Loading...
Retro Game Review

Tenchu 2: Birth of the Stealth Assassins

Tenchu 2 game hoes packshot
  • releasedatum: 2000
  • platform(s): PS1
  • developer: Acquire

Tenchu 2 is een game die voor mij een aparte geschiedenis heeft. Juist omdat ik zo’n enorm liefhebber was van het eerste deel, viel elke minuscule verandering mij nogal snel verkeerd, leek het. Is uiteindelijk voor mij de game nog wel de moeite waard, wanneer ik ook de laatste PS4 en Xbox One games tot mijn beschikking heb? Ja, nog best wel, maar wellicht is dit ook omdat ik zoveel nostalgische gevoelens koester voor Tenchu.

Een beginscherm dat voor 3/4de gevuld is met disclaimers!

Fan van Sluipspellen

Van het genre “stealth games” krijg ik amper tot geen genoeg. Niet dat ik alleen maar zulke games speel, maar ik houd van vrijwel alle games die met name draaien om stealth. Bij alle Deus Ex, Hitman en Far Cry delen ga ik ook voornamelijk voor stealth boven actie. Games die puur draaien om stealth zoals Metal Gear Solid heb ik helemaal grijs (als een vos) gespeeld. Als er nog iets is waar ik geen genoeg van krijg, dan is het wel ninja’s, samurai’s en alles wat met het oude (Middeleeuwse/ Feodale) Japan te maken heeft.

Nu wil het dat Japanners zelf hier ook gek op zijn, dus er is een zee van dit soort games. Maar wacht eens even, ninja stealth games, de meest logische combinatie ooit, bestaan die wel? Ja, maar daarvan kun je de gamereeksen op 1 hand tellen. Praktisch op 1 vinger. In de meeste games met ninja’s ben je een one man killing machine, zoals een ninja hoort te zijn, maar stealth is ver te zoeken. Zo fan als dat ik van de Ninja Gaiden games ben, onze ninja held Hayabusa loopt er eigenlijk compleet voor Jan Lul gemaskerd bij. Maar er is met name één reeks waarbij je echt ninja’s speelt die zoveel mogelijk gaan voor stealth, en dat is bij de Tenchu games.

De leegte na deel 1

De eerste Tenchu game, genaamd Tenchu Stealth Assassins, speelde vanaf dag één al niet echt soepel, maar dat was ook de tijd. Destijds speelden eigenlijk vrijwel alle third-person games waarbij je zelf de camera bestuurt vrij stugjes, speel maar eens een Tomb Raider uit de PS1 era. Tenchu was daarom niet echt een meesterwerk te noemen qua controls. Maar de game compenseerde dit rijkelijk doordat je wel een echte stealth ninja was in de game. Daarnaast had de eerste Tenchu game ook een ontzettende sterke en mooie traditionele Japanse sfeer en stijl. Zelfs het verhaal was spannend.

Het duurde niet lang of ik had de eerste Tenchu de game volledig uitgespeeld, alles vrijgespeeld en elke pixel ontdekt. Het wachten op een sequel begon. Uiteindelijk kwam twee jaar later in 2000 Tenchu 2: Birth of the Stealth Assassins uit. Uiteraard kocht ik deze in de eerste week dat die game zich in de schappen sneakte. Ik was nog net niet met een slaapzak voor de Replay gamewinkel gaan liggen de nacht ervoor. De game is een prequel, waar ik meestal geen fan van ben, maar de game viel beslist niet tegen. Totdat ik een paar levels verder was…

Tenchu 2 screenshot met Rikimaru in beeld
My main ninja man Rikimaru zat er gelukkig weer in!

De weg naar 15 jaar in de kast

Ik was supergoed geworden in de gameplay al ten tijde van de eerste Tenchu. Met Tenchu 2 echter had men vooral bij de bazen het één en ander veranderd. Het vervelende aan deze eerste twee Tenchu delen is dat wanneer je dood gaat bij een baas je het hele level opnieuw moet doen. Bij Tenchu 2 gingen de bazen ineens gebruik maken van rookbommen en andere throwables, waardoor je met je ninja character dan tijdelijk even niks kon doen. Ondanks dat je dan een supergetrainde moordmachine bent met een ninjakapje voor je mond, krijg je blijkbaar nog steeds zware hoestaanvallen van een rookbommetje. Dit resulteerde bij mij in heel vaak doodgaan en heel het fucking level opnieuw moeten spelen. Niet leuk.

