Je moet als gamer echt zonder internet in lockdown onder een rots hebben geleefd als je niks hebt meegekregen van de heisa en haat tegen The Last of Us Part II. Geheel vrij van spoilers, andere mensen diens mening en voorkennis heb ik dit tweede grimmige deel doorgespeeld. Tijdens dit helse avontuur met Ellie en Abby kwamen al wel een paar vermoedens op waarom sommigen veel kritiek hebben erop. Echter zoveel? En met zoveel gepassioneerde haat? Ik besloot hier eens dieper in te duiken waarom zoveel mensen dit hebben, en waarom ik dit bijzonder treurig en ironisch vind.
Hoge bomen vangen veel dodelijke scheten
Wanneer je een gigantisch succes weet te behalen met een medium, wordt het naarmate de grootte van succes toeneemt steeds lastiger om het niet voor veel fans/liefhebbers te verpesten. Het fenomeen raakt uit jouw handen als creator. Overigens zijn liefhebbers het onderling ook vaak niet eens. De redenen waarom “de fans” iets tof vinden komt soms ook niet overeen met hoe de maker er zelf over denkt. Kijk maar naar Star Wars of J.K. Rowling’s werk. Zo is het ook gegaan nu met The Last of Us. De eerste game was zo’n groot succes en fenomeen, om dit op te volgen naar iedere fan diens genoegen was inmiddels onmogelijk. Maar hoe komt dit dan? Waarom noem ik het de ironie van de haat tegen The Last of Us Part II?
Nu ik zelf heel The Last of Us Part II heb uitgespeeld, kan ik pas echt goed een oordeel vellen. Lees hier mijn spoiler-vrije review. Nou ja, écht goed nog niet. Eigenlijk heeft deze game meerdere playthroughs nodig om te kijken hoe het in zijn geheel qua plot en script overeind blijft. Met veel films en boeken is dit ook het geval. Met zo’n aangrijpend verhaal als bij The Last of Us Part II merk ik nu al dat het voorlopig nog in mijn hoofd zal spoken. Ik vond in elk geval deze eerste playthrough en ervaring met het volledige verhaal erg goed. Ik snap echter ook waarom sommige mensen er niet tevreden mee zijn. Het gedrag van absolute haat en vitriool die veel mensen uiten echter, snap ik dan weer niet.
Gewaagde heavy shit met een boodschap
Let op: Spoilers ahead! Heb je The Last of Us games, en met name deel 2, nog niet gespeeld (en wil je dit nog wel doen), stop dan hier met lezen. De absolute haat die veel mensen online ertegen lijken te hebben gaat mij echter wel te ver. De actrice Laura Bailey, die Abby speelt, heeft zelfs meerdere doodsbedreigingen ontvangen. Gelukkig heeft ze als reactie hierop ladingen positieve respons gekregen. Ik moet wel spoilers droppen om hier dieper op in te gaan. Ten eerste is er het “pulling a Game of Thrones” met de dood van Joël in het begin. Het is echt gruwelijk. Dat veel spelers dit vreselijk vinden, kan ik mij voorstellen. Het is ook de bedoeling dat je dit heel erg vindt. Het rechtvaardigt de acties die Ellie hierdoor onderneemt. Veel user reviews zeggen dat haar motivaties en keuzes niet goed zijn onderbouwd. Dat zijn ze wel degelijk.
Daarnaast kruip je met Abby in de huid van de moordenares van Joël, aangezien zij degene is die onze geliefde game personage de dood in mept met een golfclub. Dit is één van die ontzettend gewaagde keuzes die Naughty Dog, met name game director Neil Druckmann, heeft durven maken. Maar eenmaal spelend met Abby, krijg je toch een band met haar, en ga je goed begrijpen waarom ze Joël zo hatelijk dood heeft gemaakt. Naar jouw gevoel rechtvaardigt het de moord niet, want dit komt omdat jij zelf zo’n band hebt met Joël. En dat, is wederom juist he-le-maal de bedoeling. Ineens voel je conflict opwellen aangaande wraakacties en moord. Dit vond ik er zelfs hier en daar iets te dik op liggen, wat mijn enige punt van kritiek is op de game.
Tot Slot
The Last of Us Part II is een manifest tegen haat, wraaklust en geweld. Daarnaast is het een prediker voor vergeving, begrip en compassie. Het is hiermee een logische stap verder dan het eerste deel. Deel 1 liet al goed zien dat niemand 100% goed of slecht is, en dat zelfs goeie mensen tot hele slechte dingen toe in staat zijn. Deel 2 laat nu tevens ook zien hoe onbegrip en gebrek aan kennis, van onbekende mensen, gemeenschappen en volkeren, leidt tot bekrompenheid, vooroordelen en angst. En zoals Yoda al zei: fear leads to anger, anger leads to hate, and hate… leads to suffering*. The Last of Us Part II laat heel goed zien dat wraak, oorlog en geweld alleen maar zorgen voor nóg meer ellende en meer lijden. Sterker nog, ik denk zelfs dat dit één van de beste, zo niet wellicht zelfs dé beste, presentatie ervan is ooit.
Het is dan ook erg ironisch, treurig en uitermate teleurstellend om te zien dat zoveel mensen deze (erg duidelijke) boodschap totaal niet snappen. Nee, het heeft zelfs een averechts effect in een aantal gevallen. The Last of Us Part II is zelf juist het slachtoffer geworden van bekrompen lui met deze negatieve emoties. Hiermee blijken The Last of Us games veel realistischer in de weergave van menselijk gedrag, dan dat de meeste mensen beseffen. Ik hoop dat we over een x aantal jaren terugkijken op de haat tegen The Last of Us Part II; En dan tegen elkaar zeggen: “Weet je nog dat zoveel mensen die legendarische game toen totaal niet snapten? Onbegrijpelijk.”
*Sommige mensen vinden deze uitspraak een lading Lucas nonsens. Ik vind het één van de meest wijze dingen die Ome George geschreven heeft.
