games echt moét stealthen.

Cijfer: 8

AC Syndicate (2015)

Deze kwam eigenlijk te snel na Unity en Rogue, waarbij ik en vele andere gamers echt last kregen van AC fatigue. Jammer, want AC Syndicate bleek een veel betere game dan ik dacht, waarbij er vooral een hoop onzin was verwijderd. Met name hoef je minder shit te verzamelen. Daarnaast is er meer verhaal, geen multiplayer en fijnere overall gameplay. Dit is ook met name dankzij die te-gek-gave Batman grappling hook. Ondanks de grimmige dingen die er gebeuren zit er veel (welkome) humor in AC Syndicate, en London voelt mooi, magisch, vies en bruut tegelijk. Het altijd kunnen wisselen tussen de tweeling-assassins Jacob en Evie Frye is en blijft “a hoot” om te doen.

Cijfer: 8.5

AC Identity (2016)

Android game waarbij je weer eens teruggaat naar de plek en tijd van AC II. Je parkourt, sneakt en assassint door begin Renaissance Italië met “doorsnee” assassins van het brotherhood (dat je met Ezio in de grote games hebt opgebouwd, neem ik aan). Het speelt uiteindelijk beter dan ik had gedacht, maar ik verwacht niet dat ik er heel veel uren in zal blijven steken. Maar laat ik ook eerlijk zijn door te zeggen dat het best een prima game is, gezien het platform waar je het op speelt.

Cijfer: 6.5

Next Generation

Na AC Syndicate besloot Ubisoft een pauze in te lassen, in elk geval met de grote titels. Iets dat wijs was om te doen. Ook al was AC Syndicate juist weer een goed deel, men hoeft niet elk jaar een nieuwe Assassin’s Creed game alsof het FIFA is. Men werd echt AC moe. Helemaal AC Dryspell was het ook niet: Van AC Chronicles kwamen er 2 chapters uit, plus de mobile game AC Identity. Echte mensen met ACAD (Assassin’s Creed Addiction Disorder) kwamen wel aan hun trekken. De grote games zijn na deze assassin sabattical wel nog groter, en meer RPG’s geworden.

Historische accuraatheid wordt bij de opvolgende games ook eerder een tandje bijgezet. Ik dacht dat dit steeds mender was, maar in tegendeel, zie bijvoorbeeld dit artikel over een historian bij Ubisoft. Te allen tijde werken er minimaal 2 geschiedkundigen full-time (!!!) mee aan elke game. heeft de serie altijd hoog in het vaandel gehouden. Wanneer ze afwijken van de realiteit, is dit altijd bewust.

Assassin’s Creed Origins (2017)

Qua feel lijkt AC Origins meer op het eerste deel, deels dankzij de setting van Egypte rond 50 BC, maar verder is het een redelijk ander beest. De game is wel vele, vele malen groter en speelt ook veel meer als een open world RPG. Dat resulteert er ook in dat je veel langer over de game doet dan elk voorgaande game in de reeks. AC Origins speelt heel anders qua vechtsysteem: meer divers en tactisch uitgewerkt. Dit is wel echt een plus en werkt heel goed voor de setting. Het verhaal van hoofdpersoon Bayek en zijn vrouw Aya is erg goed. Het is persoonlijk, pijnlijk, mooi én sterk tegelijk, terwijl je allerlei historische highlights meemaakt uit die periode, zoals menig akkefietje met Julius Caesar en Cleopatra. Als Egyptofiel vond ik Origins geweldig, maar het is wel echt te groot. Op den duur voelde het ondanks zijn kwaliteit als een eindeloze trek door de woestijn.

De 2 singleplayer DLC uitbreidingen die uitkwamen voor AC Origins zijn erg de moeite waard en zetten het verhaal mooi voort. Expansion 1: The Hidden Ones gaat eigenlijk over het ontstaan van de Assassin’s brotherhood, waarin Aya erg belangrijk is. Expansion 2: The Curse of the Pharaos is geweldig, want daarin zit je in de Vallei der Koningen. Je bezoekt ook meerdere plekken in het hiernamaals, helpt mensen die al dood zijn met problemen en vechten tegen iconische oude Egyptische Pharao mummies.

Cijfer: 8.5

AC Odyssey (2018)

Nog verder terug in de tijd met de oude Grieken! Odyssey voelt écht als een odDeze titel heb ik zelf inmiddels 120+ uur gespeeld met het einde nu bijna in zicht (minus DLC). AC Odyssey is daarbij nóg groter dan AC Origins in alle opzichten. Origins voelde met zo’n 60 uur main game en 20 uur DLC als veel te lang, maar dit gevoel krijg ik bij Odyssey nauwelijks. Dat het van mij wat minder groot mag zijn blijft een volmondige NAI (Grieks voor “ja”) maar ik kan niet ontkennen dat de oude Griekse wereld ontzettend boeiend blijft. Odyssey heeft meer afwisseling in gameplay met ook de iconische AC zeevaart en -vechterij die altijd zo vet is. Het verhaal is wederom erg persoonlijk met veel “Griekse tragedie” erin. Echter zit het ook vol fantasy-elementen met Griekse mythologie, Goden en Atlantis. Dit alles maakt het tot een echte toptitel.