Na een x aantal ragequits gaf ik het uiteindelijk op. Opgeven is iets dat ik zelden tot nooit doe. Ik doe dit wel wanneer ik het gevoel heb dat de game oneerlijk is en het niks te maken heeft met skill. En dat is wat Tenchu 2 heel sterk mij het gevoel gaf. In 2000 en 2001 had je nog weinig aan het internet, en een guide of walkthrough kon ik niet vinden. Uiteindelijk kwamen er in 2001 ook andere games uit die mijn aandacht kregen. Zo kwam Castlevania: Circle of the Moon voor de Gameboy Advance uit, dé reden waarom ik gelijk de handheld in huis haalde. Ook kwam er nog een game uit, beetje een hidden gem: Grand Theft Auto 3. Tenchu 2 belandde in de kast en bleef daar liggen, zo’n 15 jaar.

Rebirth of the Stealth Assassin Fan

Ergens begin 2015 las ik op eurogamer een artikel over Tenchu (3): Wrath of Heaven. Hierin werd heel mooi uitgelegd wat de Tenchu serie zo uniek maakt. Volgens de schrijver was deel drie tevens het beste deel in de reeks. Mijn ninja-fanboy-hart werd weer aangeslingerd. Na even speuren op internet vond ik alle Tenchu delen voor een prikkie. Maar ik wilde mijzelf eerst weer eens ertoe zetten om die vervloekte Tenchu 2 nog eens een kans te geven. Met de kracht van het internet ter hand ging ik aan de slag, nog altijd vrezend voor diepe teleurstelling.

Wat bleek: het enige dat ik moest doen was bij bazen mijn tactiek iets aanpassen. De oude regels van deel 1 golden niet meer, en daar was ik veel teveel mijzelf op in blijven stellen. Bij Tenchu 2 kunnen de (meeste) bazen namelijk zelf ook niet tegen rookbommen, bij het eerste deel waren ze voor alle items immuun. Ik plukte nog 1-2 tips uit de walkthrough, en toen kon ik deze weer naast mij neerleggen. Vervolgens heb ik aan 1 stuk door genoten van Tenchu 2. Ja het is oud en het speelt stug, maar het is echt nog steeds een supervette game. Zo vind ik de minimale toepassing van muziek juist erg gaaf, want dat creëert een spannendere en realistischere sfeer. Daarnaast is er reteveel te unlocken, zelfs een derde character en extra einde.

Elke stealthkill geeft nog altijd kleine shot dopamine in de hersens

Retrogamepapa’s Oordeel

Tenchu 2: Birth of the Stealth Assassins is een pittige game die echt oud aanvoelt. Daarnaast heeft Tenchu 2 echt een beetje een handleiding nodig qua aanpak van bepaalde voorvallen, wil je niet voor eeuwig vast blijven zitten. Maar toch ondanks dit alles, werkt de game ontzettend verslavend op mij. Ik houd gigantisch van deze ninja en oude Japanse sfeer, en ik houd ontzettend van stealth games. Je merkt ook duidelijk dat Acquire deze zelfde gevoelens heeft, want zelfs met die oude blokkige PS1 graphics weten ze een echte ouderwetse Japanse sfeer te creëren. Nu ik eenmaal de klappen van de zweep ken met Tenchu 2, zou ik het met plezier over een jaartje weer eens allemaal doorspelen.

Tenchu 2: Birth of the Stealth Assassins

8.3

Nostalgie factor

9.0/10

Herspeelbaarheid

8.0/10

Grafisch

7.0/10

Muziek/Audio

9.0/10

Pros

  • Stealthgame met Ninja's!
  • Nog steeds verslavend
  • Gave en sterke Japanse sfeer
  • Vol met unlockables

Cons

  • Grafisch wel echt gedateerd
  • Besturing is vrij stug
Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.