Dat werkt wel! In tegenstelling tot films.
Waarom hebben we het überhaupt zo vaak over Lovecraft en waarom is zo ontzettend veel gebaseerd of geïnspireerd door zijn werk? Waarom zijn horror/schrijf iconen als Stephen King, Neil Gaiman en John Carpenter zo lovend over hem? Dit is niet zomaar natuurlijk. Men blijft het zich elk jaar opnieuw afvragen in vele artikelen, zoals ook ik onlangs. Zijn zelf verzonnen wereld, de Cthulhu Mythos, weet de kern te raken van angst, en schetst een fascinerend uitgebreide duistere wereld. Een wereld waarin de mens een nietig sterfelijk wezentje is, en waar er allerlei buitenaardse en interdimensionale wezens vele malen krachtiger zijn. Goh, dat klinkt als perfect materiaal voor andere media, als films en games!
Van boek tot vele andere media
De verhalen van Lovecraft ervaren in diens eigen originele boekvorm is een angstige ervaring. Van één verhaal, The Dreams in the Witch House, kreeg ik mijn vreselijk sterke nachtmerrie-kwaal weer terug, dus heb ik dat maar overdag toen verder uitgelezen in plaats van “lekker leesvoer” voor het slapengaan. Maar wederom, ik heb een griezelfetish, dus ergens blijf ik dit soort ervaringen bewust opzoeken. Ik houd ook erg van horrorfilms en (survival-)horrorgames. Uiteraard is Lovecraft zijn werk ook gebruikt voor deze andere media dan de boekvorm, van rollen- en bordspel tot films en videogames. Niet altijd met succes. Met name op gebied van film en tv is het een beetje treurig. De enige die ik echt goed vond was Re-Animator. Maar hoe zit het dan met videogames?
Uiteindelijk vind ik de treurnis van “postmortem succes” altijd de grootste tragedie bij mensen zoals Lovecraft en Van Gogh (ja ja, er zijn er nog veel meer). Beide mensen hebben hun leven gegeven voor hun “art”, en zijn er praktisch aan overleden. Het is daarom ook met extra respect en met een bitterzoet gevoel, wanneer ik dan weer eens een game speel die gebaseerd is op Lovecraft’s werk. En ik kan je vertellen, hij heeft meer games gebaseerd op zijn werk dan elke andere schrijver. Daarbij tel ik dan de games die “sterke invloeden” hebben of iets dergelijks niet eens mee. Ze zijn meestal ook nog eens verdomd goed. De meest recente zijn Call of Cthulhu (2018) en The Sinking City (2019), en beiden zijn bijzonder goed te genieten.
Lovecraft en loving games
Het medium games werkt zo goed in combinatie met Lovecraft om meerdere redenen. Ten eerste is de ervaring vanuit jezelf bij een game, en de Lovecraft verhalen zijn ook vrijwel allemaal op die manier geschreven. Daarnaast heeft onze ome Howard Phillips ook een goed uitgewerkte Mythos wereld gebouwd, wat zorgt voor een perfecte creatieve speeltuin voor gamedevelopers. Je gaat de speler letterlijk in die pleuris nachtmerrie gooien, en kijken hoe je kunt sollen met ze.
Als ik nu alle games opnoem (die mij te binnen schieten) die ik gespeeld heb waarvan ik weet dat ze gebaseerd zijn op Lovecraft’s werk, krijg je een puik lijstje games:
- Alone in the Dark (1992)
- Forbidden Siren
- Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth
- Eternal Darkness
- Necronomicon: The Dawning of Darkness
- Black Mirror
- Magrunner: Dark Pulse
- Splatterhouse
- Call of Cthulhu (2018)
- Cthulhu Saves the World
- Alone in the Dark: The New Nightmare
- The Sinking City
Tot slot
Bovenstaande games vind ik persoonlijk echt goeie games, waarbij de minste een 7 krijgt, en de beste een 9. Dit zijn enkel nog de games die volledig in de Cthulhu Mythos zijn (en dus Lovecraft’s eigen monsters en namen gebruiken), of zeer sterk erop gebaseerd. Dan zijn ook nog zat games die ik heb gespeeld die je zeer Lovecraftian kunt noemen, zoals Amnesia, Bloodborne, Koudelka/Shadow Hearts en de Dead Space gamereeks. Er is dus nog veel meer, want dit is enkel wat ik zelf heb gespeeld. Zo heb je bijvoorbeeld ook nog Darkness Within, wat eruit ziet als een duister pareltje van de grimmigste plank. Kortom, Lovecraft’s werk is perfect voor games, durf er eens eentje te proberen, zou ik zeggen!