Indiana Jones and the Fate of Atlantis

Indiana Jones lijkt geen dag rust te hebben gehad in zijn hele leven. En dan te beseffen dat de man een archeoloog was en professor aan de universiteit. Iedereen die na het kijken van Raiders of the Lost Ark besloot om archeoloog te worden zal het toch als een teleurstelling ervaren dat je vooral in boeken en stoffige kuilen zit je hele leven. Naast de films en vele young Indiana Jones avonturen heeft Indy ook nog wat game-avonturen voor zijn kiezen gehad. Daarbij is Indiana Jones and the Fate of Atlantis het eerste unieke verhaal in gamevorm dat onze charismatische archeoloog voor zijn gepixelde kiezen kreeg. Voor mij was deze point-and-click adventure destijds mijn eerste kennismaking met Indiana Jones. Tijd om er eens een retro game review aan te besteden dus!

Releasedatum	juni 1992
Platform	pc (gespeeld), Wii (gespeeld)
Developer	LucasArts
Publisher	LucasArts

Indy and the Endless Adventures

Als jij één van die mensen bent die in de jaren 90 graag point-and-click adventures speelde, is de kans erg groot dat je eentje van Lucasarts hebt gespeeld. De kans dat je dan Indiana Jones and the Fate of Atlantis hebt door-aangewezen en -geklikt, is tevens ook niet gering. LucasArts was in de 90s een Seal of Quality, vooral met diens geniale adventure-games. Voor mij was dit interactieve Indy avontuur mijn eerste kennismaking met de toen inmiddal alom bekende Indiana Jones, want de films had ik nog nooit gezien. Destijds was dat ook zo makkelijk niet. Je moest de film kopen voor 40 gulden, huren, of hopen dat deze een keer op tv kwam.

Vorige keer reviewde ik Indiana Jones and the Staff of Kings. Initieel begon ik aan deze game omdat ik Indiana Jones and the Fate of Atlantis wilde spelen, aangezien die erbij zit als vrij te spelen extra game. Dit is de enige legale versie die ik heb van Indy zijn gepixelde Atlantis avontuur, want in de jaren 90 hadden we thuis de game het computerspel gratis gekopieerd op diskettes. Met terugwerkende kracht wil ik nog graag binnenkort eens de game voor de pc kopen, waarbij het mij dan met name gaat om de grote mooie box waar deze in werd geleverd. De game is één van mijn favoriete point-and-click adventures allertijden. Is het vandaag de dag nog te pruimen?

Nazi SCUMM

Zodra je Indiana Jones and the Fate of Atlantis aanslingert voel je gelijk de LucasArts kwaliteit en sfeer van weleer. Vroeger speelde ik vooral de eerste versie die verscheen zonder gesproken dialoog. Ik heb een paar jaar terug op mijn gemodde PSP pas voor het eerst volgens mij de game uitgespeeld waarbij alle stemmen waren ingesproken. De versie op de Wii is ook met voice audio, wat wel een beetje klinkt alsof het van cassetteband komt. Verder ziet heel de game eruit als een typische SCUMM engine game van die tijd: alles mooi met pixels getekend en met onderaan het scherm je acties en items. De acties zijn die welbekende push, pull, talk to, give etc. lijst, zoals ook bij Monkey Island en Day of the Tentacle. Rechttoe, rechtaan point-and-click adventure dus, maar dan met Indy. En dat betekent: genieten!

Indiana Jones rolt op een mooie manier weer in een ongewild wild avontuur. Voor ene “Mr. Smith” zoekt Indy een oud beeldje op in de archieven van Barnett College, waar hij werkt. Het zou te maken hebben met Atlantis. In eerste instantie geloofd Indy maar niks van die prietpraat over Atlantis, totdat Mr. Smith ineens een Nazi blijkt te zijn en met een Luger pistool begint te zwaaien. Indiana Jones besluit een oud-collega te bezoeken die er meer vanaf weet. En je raad het al, dat is niet een dikke oude man, maar een buitengewoon goed uitziende dame! Deze dame heet Sophia Hapgood en zij blijkt echt een Atlantis-kenner te zijn. Wat een mazzelpik toch altijd, die Indy. Vanuit deze premisse gaan ze met zijn tweëen uiteindelijk op zoek naar Atlantis.

Alle wegen leiden naar Atlantis

Het verhaal van Indiana Jones and the Fate of Atlantis verloopt in tegenstelling niet via één pad, zoals bij praktisch elke andere point-and-click game. Zodra je met Indy en Sophia het boek van Plato vindt, wat na ongeveer 2 uur lukt, krijgt Indy (en jij dus) de vraag over hoe hij het avontuur wil benaderen. Oftewel, hoe wil jij de game verder spelen? Daarbij kun je aangeven 1: graag met Sophia te willen samenwerken, 2: in je eentje al puzzelend door het avontuur te gaan, of 3: graag in je uppie door middel van zoveel mogelijk vechten. Hierdoor loopt iets van 80% van de game anders. Ongeveer op 2/3de van de game kom je terecht in Atlantis, daar is alles weer volgens 1 pad en zit Sophia erbij… mits je haar weet te redden.

Deze drie paden zorgen dat je wel op alle dezelfde locaties komt, grotendeels, maar het verloopt verder echt heel anders. De puzzels zijn echt uniek bij alle delen, waarbij je bij pad 2 Indy in z’n uppie de lastigste krijgt. De samenwerking met Sophia is ook echt samenwerken, en niet dat zij enkel met Indy meeloopt. En het derde pad “the way of the archeological fist”, is een beetje een melig pad wat volgens mij meer voor de grap erbij zit. Het is inderdaad veel knokken geblazen, wat door middel van een soort minigame gebeurt. Zelf vind ik het pad met Sophia het leukst, omdat de interactie tussen haar en Indy erg grappig is. Ze hebben een negatief verleden (Indy was een lul), en vaak lopen ze te mopperen op elkaar. Sophia is bovendien ook een toffe, slimme en bijdehante dame, en wie houdt daar nu niet van?

Eindoordeel

Indiana Jones and the Fate of Atlantis hoeft niet opgezwolgen te worden door de zee en tijd. Deze game behoort nog altijd tot één van de beste point-and-click adventures ooit gemaakt. Het verhaal, de settings, de puzzels, de dialogen, alles is super. Fate of Atlantis was ook de eerste game die ervoor zorgde dat ik ergens meer over ging lezen, want ik heb destijds alles in de bieb aangaande Atlantis geleend, gelezen en bekeken. Lange tijd hoopte ik ook dat ze als vierde Indy film deze game zouden volgen, maar laat maar lekker zo. Ervaar het verhaal maar lekker interactief met de SCUMM graphics uit de 90s, beter hoeft en kan niet.