De DLC van AC Odyssey voegt een hoop extra verhaal toe in de Griekse wereld, maar ook aangaande Atlantis. Ik heb hiervan nog weinig gespeeld, maar van wat ik ervan heb gespeeld was allemaal erg goed. Wat ik ook een erg goed element vind aan deze game is dat eindelijk het verhaal in het heden weer goed wordt opgepakt met Layla Hassan, die geïntroduceerd werd in AC Origins. Voor het eerst sinds AC Revelations is dat nu weer boeiend en spannend.

Voorlopig cijfer: 9.5

AC Rebellion (2019)

Android game waarbij iedereen chibi-waterhoofdjes heeft, om meer de jongere speler aan te spreken, denk ik. Het voegt niet iets toe qua verhaal, maar wat ik er wel leuk aan vind is dat allemaal bekende assassins bij elkaar komen hier. Verder is het een strategiegame, waarmee je waarschijnlijk maanden, zo niet jaren kan zoet zijn. Mij niet gezien, echter.

Cijfer: geen

Assassin’s Creed Valhalla (2020)

Ironisch dat een game met de naam “Valhalla” uitkomt in één van de grootste kutjaren sinds decennia. Viking assassins! Net zo onlogisch als piraat-assassins, maar het lijkt er met de 15-20 uur die ik erop heb zitten sterk op dat AC Valhalla net zo goed, of zo niet beter is dan AC IV Black Flag. Deze laatste nieuwe game is weer een knoepert grote net als de Origins en Odyssey voorgangers. Ik heb wel begrepen dat AC Valhalla te volgepropt zit met meuk waardoor je er onnodig veel langer over doet, maar hierover kan ik nog geen oordeel vellen. Tot nu toe voelt de game goed, maar we zijn er nog lang niet. Wie weet leg ik Thor’s hamer erbij neer na 80 uur omdat ik mezelf naar Ragnarok heb gegrind.

Voorlopig cijfer: 8.5

Assassin’s Creed Mirage (2023)

Deze titel moet ik nog aan beginnen! Wat ik wel erg fijn vind is dat het een kortere game is. Ik heb liever een game die wat compacter blijft, want er is nog genoeg te spelen. Daarnaast blijft de focus ook veel beter op de main story, iets dat bij die hele grote open wereld games altijd lastig wordt. Na 30 uur allemaal random shit te hebben gedaan is het altijd erg lastig en vreemd om weer de draad op te pakken.

Assassin’s Creed Shadows (2025)

Omdat ik zo’n groot fan ben van Japan en diens geschiedenis moest ik deze wel even spelen. Ik heb slechts een paar uurtjes gespeeld en ben erg tevreden over alles tot nu toe. Mooi spel, interessante tijd, gave hoofdpersonen en de gameplay is fantastisch. Het online gezever over Yasuke “de zwarte samurai” vind ik grotendeels onzin. Het is een interessant figuur die daadwerkelijk bestaan heeft en veel details weten we niet (met zekerheid). Al vanaf de eerste Assassin’s Creed speel je figuren waarvan we juist niet al teveel weten of die volledig fictief zijn. Ezio Auditore bijvoorbeeld, heeft (helaas) nooit bestaan. Je kunt beargumenteren dat Yasuke om verkeerde “positieve discriminatie” en “woke” redenen erin is gedaan, maar daar is nul bewijs voor. Waar het mij om draait: is het goed gedaan? Ik vind van wel. Speel het zelf en concludeer zelf, luister niet naar anderen (ook niet naar mij).

Voorlopig cijfer (na 3-4 uurtjes gameplay): 8.5

Tot Slot

Ik vind dat het niet te ontkennen valt dat de gemiddelde kwaliteit van AC games erg hoog is. Bij elke nieuwe setting en tijd heeft Ubisoft goed gekeken naar wat qua gameplay-elementen hierbij wel of niet passen, alsook hoe je het dan in een “Assassin vat” kunt gieten. Hierdoor speelt vrijwel elk deel weer anders, maar behoud het wel de kern, ook al is niet iedereen het hiermee eens. Je krijgt hierdoor ook leuke verschillen bij gamers met welk deel men als favoriet heeft. De één zegt AC Unity (ik niet dus), de ander blijft weer zweren bij deel 1.

Naar mijn gevoel Ubisoft nog altijd goed bezig met de serie. Waar ze wijs aan hebben gedaan is om het iets rustiger aan te doen met releases, want Assassin’s fatigue is bij veel gamers aanwezig. Met de laatste AC Shadows weer een parel af te leveren, ook al mag Ubisoft meer proberen buiten de AC-Formule te treden. Het grootste verbeterpunt is dat ze weer eens met een écht pakkend verhaal moeten komen. De laatste paar AC games zijn goed, maar de main story blaast je niet omver, iets dat wél zou moeten. Het kan ook. Er is genoeg intrige, geschiedenis en inmiddels opgebouwde lore om dat te kunnen verwezenlijken.

Waar zou jij het liefst willen dat de volgende AC game heen gaat, of moeten ze gewoon er maar eens mee stoppen?