Loading… Please wait. Wachten is lastig. Laatst gaf ik in een blog aan dat we geen geduld meer hebben. Toch wordt met games en in de game-industrie nog opvallend vaak je geduld op de proef gesteld. Terwijl dit het hipste, modernste medium is nog wel! Is dit altijd al zo geweest? Ergens wel ja. Zijn we ook met games ongeduldiger geworden? Ergens wederom wel, maar ook niet. Zoals meestal, is hier niet een duidelijk antwoord op te geven. Laat mij je op reis nemen door de geschiedenis van games en geduld! Heb je even?
Letterlijk Plug & Play
Als kleine telg van rond de 6 jaar kan ik mij nog herinneren dat wanneer ik een computerspelletje wilde spelen op de MSX, het allemaal binnen 1 minuut up-and-running was (of up-and-gunning in de meeste gevallen). We hadden een paar cartridges met Konami games, maar het meeste maakte ik gebruik van de diskettes. We hadden ook een oude pc met CGA scherm die grote floppy schijfjes gebruikte, waarbij je ook in no-time elk spel kon opstarten. Kwam er in die tijd geduld aan te pas? JA, met de games zelf! Moeilijk, TERING moeilijk! Elke game had net zo goed kunnen heten “Lukt Je Toch Nooit”, of “Fail and Fail Again Bitch!” Na jarenlang Knightmare spelen op de MSX wist ik nooit de eindbaas te verslaan, zelfs met een 99 levens cheat. Zelfs tot op de dag van vandaag is mij dit niet gelukt.
Eind jaren 80-begin 90 kwamen pc games steeds meer in opkomst. Tevens kwamen de échte vette consoles: de NES, Mastersystem, SNES, Megadrive en handhelds. Het trauma van de games laden via cassettebandjes zoals op de Commodore64 was mij bespaard gebleven. Pc games hadden inmiddels een installatie nodig, al was dat vaak redelijk snel gepiept. Echter toen je eenmaal meer dan 8 diskettes moest gaan unRARren, werd het een wonder als het werke. Langzaam maar zeker duurde het op de pc steeds langer en langer, voordat je de game kon gaan spelen. Maar pc games zagen er wel veruit het beste uit, laten we wel wezen.
Dawn of the Loading Screens
Het werd langzaamaan ook steeds meer black magick om een game aan de praat te krijgen op de pc. Dan deed het geluid het niet, dan was je geheugen weer onvoldoende, grafische kaart werd niet ondersteund blabla. Opstarten van games duurde ook steeds langer, alsook kwamen er laadschermen bij games. Geduld werd hier wel extreem op de proef gesteld, want ik kreeg zelfs legaal gekochte games geregeld niet aan de praat. Van mijn Alone in the Dark Trilogy boxset heb ik bijvoorbeeld deel 2 nooit kunnen spelen. Nou ja, op gegeven moment kreeg ik de game aan de praat, maar dan zonder geluid. Dit kostte mij bijna een hele ochtend en middag, en heeeeeel veel geduld. Fuck dit, ik was er klaar mee.
Console gaming bleek een verademing te zijn. Soms even de cartridge connectoren schoonmaken (blazen is eigenlijk niet goed heh!), en hop de game startte gelijk op. Plus geen laadtijden tijdens de game! Die waren er op de pc inmiddels wel, al viel het mee. Nee die geduld-tarters kwamen pas om de hoek kijken toen de CD-ROM de gamewereld in kwam gevlogen. De pc was al iets eerder hierop over, maar met de PS1 en Sega Saturn begon ook de consolewereld ermee. Ik hoor de Nintendo-fans al gillen: de N64 had dit niet heh! HO HO! Klopt. De N64 werkt op cartridges, maar je geduld werd wel degelijk op de proef gesteld. Er kwam maar 1 keer per 3 maanden een toffe game uit, en de meeste games werden 2x of meer uitgesteld. Het was meer “The Ocarina of Taking Your Fucking Time” Nintendo!
Internet, Installeren en nog meer laadtijden
Eigenlijk is het sindsdien alleen maar erger geworden. Is het rampzalig? Nee, ik vind die wachttijden bij oude PS1, PS2 spellen allemaal zo erg niet. Echter wanneer je doodgaat is elke seconde dat het duurt eer je weer een nieuwe poging mag wagen er eigenlijk eentje teveel. Castlevania: Symphony of the Night is naar mijn mening één van de beste games allertijden, maar als je doodgaat duurt het iets van een minuut voordat je weer aan het rondzwe(r)ven bent met Alucard. Is het inmiddels met al die supersnelle pc’s en consoles minder erg? Nee. Games zijn alsmaar groter en gedetailleerder geworden. Bij veel games moet je geregeld 30 seconden wachten om iets te laden. Met online games kan het oplopen tot minuten.
Bij Bloodborne werd ik hier destijds echt knettergek van, met name omdat ik daarbij vaker doodging dan bij de gemiddelde shoot-em-up (ik zoog er nogal in, in het begin ja). Het duurde zo’n 40 seconden om je save weer te herstarten. Dankzij een update werd de laadtijd ingekort, iets dat vaker voorkomt gelukkig. Ja dat is een voordeel van internet. Maar games moeten zich tegenwoordig net als bij pc’s ook op consoles op de harde schijf geïnstalleerd worden, en vanaf dag 1 zit er al een patch bij die van het internet moet worden geplukt. De dag dat ik een game binnen heb, is tegenwoordig niet meer de dag dat ik deze kan spelen.
Tot Slot
Ach ja, wachten hoort nu eenmaal bij het leven, ook in deze moderne tijd en binnen het superhippe medium games. We gaan nu steeds meer richting streaming, waarbij het dus superbelangrijk is dat je een stabiele snelle internetverbinding hebt. Dit is een evolutie-stap in de game-industrie waar ik totaal geen zin in heb. Ik vind het maar erg gehandicapt voelen dat ik per se internet moet hebben om de meeste games te kunnen spelen. Daarnaast voelt je console zich juist gehandicapt wanneer je dan eens een keer géén internet hebt. De digitaal gekochte games kun je dan vaak niet eens spelen. Brrr.
Geef mij dan toch maar, om heel eerlijk te zijn, de gouden tijd van de cartridges. Prop m in het speeldoosje, en hopla, het werkt. Geen gezeik, geen gedoe en geen wachttijd. En ik bedank jou nu voor je geduld dit helemaal uit te lezen! Wat is jouw mening over wachten en geduld met games?
