Bloodborne

Don’t fear the game, fear the old blood.

“Welcome back, hunter”, werd er tegen mijn hoofdpersonage gezegd toen ik na 6 jaar toch maar weer eens besloot om Bloodborne een kans te geven. Een list. De wereld van Bloodborne heet je niet echt “welkom”, maar hekelt je meer de dood in. Zou mijn ervaring nu, 6 jaar na opgeven, anders worden? Ik besloot in elk geval om geheel opnieuw te beginnen en met andere wapens dan ik eerst had gekozem (tip: begin niet met de cane whip). Nu zijn we heel wat maanden verder en heb ik inmiddels de credits voorbij zien rollen, alsook alle eindbazen van de DLC verslagen. Wat heb ik nu in 2021 te zeggen over deze game? Eigenlijk moet je de game gewoon kopen en spelen, maar afijn, laat ik je uitleggen waarom. Overigens heb ik geen gebruik gemaakt van de multiplayer. Ik wou deze digitale hel alleen trotseren.

Releasedatum	maart 2015
Platform	PS4
Developer	FromSoftware
Publisher	Sony

From FromSoft is Hard

De meningen over FromSoftware’s “Souls” type games zijn verdeeld en zullen immer verdeeld blijven. De games zijn niet gemaakt voor een groot publiek. Het grote succes van de games (met name vanaf Dark Souls nam het een vlucht qua verkoopcijfers), had FromSoft zelf ook totaal niet verwacht. De games zijn duister, erg moeilijk en vooral mysterieus. Dat laatste is op alles vrijwel van toepassing qua verhaal, wereld en characters, maar ook qua gameplay en progressie. De filosofie is vooral: Zoek het zelf uit en geef niet op. Zo is dit ook met Bloodborne, de game van FromSoftware waar ik veruit het meeste moeite mee had om erin te komen.

Ik had zelfs dermate veel moeite met Bloodborne dat ik het eigenlijk opgaf. Iets dat ik hoogst zelden doe. Meestal bikkel ik net zolang door totdat het mij lukt, niet alleen met games, maar ook met andere dingen. Ik haat opgeven. De keer dat ik bij SNK vs. Capcom 2 voor de zoveelste keer het niet lukte om Red Arremer vrij te spelen, gaf ik het op. Nog steeds doet mij dit pijn, en zou ik mijzelf er ooit nog toe willen zetten om een grootmeester in die game te worden. Zo ook met Bloodborne. Ik kwam gewoon NIET verder. De game bleek uiteindelijk zelfs voor een self-proclaimed doorzetter als ik, alsnog een les in doorzettingsvermogen.

Geduld is een schone zaak

Nu heb ik zoals je al kon lezen, op een enkele Chalice Dungeon na, eindelijk alles gehaald en verslagen in Bloodborne. Ook de superpittige DLC “The Old Hunters”. In 2015 ten tijde van de release heb ik de game al gereviewd. Lees hier mijn pijn-en-moeite Bloodborne review bij Gameliner die ik had gebaseerd op 4 uur lang in een deathloop zitten. Was de ervaring beduidend beter? Ja natuurlijk! Is mijn mening erg veranderd? Dat valt mee, want ik wist al dat het aan mij lag, niet aan de game. Toch heb ik de game op een hoger voetstuk staan nu. Ik leg je graag uit waarom.

Bloodborne speelt als een open wereld 3rd person actie game, met lichte RPG elementen. Dat je wat minder met je stats, inventory en items loopt te fucken als bij de Dark Souls games vind ik persoonlijk heel erg fijn. Dat past ook niet bij deze game, en ook al vind ik Dark Souls ge-wel-dig, dat geneuzel in die menu’s zoekt bij mij geregeld de grens op van mijn geduld ermee. Je moet het bij Bloodborne uiteindelijk vooral hebben van je skills. Je vecht eigenlijk altijd met één slag/steek-wapen in de rechterhand en een vuurwapen in de linkerhand, en je kloffie’s zijn nagenoeg hetzelfde.

Lovecraft, Gothic, Death

Bloodborne’s setting is Yharnham een über-Gothische, duistere londoneske wereld. Alsof iemand oud-London bij elkaar heeft geplet met nog een tweede, nog ouder London tot één grote bizarre stad. De stad is helemaal overladen met monsters, vooral omdat de inwoners zelf erin veranderen langzamerhand. Dit komt doordat men oud bloed van een soort ancient being is gaan gebruiken als heelmiddel. Deze ancient being vond men diep in een groot doolhof diep onder Yharnham. Er zit nog veel en veel meer achter, waar je vooral op de “Souls-way” achter moet komen door zelf erg goed op te letten.

