The Dark Pictures Anthology: story 2.
Little Hope is een verhalende horrorgame, ontwikkeld door Supermassive Games. Dit is al hun derde horrorgame (op 1 rij zelfs), en de tweede game in The Dark Pictures Anthology, waarvan ze er minimaal 4 willen maken. Het is echter pas de eerste van Supermassive die ik heb gespeeld. Ook al ben ik een behoorlijke (behorrorlijke) horror-fan, dat wil niet zeggen dat ik altijd alleen maar horror games speel. Soms gaan er jaartjes voorbij waarin ik even een horror-hiatus houd. Ik heb de vorige games van Supermassive, Until Dawn en Man of Medan, dus misgelopen. Na het spelen van Little Hope, ga ik zeker weten ook die andere twee horror games checken.
Releasedatum | 30 oktober 2020 |
Platform | PS4 (gespeeld), Xbox One, pc |
Developer | Supermassive Games |
Publisher | Bandai Namco |
Grote Hope Ellende
Little Hope maakt al in de opening duidelijk dat het bepaald niet zachthandig eraan toe zal gaan en dat het niet voor niets tot “The Dark Pictures Anthology” behoort. Je volgt een aantal mensen in de jaren 70 in een huis, waar bij een voorval op nogal brute wijze een hoop doden vallen. Dit gebeurt op een soort nare Final Destination manier, waarbij overduidelijk iets bovennatuurlijks (of juist onnatuurlijks) aan de hand is. Vervolgens duik je in de schoenen van 5 verschillende karakters in “present day”. Zij zitten gezamenlijk vast op een weg bij het plaatsje Little Hope, vanwege dat hun bus is gecrasht. Deze mensen lijken exact op die lui uit dat huis! Wat is hier aan de hand? In de loop van de game krijg je ook flashbacks naar het verleden. Little Hope is al eeuwen een Big Heap of Misery.
Uiteraard zitten de 5 mensen niet vast op klaarlichte dag en kunnen ze zo even de ANWB bellen. Nee, nee! Het is midden in de nacht en, zoals dat hoort bij horror scenarios, hebben ze geen enkel bereik met hun mobiele telefoons. Tevens ligt Little Hope volgens mij naast Silent Hill, want er hangt een episch dichte mist. Al snel gaat het steeds verder fout. Veel meer zal ik niet verklappen, maar geloof me dat het erg spannend is. Het verhaal kan heel anders lopen dankzij jouw beslissingen, het vinden van (geheime) voorwerpen of het wel of niet halen van sommige Quick Time Events. Er is ook een soort “Crypt Keeper” a la Tales From the Crypt (90s kenners unite!), genaamd de Curator, die steeds tussendoor jou vanuit “de bieb des grimmigheids” advies geeft.
Bloedende ogen en oren
Grafisch is Little Hope wel echt terr(or)ific te noemen. Daarbij hebben ze vooral gelet op datgene wat echt belangrijk is: de gezichten, diens animaties en de omgevingen. Deze zijn echt top notch. Je kunt aan een paar kleine dingetjes merken dat Supermassive geen supermassive studio is met supermassive budget. Een enkele lichamelijk animatie is weleens ineens ouderwets houterig en sommige cutscenes hebben rare “cuts”. Dit laatste komt ook omdat heel het verhaal en alles wat er gebeurt branching is, waardoor binnen kleine scenes al dingen anders lopen, of bepaalde dingen juist helemaal niet. Is het storend? Nee, ik heb vooral genoten van de graphics.
De audio is wellicht nog beter dan de graphics. Ten eerste is de muziek geweldig. Deze weet heel subtiel in de achtergrond mee te gaan met de sfeer en setting, maar weet ook op de juiste momenten de sfeer juist te bepalen. Maar hoe kan dit ook anders wanneer de composer niemand minder is dan Jason Graves, de man die ook de geniale scores heeft gemaakt bij de Dead Space gamereeks. De geluidseffecten zijn erg goed, en voice-acting is allemaal overduidelijk gedaan door professionele acteurs, waaronder Will Poulter, bekend van onder meer The Maze Runner films. Hem speel je uiteindelijk ook het meest.
