Het is weer tijd voor horror en griezelen! De maand oktober is aangebroken. Dat betekent voor de meeste social media kanalen dat ze vanaf deze week begonnen zijn met Halloween thema dingen. Zo zijn er veel mede gameverzamelaars op Instagram die nu elke dag een horrorgame posten. Plus vele gamers spelen heel deze maand alleen maar horrorgames. En, ehh, ik doe dat ook. Waarom? Ben ik hopeloos commerciëel? Dat Halloween is toch maar een beetje komen overwaaien vanuit corporate America? Zo zou je het inderdaad kunnen zien, maar dat doe ik dus niet. Ik wil al dat wij hier Halloween vieren vanaf de seconde dat ik achter het bestaan kwam ervan. Fuck Carnaval, ik wil Halloween vieren hier! Het komt oorspronkelijk trouwens wel van Europa, dus lekker puh.
Kleuter horror
Al van kleins af aan ben ik fan van griezelen. Het woord “griezelen” is eigenlijk horror voor kinderen. Ik vond het blijkbaar leuk om die grens op te zoeken en om echt mezelf te tergen. Heel raar eigenlijk, toch? Zo was ik doodsbang van de openingsscène van Olivier Bommel en de Zwelbast. Daar staat dan Bommel ’s nachts uit een boek over draken te oreren in een kasteeltorentje terwijl het buiten stormt en bliksemt. Ondertussen verschijnt dan een grote drakenschaduw over het kasteel. Praktisch elke week ging ik het opnieuw proberen te bekijken. Eerst zette ik het steeds uit, maar op den duur ging ik achter de bank zitten en kon ik het wel af kijken op die manier. Het kostte heel wat pogingen uiteindelijk heel de film af te kijken, maar ik wilde hierin per se volharden.
Mijn gekte met griezelen hield niet op, want ik las ook alle enge boeken uit de bieb van Zoeklicht. Daarbij zaten ook echt hele enge verhalen tussen geregeld, waarbij eentje mij lange tijd nachtmerries bezorgde. Nachtmerries is overigens iets waar ik in mijn jeugd veel last van heb gehad, waarbij er bepaalde ook steeds terug kwamen. Zou hier een verband liggen? Tegen de tijd dat ik iets ouder was, brak Paul van Loon door als de kinder-griezelschrijver. Echter was ik toen al langzaam net iets te oud aan het worden. Veel kinderen houden echter overduidelijk van griezelen, want Paul van Loon heeft inmiddels tientallen bestsellers op zijn naam staan en vele prijzen gewonnen met zijn geweldige kinderboeken vol gegriezel.
Interactieve horror!
Hoe zit het dan met videogames? Ja, eigenlijk hetzelfde. Vanaf het moment dat ik kon gamen vond ik het gaaf wanneer een game griezelig was. Daarbij was het in mijn jeugd bij lange na nog niet zo realistisch en absolute horror als dat tegenwoordig mogelijk is. Maar Prince of Persia 2, Doom en Monster Bash hadden echt al wel een creepy ondertoon. Alleen pc games konden eng zijn destijds, en vroeger speelde ik het meeste games op pc. Veruit de engste game uit mijn jeugd is de eerste Alone in the Dark game (zie mijn review). Deze game van Infogrames is de grondlegger van het survival-horror genre, en was destijds ongeëvenaard in de stuipen op het lijf jagen. Vandaag de dag sta ik er nog steeds van te kijken hoe Alone in the Dark heel de game lang je weet te verrassen met nieuwe vijanden en onverwachte voorvallen.
Na en naast Alone in the Dark en diens sequels waren er eigenlijk geen echte horrorgames lange tijd, of die ik speelde althans. Het genre bestond ook niet echt, games hadden nooit echt als streefdoel jou zo bang mogelijk maken. Hexen had zijn enge momenten, net zoals bijvoorbeeld The 7th Guest, maar toch vond ik niet dat ze in de buurt kwamen bij Alone in the Dark. Maar toen kwam er Resident Evil voor de PS1. Heel de opbouw en stijl was hetzelfde als Alone in the Dark (als snobby gamer vond ik het maar een rip-off eerst natuurlijk), maar de executie was nieuwer, enger en beter. Dankzij Resident Evil kwamen de studio’s en uitgevers er pas echt achter dat er veel gamers gek zijn om 7 kleuren stront te poepen. Er viel veel geld te verdienen door mensen bang te maken, kwam het op neer. Een nieuw game genre was geboren: De survival-horror game.
Tot (spook-)slot
Het spelen van een horrorgame voelt altijd als een last en een zegen. Je bent jezelf ervan bewust dat je het moeilijk maakt voor jezelf. Maar ondertussen besef je ook dat jij als gamer nog altijd gewoon veilig op de bank zit. Griezelen zit ook heel diep in onze genen, net als jagen en verhalen willen volgen. Bij een horrorgame of -film heb je wel de lusten, maar niet de lasten, zeg maar. Eenmaal met een eng spel bezig wil ik zelden stoppen, maar eraan beginnen voelt soms wel als een obstakel dat je eerst moet overkomen. Het opzoeken van een grens hierbij, blijft fascinerend en leuk om te achtervolgen. Forbidden Siren is bijvoorbeeld dermate naar, drukkend en eng qua sfeer dat ik wel geregeld op pauze drukte om even bij te komen. Dat is juist wat mij ertoe dreef de game zoveel te spelen. Eenmaal zo’n superenge game uitgespeeld is het vervolgens wel vaak weer eventjes welletjes. Dan is het even weer met Yoshi of Kirby een spel spelen, in die debiel blije werelden waar zij zich altijd in bevinden.
Deze maand zal ik alleen maar enge games reviewen, opwerkend naar Halloween! Minimaal 1 Silent Hill game komt sowieso aan bod. Ik heb laatst Silent Hill 2 in een blog besproken, maar er komt dus meer aan!