Castlevania: Vampire’s Kiss / Dracula X

Het is deze keer tijd om één van de meer onbekende en minder geliefde Castlevania delen onder de loep te nemen. Castlevania: Vampire’s Kiss verscheen in Europa als één van de laatste titels voor het systeem, waardoor er weinig kopieën zijn gemaakt, laat staan verkocht. Wat maakt deze Castlevania titel dan minder geliefd? Hoe kijken we vandaag de dag ernaar? Ik ben de game eens grondig gaan spelen om daar achter te komen! Laat mij vampire’s kiss and tell doen en lees de review.

Releasedatum	Japan en US: 1995 – Europa: 1996
Platform	SNES (origine), via Castlevania Advance Collection op alles nu
Developer	Konami
Publisher	Konami

Dracula Niks: Stronto of Blood

Ik was initieel totaal niet van plan om Castlevania: Vampire’s Kiss te reviewen omdat dit een soort leeggezogen versie is van Rondo of Blood. In mijn review van Dracula X Chronicles, de remake van Rondo of Blood, heb ik het al even over de verschillen gehad. Toch review ik nu Vampire’s Kiss en laat ik Rondo of Blood nog even in de kast. Ik heb het nogal druk en besloot om Vampire’s Kiss weer eens een kans te geven want dit vergt beduidend minder tijd om doorheen te zwepen. Bovendien had ik er toch een paar mensen positief over gehoord. De laatste keer dat ik deze Castlevania game speelde viel die heel vies tegen, vooral omdat ik andere verwachtingen had. Hoe zou de game bevallen nu ik inmiddels weet dat het een simpelere game is?

Castlevania: Vampire’s Kiss is één van de weinige titels in deze opzwepende gamereeks waarvan ik niet de originele game (fysiek) bezit. Wellicht komt hier ooit verandering in, maar de game is behoorlijk duur terwijl het toch echt geen hoogvlieger is in de gamereeks (precies hetzelfde geldt in nog extremere mate voor Castlevania Legends trouwens). Vrijwel alles uit de game qua sprites, vijanden en leveldesign komt uit Rondo of Blood, maar de levels zijn nieuw. Er is vooral een hoop weggehaald uit Rondo of Blood en een lineaire eigen game van gemaakt. Mid jaren 90 was Rondo of Blood enkel en alleen uitgebracht in Japan voor de PC Engine dus iedereen in de US en Europa moest het hier maar mee doen. Overigens kwam Castlevania: Vampire’s Kiss ook uit in Japan als Dracula XX. In de US heet de game Castlevania: Dracula X, lekker verwarrend. De clusterfuck van 90s lokalisering, dames en heren.

Non-Canon Kissing

Vampire’s Kiss speelt zich af na de meezwepende avonturen van Simon en Trevortje Belmont uit Castlevania 1 tm 4. Deze keer moet hun nazaat Richter Belmont de snode Dracula zien te stoppen. Er is wel een beetje meer plot toegevoegd (verhaal wil ik het niet noemen), want jouw verloofde Annette is ontvoerd, samen met haar jonge zusje Maria. Maarre, dat was het dan wel verder qua verhaal. Dus net als met de gameplay en het leveldesign is Vampire’s Kiss ook qua verhaal erg versimpeld ten opzichte van Rondo of Blood. De twee dames kun je ergens vinden gedurende dat je door de levels speelt, waardoor je verschillende eindes hebt aan de game.

Qua verhaallijn is deze versie niet canon met de andere “officieel tellende” delen, want dat is Rondo of Blood. Maar het gaat bij Vampire’s Kiss ook niet om het verhaal, maar om de gameplay, net als de eerste Castlevania dus eigenlijk. De atmosfeer is altijd een dikke selling point geweest voor de gamereeks en daaraan schort het bij Vampire’s Kiss gelukkig niet. De muziek, omgeving, vijanden en bosses zijn allemaal echt Castlevanièsque en van goede kwaliteit. Het meeste is overgenomen uit Rondo of Blood, maar er zitten wel wat verschillen. De eerste boss Cerberus komt enkel in deze SNES game voor dus men heeft, hetzij weinig, wel her en der iets nieuws toegevoegd. Omdat de SNES niet de grafische kracht heeft van de PC-Engine moest men wel dingen aanpassen. De score is ook aangepast, waarbij je dezelfde muziekstukken wel hebt, maar dan compatibel gemaakt met de SNES geluidskaart.

