The Last of Us

Nu ik weer nekdiep zit in de cordyceps spore-infected bezeten mensen met The Last of Us Part II, werd het eens tijd om eerst eens naar “part I” te kijken. Is dit eerste deel echter wel een “retrogame”? Naar jouw (en mijn) gevoel wellicht niet echt, maar de game is inmiddels al 7 jaar oud! Met Joel en Ellie wederom die lange helse weg doorstaan, helemaal van de ene naar de andere kant van het post-apocalyptische US. Hoe zou ik dit 7 jaar later ervaren?

Releasedatum	PS3: 14 juni 2013 – later voor PS4: 2014
Platform	PS3 (gespeeld), PS4 (gespeeld)
Developer	Naughty Dog
Publisher	Sony

The Hype of Us

The Last of Us had al een perfecte lading pr-hype om zich heen hangen ver voor de release. In Uncharted 3 kon je in het begin een krantje vinden waarop iets te lezen is over een “deadly fungus”. Dit leverde al een hele hype op. Vervolgens kwam er een vaag filmpje over hoe mieren in het echt door de Cordyceps fungus kunnen worden overgenomen. Oeeeh, dus dit gebeurt in de game bij mensen nu dus! Inmiddels ontplofte de gaming community van enthousiasme, en implodeerde het internet van de geruchten erover. Naughty Dog had met de Uncharted Trilogie inmiddels ook een dermate hoge reputatie waardoor men ervan uitging dat The Last of Us echt wel helemaal the shit moest worden.

Ik zal heel eerlijk zijn dat ik ook een ticket kocht voor deze hype-train. Die ticket kwam in de vorm van een pre-order van de Collector’s Edition (ik koos de Ellie edition). Ik was met name hyped vanwege dat ik erg houd van survival-horror games. Dat Naughty Dog een top(-dog) studio is en het er allemaal veelbelovend uitzag, deed veel hoop geven. Ik had vertrouwen in de game, en zodra ik dat heb, lees of bekijk ik er helemaal niks meer over. Hoe minder ik weet, des te meer word ik verrast. Het maakt mij tevens ook minder bevooroordeeld, en meer open voor acceptatie van hoe de game echt is. Ik zal echter heel eerlijk toegeven dat mij dit bij The Last of Us niet helemaal lukte.

The Letdown of Me

The Last of Us viel mij in eerste instantie, om heel eerlijk te zijn, redelijk tegen. Een extreme “unpopular opinion” inderdaad, maar toch had ik dit echt. Had ik dan te hoge verwachtingen? Nee dat was het niet. Ik dacht namelijk dat de game anders zou spelen. The Last of Us speelt third-person, is grotendeels redelijk horror. Heel de gameplay was verder zoals verwacht, maar ik dacht dat het als een open wereld zou spelen. Niet de volledig vrij stijl van GTA stijl per se, maar bijvoorbeeld zoals Silent Hill dit doet, dat je één vrij gebied hebt waar je in speelt. Maar nee, The Last of Us speelt vrij lineair. Je hebt wel sommige stukken die beetje splitsen hier en daar, maar uiteindelijk is toch 95% van de game 1 pad volgen. Grappig is dat Days Gone een survival-horror game is dus juist wél zo speelt (tot mijn genoegen).

Is dat lineaire level- en gamedesign dan zo slecht bij The Last of US? Nee, maar ik had dus toch onbewuste vooroordelen en verwachtingen. Echter… Hoe verder ik kwam met Joël en Ellie’s post-apocalyptische reis, des te meer begon ik te beseffen dat het juist goed was dat de game geen zijsporen in ging. Er zit geen “filler gameplay” echt in, alles heeft een toevoeging aan het pijnlijke, meeslepende verhaal en de idem reis. Toen ik eenmaal dus mijzelf hier overheen zette, was het tot en met de eindcredits dik genieten geblazen. Vooral het verhaal en de sfeer is geniaal, waarbij het wisselt tussen serene pracht en absolute horror. Daarnaast zijn de characters ontzettend goed uitgewerkt en neergezet, met name door Troy Baker (Joël) en Ashley Johnson (Ellie). Het einde vind ik nog altijd één van de meest perfect geschreven eindes van zowel in games als films.

Holy trifecta: Joël, Ellie en Retrogamepapa

Uiteindelijk heb ik zelfs The Last of Us drie keer uitgespeeld, terwijl ik het druk had en ladingen vette games als backlog. Dat wil wel wat zeggen over hoe goed ik de game vind. De stealth-, puzzel-, horror-survival- en actie-gameplay is naast dat de rest keigoed is namelijk ook erg goed. Er zit vooral ook een goeie balans qua afwisseling, iets waar Naughty Dog vooral bij Uncharted per vervolgdeel zich meer en meer meester in heeft gemaakt. Dan loop je een half uur rond en moet je wat zoeken, praten en puzzelen. Vervolgens erna heb je een grote schietpartij, gevolgd door weer een stealth stuk. Allemaal ook nog eens logisch en meeslepend qua verhaal en setting.

Nou, dat wordt een dikke 10 verwacht je nu. Toch heb ik wat aan te merken. Ten eerste vind ik de multiplayer echt geen ene reet aan, maar ach, het is een extraatje erbij dus laat maar gaan. De laatste keer dat ik de game doorspeelde was het op de hoogste moeilijkheidsgraad, en toen sloeg het geregeld nergens meer op. Alles is teveel uit balans. Spawnpoints gaan opvallen en de AI van vijanden is debiel. Als je op ze mikt met vizier bewegen ze precies als je gaat schieten en stealth-gameplay is meer gamble-gameplay. Daarnaast heeft iedereen in de wereld heeft plassen, rivieren, nee OCEANEN aan kogels, maar onze Joël heeft er hooguit 3. Maak je iemand dood voordat hij een kogel kon afvuren, zijn de zakken altijd toevallig leeg. Maar wie weet is Joël kippig. Hoe dan ook, bijzonder matig uitgewerkte difficulty levels dus.

Eindoordeel

The Last of Us blijft The Bomb for Me. Geniale setting, bruut verhaal, gebalanceerde gameplay en gedetailleerde omgevingen. Wat wil je nog meer? Afgezien van de pauper uitgewerkte hogere moeilijkheidsgraden, is de game eigenlijk nagenoeg perfect. Dat maakt het trouwens niet voor iedereen een aanrader, want je moet wel tegen intense gameplay en een grimmig, dramatisch verhaal kunnen. Nu is inmiddels ook het vervolg uit, 7 jaar later: The Last of Us Part II. Maar mocht je een nieuwkomer zijn tot deze serie, begin gewoon met het eerste deel, want anders mis je echt een absolute parel.

The Last of Us Remastered op de PS4 is inmiddels voor een mooie prijs verkrijgbaar: