Meestal kreeg ik na een botte grap over kinderen te horen: “Oeh, jij hebt duidelijk zelf geen kinderen!” Inmiddels heb ik zelf kinderen, maar hiermee zijn mijn botte grappen niet als sneeuw voor de zon verdwenen (wel minder, geef ik toe). Wat wel echt veranderd is sinds ik vader ben, zijn mijn prioriteiten in het leven, want ik ben zelf de belangrijkste persoon niet meer. De toestand van je kinderen is belangrijker dan die van jezelf. Daarnaast heeft het mij ook respectvoller gemaakt naar mijn medemens; je eigen kinderen zijn een echte empathie generator. Iets waarover ik weer veel nadenk, nu ik hier in het ziekenhuis op de kinderafdeling zit met onze pasgeboren zoon, die hier ten tijde van schrijven zit met een virus (geen COVID-19 gelukkig).
Michael Bay feels?
Één van de belangrijkste eigenschappen die je als samenleving nodig hebt om in harmonie te kunnen blijven leven, is een sterk empathisch vermogen. Wanneer je geen ene reet om elkaar geeft dan is er niet veel voor nodig om elkaar de kop in te slaan wanneer een paar leiders het daar weer eens tijd voor vinden. Oorlogen, dictatoren en allerhande soortgelijke nare dingen voeden en draaien vrijwel puur op haat en angst. Je moet vooral leren wat empathie is. Ook al is de één met een sterker moreel kompas geboren als de ander, nog altijd heb je levenslessen nodig van goeie ouders, leraren en je directe naasten. Wat hier nog meer bij helpt, hetzij zowel positief als negatief, zijn boeken, films en zeker zonder meer: games.
De legendarische filmrecensent Roger Ebert zei ooit: “movies are a machine that generates empathy”, check hier de mooie speech en uitleg. Hiermee bedoelde hij niet alle films. Steven Seagal’s euvre zal hij niet hebben bedoeld, ook al kan ik daar persoonlijk wel tranen van in mijn ogen krijgen. Het is een uitspraak waar ik ook volledig achter sta. Een goeie film laat je echt voelen, beseffen hoe het is om iemand anders te zijn met een ander leven dan jij. Hoe had een Joods kind het de Tweede Wereldoorlog? Hoe was het leven van een werkende vrouw in de jaren ’60? Met (goeie) films kom je hierachter. En hiervoor hoef je niet enkel dramatische huilfilms te kijken. Zelfs in de betere actiefilms sluipen empathische leermomenten; zie Rambo en Robocop bijvoorbeeld. Maar games hebben een nog sterkere empathie generator potentie dan films.
bron: wikipedia, copyright Miramax Films
Tranentrekker of geweertrekker
Games dienen als leuke escapism lol. Dat is prima. Toch vind ik het extra gaaf als een game mij meesleept qua verhaal en sfeer. Dat werkt het beste wanneer je meeleeft met het hoofdpersonage, wat juist goed kan omdat games interactief zijn. Daarom is bijvoorbeeld het einde van The Last of Us zo sterk. Als je niet met Joel en Ellie die helse reis hebt doorgemaakt, mis je heel de impact van het einde. Een goede presentatie helpt ook wel, want bij oude 8-bit games voel je niet snel je emoties opwellen. Althans… Als je dan kijkt naar de oude verhalende games en point-and-click adventures. Deze games weten al vanaf begin jaren 80 je emotioneel mee te slepen. Games zijn dus wel degelijk al praktisch vanaf het ontstaan empathie generators. Het blijft wel, net als bij films, een uitdaging aan de makers om dit echt goed te doen.
Kun je echter alles overbrengen in boeken, film en games? Nee, van hele sterke emotionele gebeurtenissen en ervaringen blijft dit denk ik onmogelijk. Wil je echter daadwerkelijk ervaren hoe het was om op D-Day in Normandië een “dagje strand met Duitsers” mee te maken? Erbij in de buurt komen is al indrukwekkend en empathie-wekkend genoeg. Zelf een kind hebben, is bijvoorbeeld ook een apart iets. Het is naar mijn mening zo’n beetje de ultieme empathie generator. Dat is iets dat den ik enkel mensen snappen die zelf ook kinderen hebben. De wereld draait niet meer om jou, maar om je kind. Zij zijn belangrijker dan jezelf; iets dat je bescheidener maakt en gelukkiger, maar ook altijd bezorgd.
Tot Slot
Niet alle films en games die gemaakt worden draaien om levenslessen, drama en andere wankelmoedige zaken. Qua games valt er nog veel te winnen denk ik ook op dat vlak. Ik heb zelf niet echt het gevoel dat er bij mij veel empathie gekweekt dient te worden, maar aan de andere kant denk ik dat je hier nooit mee klaar bent. Ik hoef alleen wel echt even geen games meer te spelen of films te zien over ellende met kinderen (Heavy Rain vind ik fantastisch, maar voorlopig even niet). Zeker als je eigen pasgeboren baby in het ziekenhuis ligt, is er juist even behoefte aan escapism nu.
Dus wat ga ik komende avonden spelen als er wellicht tijd is? Iets van Nintendo, zoals Splatoon of zo, waarschijnlijk. Even lekker vrolijke sferen opzoeken, iets wat je altijd wel aan Nintendo kunt toevertrouwen. Over een maandje slingeren we wel weer eens Assassin’s Creed Origins of Odyssey aan met alle highs en lows van het leven. Ook goed, maar nu even niet.
