Castlevania: Lament of Innocence

Oh jee, een 3D Castlevania op de PS2. Lament of rejoice?

Whiplash3D! Met Castlevania: Lament of Innocence gaan we zwepen in third-person tegen 3D opgebouwde vijanden in een 3D omgeving. Pas onlangs heb ik voor het eerst deze inmiddels 16 jaar oude game echt gespeeld. Het was initieel moeilijk om mezelf hiertoe te zetten. Hier zit ook wel een verhaal achter. Was deze Castlevania qua speelervaring uiteindelijk de LAME of de AMEN in Lament? Ik moet er heel wat over vertellen om hieraan uit te komen. Ga lekker zitten, neem een glas bloed cola, en leest u maar!

Releasedatum	2003
Platform	Playstation 2
Developer	Konami
Publisher	Konami

Ik wil geen 3D

Zoals ik al eens eerder heb verteld was ik vanaf Castlevania: Symphony of the Night op de PS1 (1997) fan van de gamereeks en kocht ik elk deel dat daarna uitkwam. Nou ja, die lelijke delen op N64 (uit 1998) liet ik wel links liggen*. Ik was gek op mijn N64 én er kwamen te weinig games voor uit, dus waarom deed ik dat? Mijn hoofdreden was dat Castlevania in 2D hoort het te blijven! Op de Gameboy Advance kwamen van 2001 tot en met 2003 elk jaar vette 2D Metroid-stijl Castlevania games uit. In 2003 echter, kwam er ook voor het eerst een Castlevania uit op de PS2. Hoezee dacht ik! Totdat ik zag dat het allemaal 3D gemodelleerd en third-person was.

*Er was ook nog Castlevania Legends, een korte lineaire game op de Gameboy, die was te duur voor wat je kreeg.

Waarom kocht ik dan toch wel deze Castlevania op de PS2? Ik was nog steeds anti-3D met Castlevania. Geloof het of niet, maar het verkooppraatje op de achterzijde haalde mij over. Hier stond op vermeld dat het van dezelfde makers was als de, en ik quoteer hier: “de alom bejubelde Symphony of the Night”. Tot die makers behoort Koji Igarashi, dankzij wie Castlevania die Metroid-stijl en meer diepgang kreeg. Maar laten we composer Michiru Yamane en artist Ayami Kojima vooral niet vergeten. Ik besloot daarom toch om de game een kans te geven. Ik vond er weinig aan, want ik kon het met name niet verkroppen dat het 3D gameplay was. Verkopen wilde ik deze Lament of Buying ook niet, dus ik zette de Castlevania in de (ijs-)kast. Het zou vervolgens duren tot 2019 eer ik weer eens de game een kans gaf.

16 years later…

Is Castlevania: Lament of Innocence in zijn 16 jarige slumber gerijpt tot een fijne wijn,is het inmiddels azijn of wellicht altijd al bocht geweest? Ik was inmiddels toch ontzettend benieuwd geworden ernaar. De hoofdreden waarom ik er zo benieuwd naar was, is toch echt vanwege Igarashi en die twee topdames. De Bloodstained gamereeks is ook weer zo gaaf, vooral dankzij deze drie mensen, dat ik me niet kon voorstellen dat die PS2 titel zo crap zou zijn als dat ik het destijds vond. Ik merkte dat ik ook meer open stond voor een 3D Castlevania, waarschijnlijk ook omdat Lords of Shadow onverwacht zo gaaf was.

Ik had mezelf ook voorgesteld om niet te snel de zweep erbij neer te leggen, maar echt mijn tanden er eens in te zetten. Er zijn immers ook echt van die topgames en -films waarbij het gewoonweg eventjes duurt eer je erin komt (zoals Final Fantasy VIII bijvoorbeeld). Onlangs ergens in lockdown-tijd 2020, heb ik Castlevania: Lament of Innocence helemaal uitgespeeld. En ik moet zeggen dat de gehele game-ervaring een aangename verrassing is gebleken. Het was dus geen Lament of Playing, in elk geval. Maar de game is wel een vreemde snuiter te noemen op een aantal vlakken.

Castlevania 0

Castlevania: Lament of Innocence heet in Europa lekker verwarrend enkel “Castlevania”. Ook in Japan is dit zo. Waarom? Qua verhaal zit dit deel echt helemaal aan het begin. Het vertelt een origin-story van hoe Dracula is ontstaan en hoe de Belmont-clan er onlosmakelijk mee is verbonden. Je komt er ook achter hoe de legendarische magische zweep “Vampire Killer” is ontstaan. Je speelt Leon Belmont, wie de absolute voorvader is van alle andere Belmonts in de andere Castlevania games. Zijn verloofde is ontvoerd en hij heeft te horen gekregen dat ze ergens in een afgelegen kasteel in de bossen wordt vastgehouden. Dat klinkt bekend allemaal heh! Leon komt een alchemist tegen in het begin, die net buiten het kasteel in een hutje woont. Afgezien dat hij een belangrijk character is in het plot, fungeert hij ook als de item-seller van de game.