Verder draait het in Bloodborne met jouw character rondom de “hunter’s dream”. Jij bent uitgekozen als één van de nieuwe “hunters”, wat betekent dat je eigenlijk niet meer dood kunt gaan. Als je dood gaat, kom je weer terug in een soort andere droom-dimensie (de hunter’s dream dus). Erg gaaf bedacht, vooral als je er in de loop van de game achter komt hoe dit allemaal precies zit. Overigens is het overduidelijk allemaal op Lovecraft zijn grimmige schrijfwerk gebaseerd. Dit leek mij een slap aftreksel, maar nu ik Bloodborne helemaal heb uitgespeeld, vind ik het denk ik de meest briljante game aan de hand van Lovecraft’s werk. Daarmee plaats ik het dus zelfs boven Forbidden Siren, Call of Cthulhu of The Sinking City. High Praise!

Grimmige Spielerei

De gameplay is snel, vloeiend en direct. Dat is écht een kritiekpunt waar ik op terug ben gekomen, want dit vond ik eerst niet. Dit kwam omdat ik begon met de cane whip, iets dat ik niet had moeten doen, want die is echt ongeschikt als je net Bloodborne begint. Elk wapen vecht anders en heeft twee modi die je met L1 switcht. Zo is de cane whip, zoals de naam al doet vermoeden, een cane én een whip. Je andere startwapen is de saw cleaver, dat lijkt alsof het ooit ouderwets scheermes was van een reus. Dichtgeklapt vecht het snel en up close, uitgeklapt deel je trage, brute grote slagen ermee uit. Daarnaast heb je links dus een gun (soms iets anders), welke je meer gebruikt voor stagger/stun.

En deze stagger/stuns zijn belangrijk om goed te leren timen, want dan kun je een “visceral” doen, waarmee je de vijand vrijwel in één keer kan executeren. Dit is de basis, want je krijgt ook wapens die heel anders vechten, of zelfs items die je met andere knop activeert, kunnen zorgen voor stagger. Je hebt ook soort van magic arcane items, die ook weer heel anders vechten. De diversiteit is enorm. Net als met de omgevingen en vijanden, iets wat te weinig mensen beseffen van de Souls-games. Elk gebied heeft een unieke layout en design. Bovendien heeft elk nieuwe, unieke vijanden, waarbij je in totaal tientallen verschillende soorten enemies hebt die anders vechten en doen.

This is Bloodborne

Nu het belangrijkste over Bloodborne. De uitdaging, sfeer en mysterie. Je duikt echt een mysterieuze enge wereld in, waarbij je niet weet wat er verderop je te wachten staat. Overal zitten details, short-cuts, zij-routes en extra gebieden verstopt. Overal gebeuren er gekke, nieuwe dingen en weet de game je te verrassen. Echter is één ding zeker: overal ga je in Bloodborne op nieuwe manieren dood, en zul je brute indrukwekkend bossfights te verduren krijgen. Dit is in het begin vooral heel lastig, want dan kun je nog niet level-up gaan. Ook is het begin vind ik nog altijd extra moeilijk gemaakt qua onduidelijkheid. Het is heel erg wennen, ook voor Souls kenners, want deze FromSoftware titel speelt echt anders.

Toch kun je al snel level up en heb je eenmaal door waar een sneaky short-cut zit, en een goed pak gevonden, dan begint de game pas echt. Want je begint zelfvertrouwen te krijgen. Je moet vooral up close vechten, kom je achter. Dodgen is bij die weerwolf belangrijk, maar bij dat andere monster moet je juist counteren. Langzaam wordt de game “makkelijker”, word je sterker, ook al ga je geregeld dood en verrast Bloodborne je. Maar de verrassingen en zelf in je eentje die exploratie aandurven in die verpieterde, enorm mooi gemaakt gave wereld, daar zit het goud. Onderschat niet hoe geniaal het wereld/leveldesign is, want Bloodborne levert je echt een unieke ervaring.

Eindoordeel

Bloodborne is een geniaal meesterwerk. De hele kleine minpuntjes die ik heb (begin te vaag en moeilijk, en vijandelijke wapens soms no-clipping door muren) verbleken bij al het andere. Hoe meer tijd ik ermee doorbracht, des te meer ging ik ervan houden. Uiteindelijk is de game niet moeilijker dan oude platformgames. Het gaat erom dat je een leerproces doormaakt, omdenkt, verder kijkt en doorzettingsvermogen ontwikkelt. Yharnham, de nightmare-werelden en omgeving is zo mooi vormgegeven dat je overal op elk moment een screenshot kunt maken, en het is een kunstwerkje wat aan de muur kan. De details in de wereld en de enorme diversiteit aan wapens, vijanden, omgevingen en bossfights is fenomenaal. En zelfs toen ik er enorm in zoog destijds, merkte ik al dat Bloodborne alleen al qua sfeer en stijl iets unieks is. Dat dit dan ook is gebaseerd op Lovecrafts werk, doet mij een nog dikkere stempel of approval geven dan ik dacht dat mogelijk was.