Verzamelen is voor de ene persoon een vanzelfsprekend leuk iets om te doen, maar voor de ander is het een idiote bezigheid. Iedereen heeft weleens op tv of YouTube mensen voorbij zien komen die de meest gekke dingen verzamelen of verzamelingen hebben van astronomische proporties. Toen ik een x aantal jaren geleden ging verhuizen, kwam ik erachter dat ik eigenlijk al zo’n twintig jaar games aan het verzamelen was, zonder dat dit voelde voor mij als “verzamelen”. Ben je pas een verzamelaar wanneer je dit bewust met die mindset doet, of niet? Games kopen doe ik al ruim 20 jaar, maar maakt het mij ook een game verzamelaar?
Ik koop gewoon wat ik tof vind
Ik besefte tijdens het inpakken van al mijn spullen pas dat ik wel heel erg veel games had. Nooit echt bij stilgestaan, want ik kocht gewoon (heel) vaak games omdat ik ze wilde hebben om te kunnen spelen. Nooit heb ik ook maar één spel aangeschaft met de insteek om “mijn collectie” uit te breiden. De gedachtengang was altijd “Hey, die game is gaaf, die wil ik graag (ooit eens) spelen!” Inmiddels zijn veel van deze vroeger vergaarde games richting antiek gegaan, daar ze zo’n 15 tot 20 jaar oud zijn. Voor de oudere consoles als Playstation 1 en Sega Saturn (behoren tot mijn favoriete consoles) ben ik de laatste jaren zo nu en dan wel titels gaan aanschaffen. En toegegeven: soms meer uit preservatie dan dat ik per se deze games wil spelen. Inmiddels heb ik mentaal mijzelf omgedoopt tot game verzamelaar.
Maar ik ben niet het type collector dat alles koopt. Wanneer een game echt geen bepaalde meerwaarde voor mij heeft en ik de game nooit zal spelen, laat ik het liggen. Soms verkoop ik ook een paar games, wanneer ik merk dat het voor eeuwig in de kast zal staan. Dan maak ik er liever iemand anders blij mee! Wederom gaat het erom wat het voor mezelf waard is. Het klinkt krom, maar ik benader alles zoals Marie Kondo, de bekende Japanse minimalist. Zij pakt elk object vast in haar handen en voelt aan of ze het wel of niet wilt behouden. Wanneer ik merk dat een game eigenlijk alleen maar ruimte in beslag neemt doe ik het dus weg. Dit komt echter zelden voor, want ik weet heel goed wat ik aanschaf! Ben ik dan een soort paradox? De minimalistische verzamelaar, kan dat?
Beste momenten om een game te kopen
Een echte paradox is het in mijn ogen niet, maar het is wel een beetje krom natuurlijk. Ik kan het vooral nooit laten om koopjes te laten liggen (heel Nederlands ja :P). Games die ik in de (al dan niet spreekwoordelijke) budgetbak zie liggen die ik zeker weten wil spelen ooit, belanden dan toch in mijn winkelmandje. Klinkt deuzig, maar ik vind het nog altijd een slimme aanpak. Wanneer ik dit niet doe, kom ik 9 van de 10 keer deze game nooit meer tegen voor dit voordelige bedrag. Echter is geduld ook een schone zaak, met name op eBay. Veel zeldzame games staan standaard voor een hoge prijs te koop. Als je een paar weken wacht, komt deze zeldzame titel ook voor (relatief) normalere prijzen voorbij.
Hebberigheid is ook iets dat ik te allen tijde probeer te voorkomen, of handeltjes drijven voor dikke winst. Ligt er een toffe game voor een paar euro bij Media Markt omdat ze er weer eens veel teveel van hebben ingekocht, dan duurt het maar heel eventjes eer er een paar kereltjes voorbij komen die een hele grote stapel, of zelfs alle games opkopen, puur om met winst weer door te verkopen. Je hebt er uiteraard alle recht toe, maar voor mij voelt het echt als rattengedrag. Ik doe dit zelf dan ook minimaal tot nooit om die reden. Ik kan nog wel meer voorbeelden noemen die erger zijn, maar daar heb ik het wel een andere keer over. Game verzamelaars komen in alle soorten: van genereuze ziel tot verzamellul.
Uiteindelijk: Waarom koop je iets?
Ik ga voordat ik weer eens geld neertel altijd qua gedachtenproces ook terug naar: Waarom ga ik dit kopen? Koop ik deze games omdat ik ze echt leuk vind of uit een soort hebberige drang? Is deze titel voor mij echt het geld waard wat ik ervoor ga betalen? Ik raad elke verzamelaar aan om hier eens bij stil te staan. Deze laatste vraag wordt steeds gewichtiger bij elke extra euro in de vraagprijs. Er zit voor mij echt wel een duidelijke grens bij alles, deze bepaal ik vaak al van tevoren voor mezelf. Ik ben groot Castlevania fan en ik heb vrijwel alle games in compleet perfecte staat… Maar ik ga echt niet € 300,- neertellen voor een zeldzame en matige gameboy titel met 6 leveltjes. Die prijs is ook puur zo hoog opgedreven omdat gebleken is dat er daadwerkelijk gekken zijn die dat betalen.
Het leukst vind ik het om juist achter de echte hidden gems te gaan die je voor een habbekrats kunt kopen, voor systemen die op dat moment totaal niet sexy zijn in de verzamelaarswereld. Zo is nu hét moment om PS3, Wii en Xbox 360 games aan te schaffen. De meeste games zijn nu helemaal niks waard. De zoektocht naar een, fatsoenlijk geprijsde, zeldzame titel of een vage hidden gem is vaak nog leuker dan de game krijgen. Nou ja, bijna. Daarmee betrap ik mezelf wel redelijk dat ik toch wel echt een (vooral game) verzamelaar ben. Maar voornamelijk verzamel ik games omdat ik gewoon zo ontzettend veel houd van het medium. Met al die vele goeie games in de wereld zal de zoektocht naar nieuwe, leuke titels nooit hoeven stoppen. Gelukkig maar, want het is veel te gaaf!
