DOOM

Nog altijd in the MOOD voor DOOM

Met deze DOOM review ga ik terug naar een game die ik ontzettend veel gespeeld heb in mijn jeugd. Nog op een oude 486 pc’tje werd de game aangeslingerd, waarbij in het begin de computer ook nog eens te traag was. Maar de game moest en zou gespeeld worden, zo ongelooflijk gaaf was het. De laatste keer echter dat ik er eens echt voor ging zitten om deze id software klassieker te spelen, is wel minstens 15 jaar geleden. DOOM speelde ik echt op de pc, en dat was ook veruit het beste systeem om de iconische shooter op te spelen. Voor deze DOOM review heb ik de game herbeleefd via mijn Xbox One, door middel van de DOOM 3 BFG Edition op de harddrive te knallen. Want consoles zijn inmiddels net pc’s.

DOOM stats

• releasedatum: 1993 (original), 1995 (Ultimate Doom)
• platform(s): Praktisch alles. Gespeeld op: pc, GBA, Xbox One
• developer: id Software

Gedoemd om veel te gamen

Als je iets doet in DOOM, is het wel knallen. Ook bij de aankomende DOOM Eternal zal dat niet anders zijn (check de trailer). En sjongejonge wat heb ik veel geknald in DOOM, alsook vastgezeten. Als mannetje van 11 jaar oud, zonder internet, bak je niet veel van zo’n spel in eerste instantie. De term First Person Shooter bestond nog niet eens, want naast DOOM had je enkel Wolfenstein en nog een handjevol mindere games. DOOM was bijzonder vernieuwend vanwege niet alleen de gameplay, maar ook qua graphics, leveldesign en atmosfeer. Het feit dat je ook hoogteverschil had mindblowing. Zelfs nu ik de game weer na 20 jaar speel, merk ik dat zelfs vandaag de dag nog maar weinig games in dit genre eraan kunnen tippen, of erop lijken.

Zo is vooral het leveldesign nog steeds van uitermate hoog niveau. Elk level is uniek qua layout, waarbij vooral de latere levels zijn doorspekt met valsstrikken en geheimen. Door het vernuftige leveldesign is het niet alleen maar knallen, maar ook een beetje puzzelen en echt opletten. Nog steeds voelt dit uniek, want er zijn echt vrijwel geen games die dit hebben naast DOOM. Omdat ik nu niet de oude pc versie speel, maar Ultimate DOOM, zat er voor mij nog wel echt iets nieuws bij. Namelijk de vierde episode “Thy Flesh Consumed”, heb ik nooit gespeeld. Terwijl ik de helft van mijn leven de eerste drie episodes van DOOM heb gespeeld (vooral de eerste), heb ik nooit de later uitgebrachte (en allejezus moeilijke) vierde episode gespeeld.

Nieuwe nostalgie?

Je hebt weleens van die games die je na 20 jaar weer eens speelt en erachter komt dat het eigenlijk zo gaaf niet meer is. Persoonlijk heb ik wel een hoge tolerantie ervoor, want ik blijf oude games nog altijd gaaf vinden. DOOM speelt nu eigenlijk beter dan ooit, omdat de huidige pc’s en consoles het met het grootste gemak kunnen draaien. Geen wachttijden meer of rare haperingen dus. En het viel gelukkig niet tegen: nog steeds geniet ik met volle teugen van DOOM. De vierde episode “Thy Flesh Consumed” was voor mij al helemaal een feestje omdat deze geheel nieuw voor mij was. De moeilijkheidsgraad ligt hier een stuk hoger dan bij de andere episodes, en de levels zijn erg goed gemaakt.

De nostalgie van alle geluidjes, beelden en muziek alleen al werpt mij terug naar mijn jeugd. Maar als dat het enige is wat ik er leuk aan zou vinden, de pure nostalgie, dan zou ik na 1-2 levels mijn buik er al wel weer van volhebben. Maar dat is nooit het geval geweest bij mij met DOOM. Ik kan het nog altijd urenlang spelen. De enige kritiek die ik er vandaag de dag op heb is dat de muziekjes een vrij korte loop hebben en daarom heden ten dage mij redelijk weten te irriteren wanneer ik lang doe over een level. Het is wellicht blasfemisch om dit nu zo te beweren, maar het is zo.

DOOM is nog altijd de shit, en doet zijn reputatie nog altijd waar maken. Het leveldesign met al die rare valstrikken, geheimen en portalen is nog altijd iets dat je vrijwel niet ziet in games. Daarnaast is elk geluidje, muziekje en pixeltje voor mij inmiddels al ruim 25 jaar zo iconisch dat het mij nog altijd bizar sterke nostalgische gevoelens doet opwekken. Maar afgezien van deze feels of nostalgia, blijft DOOM ook gewoonweg een goeie, dikke first-person shooter met ballen.