Verschillen, verschillen

Je speelt uiteindelijk door 6 verschillende stages in Vampire’s Kiss waarbij je in stage 7 alleen maar tegen eindbaas Dracula hoeft te knokken. Compleet rechttoe rechtaan is het toch ook weer niet, want je hebt twee alternatieve levels met stage 4 en 5, die dan respectievelijk stage 4′ en 5′ heten. Uiteindelijk heb je dus 8 verschillende levels in totaal waar je doorheen zweept. De eerste splitsing gebeurt wanneer je in het ravijn valt in plaats van dat je de overkant haalt. Zo heeft men wel wat replay value aan Vampire’s Kiss gegeven. Door middel van passwords kun je vanaf elk level weer herstarten. Helaas dus geen savegame en een leveloverzicht als bij Rondo of Blood (ja ik val erg in herhaling hiermee). Of je wel of niet Maria of je verloofde redt geeft je trouwens ook andere bossfights (zo krijg je Death alleen als boss wanneer je je verloofde redt).

Qua leveldesign lijkt het alsof iemand alles heeft gepakt van Rondo of Blood en door elkaar heeft gegooid. Ik moet ik helaas ook weer zeggen dat het wat minder is dan Rondo of Blood, maar het is toch wel dikke prima te noemen. Het is geen makkelijke game om door te spelen, maar het is wel te doen, zeker met enige oefening. Mijn grootste kritiek is de platform verdeling in het leveldesign en hoe je die springend doorkomt. De sprong Richter is eigenlijk bijna altijd te ruim, waardoor je constant in de lucht moet corrigeren. Het speelt hierdoor vaak niet lekker door. Dit moet je al gelijk in het begin doen van de game en ik snap zoiets niet echt qua design. Het voelt ook erg raar en matig wanneer je net kersvers uit een andere Castlevania game komt gestapt. Alle andere delen hebben dit rare trekje namelijk niet.

Wat moeten we ermee

Verder valt er weinig over deze ietwat vreemde Castlevania titel te zeggen. Uiteindelijk heb ik nu Vampire’s Kiss twee keer rondgespeeld en wil ik nog kijken of ik een derde playthrough kan doen met 1 credit, iets dat ik bij Castlevania 1 tm 3 inmiddels ook heb gedaan. Een paar bossfights zijn best gaaf en ze zijn nergens sadistisch moeilijk gelukkig. Op het eind krijg je wel een best pittige bossfight met Dracula waarin dezelfde platform ergernis weer om de hoek komt kijken. Daarbij zit een ongeluk in een klein hoekje en ben je zo door je levens heen. Daarbij heb ik wél weer echt het gevoel, zoals bij vrijwel al het leveldesign, dat Vampire’s Kiss enigszins afgeraffeld lijkt. Heel belangrijk punt nog voor de mensen die de game op de originele SNES willen spelen: De PAL versie heeft een sterke lazy port-slowdown vanwege het 50hz – 60hz verschil.

Vampire’s Kiss is een stuk korter qua speeltijd dan menig voorganger. De game is wel langer dan de eerste Castlevania, maar Castlevania 3 duurt gemiddeld langer. Uiteindelijk speel je in zo’n 45-60 minuten door heel de game heen, mits je niet te vaak doodgaat of opnieuw moet beginnen. Over Rondo of Blood en Castlevania IV doe je beduidend langer. Persoonlijk vond ik het nu juist wel fijn dat de game niet zo lang is. Daarnaast moet je eigenlijk wel meerdere playthroughs doen. De eerste keer lukt het niemand om gelijk alletwee de dames te redden (tenzij je save states gebruikt en een guide erbij hebt). Daarin zit ook een bepaalde charme een beetje zoals bij arcade games: korte game met replayvalue.

Eindoordeel

Zoals je hierboven kunt lezen lijkt Castlevania: Vampire’s Kiss een vrij matige game. Toch is dit niet het geval, want eigenlijk is het een prima SNES platform actiegame. Maar ja, het is en blijft ergens toch een slap aftreksel van Rondo of Blood en aan het niveau van voorganger Super Castlevania IV kan de game ook niet tippen. Maar…. Deze matigheid besef je wellicht pas wanneer je bekend bent met die titels. Maar ondanks dat Vampire’s Kiss een wat minder sterke Castlevania titel is, heb ik er nu meer plezier aan beleefd dan ik dacht. Momenteel is de game supermakkelijk beschikbaar want deze is als extra titel toegevoegd aan de Castlevania Advance Collection