Little Gameplay in Little Hope
Little Hope speelt als een verhalende game. Dat betekent vooral veel cutscenes met veel gesprekken. Gelukkig heb je ook redelijk wat rondloop- en zoek momenten waarin je objecten en kunt vinden. Tevens zijn dit de gedeeltes die het meeste aanvoelen als een game. Je kunt veel dingen bekijken, waardoor je langzaamaan komt te weten wat er allemaal in Little Hope is gebeurd, en waarom deze groep mensen hier nu zitten. Zo nu en dan heb je een quicktime event, waarbij superfijn van tevoren een icoontje verschijnt om je hiervoor te waarschuwen. De meeste doorslaggevende beslissingen maak je echter vooral tijdens de gesprekken die je voert. Van elk character kun je zelfs zien hoe hun relatie is ten opzichte van de rest.
Onderschat ook niet hoe anders dingen kunnen lopen aan de hand van zelfs ogenschijnlijk kleine verschillen. Ik moest door een save-fout een klein stukje, echt van hooguit 10 minuten, opnieuw doen. De game savet letterlijk elke seconde speeltijd, maar er was iets mis gegaan. In die 10 minuten opnieuw gebeurden er echt totaal andere dingen omdat ik net een quicktime wist te halen en verderop juist een belangrijk item wist te vinden, wat meerdere malen in de loop van de game in gesprekken terugkwam. Uiteindelijk voelt de game qua suspense-beleving meer aan als bij een game. Je kan niet in de rondloop momenten ineens gepakt worden, noch zitten er survival elementen in. Little Hope gaat veel meer om het verhaal en de characters, dan om de echte horror beleving.
Lange film, korte game?
Little Hope voelt soms net als de meeste verhalende games als een interactieve film. Ik vind dat men daarmee wel moet uitkijken. Wanneer je te lang alleen maar kan kijken, vind ik het schade doen aan het medium. Maak er dan toch gewoon een film van! Gelukkig heb je in deze game vrijwel voortdurend beslissingen te nemen of wel iets te doen, waardoor het zich als zijne een game rechtvaardigd. Alle hoofdpersonen kunnen doodgaan, of het juist overleven, dus (wederom) je hebt echt invloed over het verhaal. Mijn enige punt van kritiek hier is dat ik bij sommige beslissingen de uitkomst niet echt logisch of te voorspellen vond. Maar ja, zo is het leven nou eenmaal, zou je kunnen beweren.
Uiteindelijk doe je niet heel lang over één volledige playthrough, maar Little Hope is filler- en fetchquestloos, dus de game voelt uiteindelijk echt prima qua duratie. Afhankelijk van of je een gamer bent die het graag rustig aan doet en graag wat rondneust (zoals ik) of je bent mister speedrun, doe je er gemiddeld ongeveer tussen de 4 en 6 uur over. Maar zoals ik al aangaf is het echt de bedoeling om Little Hope meer dan 1x door te spelen. Zo is heel de setup van de game, sterker nog dan bij Life is Strange. Je kunt ook op verschillende manieren de game doorspelen, met meerdere personen tegelijk heb je zelfs hele leuke modi in. Er zit één grote twist op het eind, die helaas onvermijdelijk is. Naar mijn mening had die twist ook anders mogen zijn, wanneer je het beste einde weet te halen. Hierdoor voelt het een beetje alsof je veel dingen voor niks doet.
Waarom wel spelen
Little Hope is één van de betere verhalende games, met vertakkingen dankzij keuzes, die ik ooit heb gespeeld. Hoe uiteindelijk het duistere verhaal en de characters in elkaar knopen is erg goed geschreven, al had de onvermijdelijke twist op het einde niet gehoeven. Het is superspannend en de sfeer is eng zoals bij de betere horrorfilm, maar zo stress-inducing druk als dat je die hebt als gamer bij survival-horror games, dat is er niet. Ik ben zeer benieuwd nu naar The Dark Pictures Anthology part 3: House of Ashes.
Waarom niet spelen
Als je echt meer een actieve gameplay ervaring wil of een grote, sprawling game, dan is de kans klein dat je gaat genieten van Little Hope. Daarbij is het allemaal wel erg duister, letterlijk én figuurlijk, en daar moet je wel van houden. Maar dan had je deze review niet tot het eind gelezen lijkt mij, of überhaupt.