Het verhaal blijft uiteindelijk vrij simpel, met jammergenoeg niet meerdere eindes, of vette plotwendingen zoals Symphony of the Night. Op papier is het best een goed uitgedacht plot, want degene die achter de ontvoering blijkt te zitten is een bekende van Leon Belmont. De uitvoering is echter hilarisch matig. Ten eerste is de proloogtekst/uitleg echt idioot lang (see it to believe it). En de dialogen, op enkele uitzonderingen na, zijn tenenkrommend. Dit is ook een beetje de Japanse manier van schrijven, in combinatie met de tijd. Ik denk ook dat Igarashi wel houdt van die kitscherige theatrale manier van acteren en dialogen, want dat zie je terug bij al zijn games, zo ook bij Symphony of the Night. Ik vind dit juist genieten.

Rare navigatie

Wanneer je met onze Leon het kasteel binnenwandelt, krijg je te zien hoe je eerst 6 bazen moet verslaan alvorens je de deur kunt openen naar de grote eindbaas. Inderdaad, net als bij Super Metroid. Het voelt wel erg video game plotterig, maar verder prima. Vervolgens heb je de linkervleugel welke dient als tutorial, en de rechtervleugel leidt naar een kamer met zes, eh… Gothische liftjes. Die brengen je naar alle aparte gedeeltes van het kasteel met elk een baas op het eind. Dit is non-lineair, want je kunt wisselen tussen de gebieden wanneer je wil. Dit moet je ook doen, want je vindt in het ene gebied soms een sleutel of ability die in een ander gebied weer nodig is. Wel MetroidVania stijl dus, maar dan met de grote omgeving opgebroken in apart bereikbare gebieden/levels.

De gameplay is vooral iets dat al gelijk aangenaam aanvoelt. Het is qua basis (ook voor die tijd) niets bijzonders, maar het bestuurt erg strak en direct. Al vanaf de eerste Castlevania spelen de games supersolide, dus erg vet dat dit ook in 3D is geslaagd. Je vecht door combo’s te maken met light en heavy attacks, waarbij je steeds vettere combinatie-moves leert/unlockt. Je hebt ook nog een block-button (R1 of R2), die je wel daadwerkelijk moet gebruiken. Vanuit de block-houding kun ontwijksprongen doen. Wat origineel is aan de gameplay is het gebruik van de items, relics, subweapons en orb-powers. Het selecteren van al deze items gaat in de “Souls”stijl, dat je dit doet via pop-up menu zonder dat je op pauze kunt drukken.

Relics, Orbs, hoe werkt die meuk?

De items in Lament of Innocence zijn de gebruikelijke dingen, behalve dat je verschillende soorten zwepen kunt krijgen met elementaire krachten. De subwapens zijn de 3D varianten van de oldskool bijltje, holy water, holy cross die we al vanaf de eerste delen kennen. Bij de relics en orbs wordt het pas interessant. De orbs krijg je door bazen te verslaan, en die veranderen de krachten van alle subwapens op hele vette manieren. Je hebt er uiteindelijk een stuk of 8-9, waarbij je te allen tijde kunt wisselen welke je “equipt”. De relics vreten je MP meter, en die geven je allerlei voordelen en abilities. Je hebt ook een paar hele geheime, waaronder eentje die je tijdelijk onsterfelijk maakt.

Uiteindelijk zijn deze gameplay elementen wel even wennen, maar eenmaal aan gewend is het erg gaaf. Bijvoorbeeld: Door goed te leren blocken vul je je MP meter. Ken je dus eenmaal de klappen van de zweep, dan vul je constant in no-time die MP meter waarmee je echte de powerhouse Belmont kunt uithangen met je orbs-enhanced subwapens en relic powers. Het vetste uiteindelijk aan deze game vind ik vooral de muziek en gehele sfeer. Dat is weer zo zalig genieten. Het leveldesign is even goed als slecht. Er zitten gave geheimen in en elk van de 6-7 gebieden die je doorspeelt voelen totaal uniek aan. Maar je merkt ook duidelijk dat het met een 2D brein bedacht, met veel gangen. Uiteindelijk is de game qua lengte precies goed, met zo’n 15-20 uur voor de eerste playthrough.

Eindoordeel

Castlevania: Lament of Innocence beviel mij uiteindelijk vele malen beter dan ik had durven hopen. Ik vind het een aanrader voor elke PS2 eigenaar. Je kunt wel merken dat Igarashi en zijn team nog echt 2D brilletjes op hadden. Ergens geeft dit de game qua stijl juist een aparte charme. En qua charme is Lament of Innocence wel het meest geslaagd want de muziek, art directie, sfeer en idiote cutscenes maken dit een echt Castlevania genietfeest. Het ene enkele haalbare einde is wel een kleine letdown, nadat we verwend zijn met multiple endings en plottwists in de voorgaande delen. Je unlockt nog wel toffe playmodi, waaronder eentje met een overpowered vampier. Helaas voegt dat qua verhaal niks toe, iets dat Bloodstained pas is gaan doen.