Loading...
Mijn blog

Films van games

films van games super mario bros retrogamepapa

Onlangs heb ik uitgebreid met Ridder Alex en special guest Ruud Vos (duimpjeworstelen.nl) in een Ridders van de Retro Tafel Podcast aflevering (queeste) gehad over gameverfilmingen, ofwel films van games. Hierin bespreken we eigenlijk vooral een hele hoop films individueel. Luister hier naar de podcast over gameverfilmingen. In deze blog wil ik wat dieper ingaan op het fenomeen gameverfilming, waarbij ik heel de geschiedenis in vogelvlucht door ga. Ik heb hierbij nu animaties en tv-films niet meegeteld (op enkele release na).

Game succes: Film maken

Om gelijk met de deur in huis te vallen aangaande films van games: de meeste zijn matig. Waarom is dit? Laat ik mijn theorie uiteenzetten. Er is uiteindelijk denk ik in 99,9% van alle gevallen maar 1 hoofdreden waarom er een film wordt gemaakt van een game. Namelijk: Dikke monnie maken. Dit is begrijpelijk, net als de aanpak die daaruit volgt. Welke game pak je dan om een film van te maken? Een succesvolle, goedverkochte game natuurlijk! Dan volgen de scripts van succesvolle game X. De studio’s, producers en andere mensen die geld erin gaan pompen vragen zich bij elk script waarschijnlijk maar één ding af: Brengt dit script het meeste geld op, oftewel trekt dit de meeste bezoekers?

Zo logisch als dat mijn beredenering hierboven is, tóch merk je wellicht hetzelfde als ik: Het voelt totaal niet goed. Een typisch geval waarbij iets op papier qua logische stappen de perfecte benadering lijkt, maar in de realiteit dikwijls faalt. De meeste gameverfilmingen komen ook echt over als een resultaat aan de hand van een eindeloze reeks compromissen. Het moet wel tot de kids aanspreken. Zowel fans van de game als mensen die de game niet kennen moeten de film goed vinden. Het moet serieus zijn, maar ook wel geregeld grapjes hebben. Het plot moet niet te ingewikkeld zijn, maar toch willen we ons in allerlei bochten wringen en hoeken schrijven om alles een verklaring of logica te geven.

double dragon screenshot retrogamepapa films van games
Er is ook een film van Double Dragon; echt een kinderfilm, met o.a. Mark Dacascos en Robert Patrick.

Level 1: The 90s

Begin jaren 90 kwamen de eerste films van games op het zilveren scherm. Wat mij vooral opvalt aan de eerste 10 jaar gameverfilmingen is het volgende: 1. hoog budget, 2. kinderfilm-stijl, 3. neemt zichzelf noch source material serieus. Hierbij was de kick-off met Super Mario Bros. Dit is een film die zo ongelooflijk afwijkt van de games dat het lijkt alsof bij een willekeurig script de namen veranderd zijn naar Mario Bros. namen. Wat hierbij dus ook opvalt is hoe ontzettend high budget dat de film is en hoe goed de cast is (o.a. Bob Hoskins, John Leguizamo en Dennis Hopper). De film an sich vind ik eigenlijk best gaaf (deels vanwege de 80s feel en raarheid), maar als een verfilming van de Mario Bros games is het een heus gedrocht.

Dat deze films zichzelf niet serieus nemen en meer gericht zijn op kinderen is op zich te begrijpen, maar het is wel jammer. Street Fighter hoefde van mij niet serieus, dat deed SF II The Animated Movie al meer dan voldoende. De Mortal Kombat film was wél iets te melig en kinderlijk. Dit had een brute R-Rated 18+ film moeten zijn, niet de slapsticky funride die het uiteindelijk is. De MK film is desondanks zeer vermakelijk, maar een serieuze uppercut (TOASTY!) hoogvlieger is het bepaald niet. Regisseur Paul W.S. Anderson bedoelde het denk ik wel serieuzer dan dat uiteindelijk de film overkomt, iets wat ik eigenlijk bij al zijn films heb (met uitzondering van Event Horizon).

films van games romb raider films retrogamepapa
De laatste “reboot” Tomb Raider film is een stuk serieuzer dan de andere.

