Castlevania: The Dracula X Chronicles

Alle zweepslagen nog aan toe, ik besloot weer een Castlevania titel te reviewen. Inmiddels heb ik al Castlevania: The Adventure en de eerste Castlevania aan de hoektand gevoeld. Deze keer zette ik mijn tanden in de PSP exclusieve Castlevania: The Dracula X Chronicles. Het is tevens ook de enige vampierenjager game die de PSP ooit heeft gekregen, maar toch vind ik dat de handheld erg werd verwend met deze Castlevania titel. Ik ben niet op mijn Belmontje gevallen, dus lees maar eens waarom!

Releasedatum	18 februari 2008 (PAL)
Platform	Sony PSP
Developer	Konami
Publisher	Konami

Dracula X Rondo of Vampire’s Bloodkiss

Deze Castlevania: The Dracula X Chronicles op de PSP is niet een unieke titel. Het is een remake van Castlevania: Rondo of Blood (1993) die oorspronkelijk enkel in Japan is uitgekomen op de PC-Engine (ook bekend als de TurboGrafx(-16)). Was het maar zo simpel, want er zit meer achter. Een aangepaste versie van Rondo of Blood is namelijk nog wel uitgebracht op de SNES als Castlevania: Dracula X (1995), hetzij enkel in de US. Daarnaast is er nog een verder aangepaste versie uitgebracht in Europa onder de naam Vampire’s Kiss. Logisch? Nee, verre van, maar zo ging die shit in de 90’s.

Het was toch wel erg gaaf dat de Japanse Castlevania: Rondo of Blood is heruitgebracht op de PSP, en niet de SNES versies. Wat is allemaal het verschil dan? Allerlei kleine dingen, maar de kenners zeggen dat over het algemeen de Rondo of Blood versie beter is dan de Dracula X en Vampire’s Kiss varianten. Rondo of Blood heeft levelsplitsingen waardoor het interessanter is, gaat het argument onder andere. Voor alle duidelijkheid, voor zover je het in Transsylvania’s naam nog überhaupt kunt volgen: Castlevania: Dracula X Chronicles is dus een 3D-model graphics remake van Rondo of Blood, maar het pakt de naam van de SNES versie, met “The” en “Chronicles” erbij gegooid. Nou ja, het zal allemaal wel!

CastleMANIA

Toen Castlevania: The Dracula X Chronicles uitkwam kocht ik deze meteen. Want ik was toen al een grote Castlevania fan. Deze Gothische voorliefde ontstond na mijn aanschaf van Castlevania: Symphony of the Night op de PS1. Echter was ik toen nog niet aan het vampierjagen op alle voorgaande delen. Ook al hield ik wel van oude lineaire games, ik vond de MetroidVania stijl veel vetter. Ik had dus nog nooit Rondo of Blood, Dracula X of Vampire’s Kiss gespeeld. Ik wist wel dat er meerdere versies van waren en dat een beetje een clusterfuck van onduidelijkheid was. Ook wist ik dat Symphony of the Night een sequel is op de Dracula X titel. Deze PS1 game begint immers met een flashback bij de eindbaas van Dracula X.

Het verhaal is meestal niet belangrijk bij Castlevania games. Maar toch doet het er wel wat toe, want het draagt echt bij wanneer het een beetje leuk is bedacht. Gelukkig zit dit bij deze titel wel goed. Het toffe dus aan Castlevania: The Dracula X Chronicles is dat het zich direct voor Symphony of the Night afspeelt. Het verhaal draait om de dark priest Shaft (nee, niet die coole neger uit die oude films) die Dracula weet te doen herrijzen. Inmiddels staat de “herrijs-teller tussen Dracula en Jezus op 10-1, maar afijn: De heer der duisternis is weer terug! Het is deze keer aan Richter Belmont om hem (letterlijk) dodelijk veel zweepslagen te geven. Als kenner van de Symphony of the Night game is het erg gaaf om characters als Maria, Shaft en dergelijke terug te zien in een voorgaand verhaal. Bij deze remake heeft men het verhaal ook iets meer uitgebreid.

Bonanza X Chronicles

Castlevania: The Dracula X Chronicles speelt nog grotendeels op de oldskool lineaire wijze; met simpele maar ook solide “lekker pittige” gameplay. Richter kan net als zijn andere familieleden niet veel moves, al drukt dit de pret niet. Geen MetroidVania stijltje dus, maar toch zit er meer achter. Deze keer heb je verschillende paden tot het einde van het level. Dit lijkt een beetje op Castlevania III (nog meer op Demon’s Crest), maar hierbij bepaalt het ook hoe het einde wordt van de game. Het is er wel op gemaakt om meerdere keren uit te spelen, wil je het beste einde halen. Je moet geheime levelstukken zien te vinden om mensen te bevrijden bijvoorbeeld. Enige vervelende hieraan is dat je wel erg lang aan het zoeken kunt zijn zonder walkthrough. Positieve is dat het erg veel replay value uit de game haalt.

En over replay value gesproken; Castlevania: The Dracula X Chronicles bevat nota bene nog 3 (!!!) extra games. Daar wij hebben:

1. De originele Castlevania: Rondo of Blood, vertaald deze keer naar Engels. 2. Castlevania: Symphony of the Night, alsof het een klein extraatje is dat je de beste Castlevania ooit gemaakt er even bij doet. 3. Peke. Een één of ander demo achtige platform mini-game.

Aha, vandaar dus de “Chronicles”. Dit maakt deze PSP Castlevania titel instantaan een must-have. De remake zelf is al dik in orde, maar met deze extra’s is het een waar Castlevania kwijl-festijn. Enige rare is dat je deze games moet unlocken vanuit de remake game, dat had niet gehoeven. Symphony of the Night “on the go” hebben is bovendien magisch. Jammergenoeg is het niet de Saturn editie met extra gebieden (die ook ontbreekt bij alle latere rereleases).

Eindoordeel

Castlevania: The Dracula X Chronicles is een geweldige PSP titel. De hoofdgame remake van Rondo of Blood is op zichzelf prima, want deze speelt oldskool maar wel solide. Het 3D ziet er nog steeds grotendeels best goed uit, maar mijn enige kritiek hierop is dat 2D toch altijd tijdlozer is. De toevoeging van de originele Castlevania Rondo of Blood en Castlevania Symphony of the Night, weet deze PSP game op te hemelen naar een echt “deze moet je hebben” status.