Er zijn in totaal 3 games die “Tomb Raider” heten, maar totaal andere spellen zijn. De meeste mensen weten waarschijnlijk gelijk twee ervan te noemen: de originele game uit 1996 en de (tweede) reboot van de gamereeks uit 2013. Maar er is nog een derde Tomb Raider op de Gameboy Color! Totaal andere game? Ja! De moeite waard? Ja! Ook bij mij heeft dit zo’n 18 jaar geduurd eer ik daar achter kwam. Mijn excuses, Miss Croft.

Releasedatum	juli 2000
Platform	Nintendo Gamboy Color
Developer	CORE Design
Publisher	THQ

Raiders of the Lost Game

De Tomb Raider games spraken mij nooit zo aan. Totdat ik Tomb Raider 2 kocht. Waarom kocht ik die dan? Er lag een versie van de game met gratis memorycard in de winkel, en het leek mij een goeie deal. Ik weet niet meer of er verder geen enkel andere memorycard te koop was, maar ik had er in elk geval hard eentje extra nodig. De eerste stond vol met Final Fantasy VII en Fade To Black saves waarschijnlijk. Eenmaal thuis in de gamingstoel met Tomb Raider 2 aangeslingerd kwam ik er al snel achter dat deze vrij unieke vorm van gameplay behoorlijk “mijn ding” was. Het duurde niet lang of ik bestelde speciaal Tomb Raider 1 bij een winkel, en sindsdien heb ik elk TR deel gekocht op de dag van release. Behalve de Gameboy Color en Advance games.

Deze handheld Tomb Raider games leken mij geen ruk aan, want je speelde dan immers door hetzelfde verhaal heen, maar dan met 2D shitty gameplay. Niet dat ik een hekel aan 2D had, zie mijn review van Castlevania bijvoorbeeld, maar het leek mij niks bij een remake van Tomb Raider. Althans, daar ging ik dus van uit. Waarom? Nou, dat is namelijk meestal het geval! Daarnaast heette de eerste TR game op de Gameboy Color, degene die ik hier nu review, gewoonweg Tomb Raider. In de VS stond er nog “starring Lara Croft” bij, wat er op de PS1 game ook bij stond. Dat dus deze Tomb Raider op de Gameboy Color een eigen verhaal heeft kwam ik pas 15 jaar na releasedatum achter. Dat de game ook nog eens verdomd leuk speelt, kwam ik pas 1 jaar geleden achter. Ach ja, beter laat dan nooit!

Verhaal en raiderlocatie

Bij de Tomb Raider games is het verhaal wel van belang, maar we hebben het hier ook weer niet over een RPG. Dit geldt zeker voor de oudere TR games. De setup is belangrijk, samen met de settings en de uiteindelijke conclusie. Deze Tomb Raider game gaat qua opzet over een relikwie waarin soort evil Zuid-Amerikaanse godheid zit. De Inca’s, Maya’s en Azteken hebben de gemene god opgesloten in deze relikwie en die vervolgens verstopt in een, ja ja, verborgen tempel. Een oude professor buddy van Lara Croft stuurt haar gelijk eropaf (wilt ze zelf ook vooral, de feisty avonturierster), waarbij er een andere archeoloog haar zal opwachten. Echter bij aankomst is de andere archeoloog verdwenen, met een bloedspoor richting de tempel. Nee, het zal eens een keer goed gaan.

Mooie opzet. Simpel, met een juiste hoeveelheid suspense. Uiteindelijk ren, puzzel en schiet je met Lara Croft de volledige game door in de tempel, waarbij je wel hele verschillende locaties hebt. Maar de wereld overhoppen zoals Lara dat destijds nog deed bij de andere TR titels op de PS1, doe je hier duidelijk niet. Hierdoor ben je wel écht aan het “Tomb Raiden”. Je komt uiteindelijk onderin de tempel onder andere in crypts en treasure chambers terecht. Daarbij gebeuren er ook zo nu en dan kleine cutscenes qua verhaal. Lara Croft doorkruist uiteindelijk slechts 5 gebieden, maar deze zijn dermate groot, dat het er absoluut niet meer hadden hoeven zijn.

Stoemp Raider

Deze Tomb Raider op de Gameboy Color speelt vrijwel precies als de oude Prince of Persia games. Alleen is een zwaard/scimitar hier vervangen door een setje geweren. Dit is een slimme en logische keuze. Het zet perfect de 3D gameplay van de originele TR over naar een 2D speelervaring. Qua besturing moet je dus redelijk rustig te werk gaan, omdat het meer puzzelend platformen is dan run-and-gun gameplay. Dit is ook precies zo bij de originele 3D titels. Je moet bijvoorbeeld schakelaars vinden en sleutels om verder te komen, waarbij je dit vooral binnen telkens één groot gebied dit doet. De leveldesign is erg goed, maar helaas heb je geen map, iets dat soms wel frustrerend kan zijn. Je kunt aan lianen slingeren, zwemmen, langs speciale muren en plafonds klimmen, bijna alles zoals 3D Lara dit ook doet en kan.

Lara Croft heeft haar gebruikelijke double pistols met endless ammo, waarmee ze de lokale fauna, zoals allerhande vleermuizen en slangen, op de bedreigde diersoortenlijst zet. Daarnaast kom je ook inheemse boze krijgers tegen, alsook andere boeven, mummies en skeletten enzo. Ongewoon voor ons, doodgewoon voor Miss Croft. Je kunt extra sterke (beperkte) ammo vinden en medipacks. Deze liggen met name op geheime plekken, want gelukkig heeft ook deze 2D iteratie van Tomb Raider veel geheimen! Wat ik er als laatste nog over kan zeggen is dat de game grafisch er supergoed uit ziet voor een Gameboy Color game. De animatie van Miss Croft is met name met superveel frames geanimeerd. Verder is muziek, net als bij de 3D games, enkel kort aanwezig bij bepaalde stukken.

cutscenes bestaan uit stills — *Cutscenes bevatten mooie (voor GBC) gerenderde stills.*

Eindoordeel

Tomb Raider op de Gameboy Color is een toptitel, op een handheld die naar mijn mening weinig goeie titels heeft gehad. Ook vandaag de dag vind ik de game nog heel leuk om te spelen, waarbij je genoeg savepoints hebt om niet al te ouderwets genaaid te worden. Het speelt en voelt helemaal oldskool Tomb Raider, maar dan in 2D Prince of Persia-stijl. Sterk leveldesign en goeie graphics en animatie tillen de 20 jaar oude GBC titel ook echt naar een A-klasse. Deze Tomb Raider is voor mij een zeer laat gevonden hidden gem, ironisch genoeg. Men had de game ook Tomb Raider: The Aztec Crystal of zoiets moeten noemen, of misschien zelfs Tomb Raider: The Hidden Gem, want dat is wat het is.

Overigens is er nog een tweede TR game op de Gameboy Color, deze keer wel met subtitel: Tomb Raider: Curse of the Sword; wederom erg de moeite waard (ook voor een retrogame review!)