Over naar het volgende level

De trend van niet serieus te nemen ging door tot aan de Tomb Raider films, met als enige serieus te nemen game-film Final Fantasy: The Spirits Within. Dit is een best goeie, maar toch ook uncanny valley-esque film (zoals Ruud in de podcast het omschrijft). De film flopte en betekende de ondergang voor Squaresoft. Hierna fuseerden ze met Enix en beiden verder gingen als Square Enix. Vervolgens brak er een era aan van met name lager budget gameverfilmingen in de jaren 00. Met name één bepaalde notoire Duitse regisseur is toen aan de slag gegaan met gameverfilmingen: Uwe Boll.

Meneer Boll begon met House of the Dead en ging daarna door met Alone in the Dark, In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale, Bloodrayne, Postal en Far Cry. Deze films maakte hij allemaal tussen 2003 en 2008. Een typisch geval van kwantiteit boven kwaliteit. Zo productief als dat onze Uwe was, zo matig tot slecht zijn de films. Postal en Far Cry vind ik trouwens nog best aardig te pruimen omdat ze erg entertaining blijven, maar verder dan een tv-film kwaliteit komt het helaas niet. Alone in the Dark is echt bizar slecht en Bloodrayne is een bizar star-studded snorefest.

Andere 00 films en daarna

Naast Uwe Boll zijn wancreaties had je verder een erg matige Doom film, maar er is meer. Wat je wel merkt is dat er gedurende de 00 jaren toch wel lichtpuntjes aan de shithorizon van gamefilms verschijnen. Daarbij vind ik 2006 nog het beste jaar tot nu toe. In dat jaar kwam zowel DOA: Dead or Alive, Silent Hill en in Japan Forbidden Siren uit. Dit zijn alledrie films die vrij trouw blijven aan de game en diens wereld, en dus het source material serieus nemen. DOA is vooral grappig ook, maar Silent Hill en Forbidden Siren nemen het serieus. Forbidden Siren is uiteindelijk wel een beetje aan de saaie kant wat mede komt, vermoed ik, door het enorm lage budget. Silent Hill is niet perfect, maar doet écht zijn best om er iets goeds van te maken Dit is naar mijn mening nog altijd de eerste échte serieuze film van een game die is gemaakt.

Je merkt dat langzaamaan de budgetten weer groter worden en er meer goeie regisseurs en acteurs het aandurven om aan een gameverfilming mee te werken. Assassin’s Creed is niet perfect, maar is de ENIGE “theatrical released” gameverfilming die canon is met de games. Daarbij vind ik de film meer dingen goed doen dan slecht. Rampage is ook echt gaaf. Bij zo’n film aan de hand van een simpele arcade game, lijkt het er wellicht op dat het beter is om een film te maken van een game met een simpel verhaaltje, dan om er eentje te pakken die complex is of al heel cinematografisch. Het feit dat men nu bezig is met The Last of Us verfilmen, kan mij echt niks boeien. Tenzij ze als tie-in media een canon verhaal doen, maar de kans daarop lijkt mij nihil.

resident evil the final chapter promotionele foto

Tot Slot

Als laatste heb ik het nog niet gehad over de meest succesvolle gameverfilming-reeks: Resident Evil. Ik vind ze bijzonder matig, met name deel 2, maar vanaf deel 3 zijn de films echt hi-fucking-larisch. Maar het succes valt niet te ontkennen. Het is high budget onzin vol met rare jaren 70-80 tv-serie niveau plot en dialoog. Ik vind ze wel, net als velen met mij, bijzonder vermakelijk en grappig. Resident Evil (6): The Final Chapter moet ik nog altijd zien, en ik hoop vurig dat deze weer net zo hilarisch is als deeltje 3,4 en 5.

Nu is er nog vanalles op komst, maar de afgelopen paar jaar zijn er best goeie films van games uitgekomen. Sonic wijkt erg af van de source material, maar Sonic en Robotnik worden geniaal weggezet. De humor, het verhaal, filmwerk, editing is allemaal goed gedaan. De nieuwe Mortal Kombat is ook dikke prima. En dan komt er nog Uncharted aan, waar ik wel hoop in heb. Je merkt dat het medium games serieuzer wordt genomen, en de mensen die een film maken ervan, beseffen ook ter dege dat je écht goeie films ermee kan maken. Het blijft ook een ander medium, met andere regels en feel van wat normaal is. Maar dat is iets voor een andere blog. Wil je weten wat mijn top 3 is en welke is absolute aanraders vind? Luister dan naar de Podcast Ridders van de Retro Tafel, waarin ik het uitgebreid bespreek!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.